Η Λίνα Νικολακοπούλου γεννήθηκε 30 Ιουνίου 1957. Είναι Ελληνίδα ποιήτρια και στιχουργός. Γεννήθηκε στα Μέθανα. Η μητέρα της ήταν δασκάλα και ο πατέρας της στρατιωτικός. Φοιτήτρια της Παντείου στο τμήμα κοινωνικών και πολιτικών επιστημών και παράλληλα παρακολουθούσε μαθήματα κινηματογραφίας στη σχολή Σταυράκου, σκηνοθεσίας Θεάτρου στη σχολή του Πέλου Κατσέλη αλλά και κλασσικής κιθάρας στο Εθνικό και Ελληνικό Ωδείο Αθηνών.
Από έφηβη ακόμα καθόταν και έγραφε στίχους. Οτιδήποτε παρατηρούσε και την γέμιζε συναισθήματα τα μετέτρεπε σε λόγια. Στα τέλη της δεκαετίας του ΄70 γνωρίζει τον Σταμάτη Κραουνάκη, συμφοιτητές τότε στην Πάντειο. Όπως η ίδια θα αναφέρει η συνάντησή τους ήταν μοιραία. Μιλούσαν με τις ώρες για τα πάντα και αυτό την έκανε να νιώθει ήρεμη και ευτυχισμένη. Ο Σταμάτης Κραουνάκης έχει πει για εκείνη ότι την θεωρεί ¨γεννημένη ποιήτρια¨. Το 1981 συνεργάζονται πρώτη φορά στον δίσκο Σκουριασμένα χείλη που ερμήνευσε η Βίκυ Μοσχολιού, στο τραγούδι Να σου λερώνω το φιλί. Το 1982, ο Κραουνάκης και η Νικολακοπούλου παρουσιάζουν τηv πρώτη oλoκληρωμέvη τους δoυλειά. Είναι ο δίσκος “Σαριμπιντάμ… θα πει τρελαίνομαι” με ερμηνεύτρια τη Χριστιάνα. “Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ” (1985), “Μαμά γερνάω” (1988), “Ανθρώπων έργα” (1993), είναι κάποιες από τις συνεργασίες κορυφής με τον Σταμάτη Κραουνάκη, που είχαν και μεγάλη εμπορική επιτυχία. Μετά από αρκετά χρόνια χωρίς ολοκληρωμένη συνεργασία, ο Κραουνάκης και η Νικολακοπούλου, το 2005, γράφουν το δίσκο “Ισόβια” με ερμηνευτή τον Μανώλη Μητσιά, το εξώφυλλο του δίσκου φιλοτέχνησε ο ζωγράφος Αλέκος Φασιανός. Με ένα τρόπο γραφής πολύ ισχυρό και ιδιαίτερο, η Νικολακοπούλου μπαίνει στο χώρο του τραγουδιού επηρεάζοντας σε μεγάλο βαθμό τον ελληνικό στίχο. Ο λόγος της είναι σύνθετος, με θέματα ερωτικά αλλά και κοινωνικά, χρησιμοποιεί μεταφορές, νεολογισμούς και έντονες εικόνες, πολλές φορές υπερρεαλιστικές.
Έχει γράψει τη μουσική σε δύο μόνο τραγούδια, σε στίχους δικούς της: στο τραγούδι “Ανεβάσαμε” στο δίσκο “Δεν έχω ιδέα” (1989), το οποίο ερμήνευσε η ίδια, και το “Ανακαλύψαμε κάτι παλιό” στο δίσκο “Ανάσα η τέχνη της καρδιάς” (1995) που ερμήνευσε η Δήμητρα Γαλάνη. Μουσικά έχει συναντηθεί με τους σπουδαιότερους εκπροσώπους του Ελληνικού τραγουδιού όπως , οι Άλκηστις Πρωτοψάλτη, Χάρις Αλεξίου, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Μανώλη Μητσιά, Δήμητρα Γαλάνη, Βασίλη Λέκκα, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Τάνια Τσανακλίδου, Ελένη Δήμου, Γιώργος Μαρίνος, Κώστας Μακεδόνας, Δημήτρης Μητροπάνος και αρκετοί ακόμα. Στις συνεργασίες της συμπεριλαμβάνονται και ονόματα όπως Μίκης Θεοδωράκης, Θάνος Μικρούτσικος, Γκόραν Μπρέγκοβιτς και Άρα Ντινγκτζιάν.
Στο θέατρο έχει γράψει θεατρικά κείμενα επιθεώρησης σε συνεργασία με τον Σταμάτη Φασουλή και την Δήμητρα Παπαδοπούλου. Έγραψε χορικά για τις κωμωδίες του Αριστοφάνη ¨Λυσιστράτη¨ σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά, ¨Πλούτος¨ σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη, καθώς και για την εξαιρετική παράστας του Κ.Θ.Β.Ε. ¨Τρωάδες¨ πάλι σε επιμέλεια Ανδρέα Βουτσινά. Σταθμός θεωρείται η παράσταση ¨Έκτο πάτωμα¨ (1992) σε σκηνοθεσία Δημήτρη Έξαρχου και στίχους Σταμάτη Κραουνάκη.
Έχει επιμεληθεί μουσικά προγράμματα από το 1985, αρχικά μαζί με τον Σταμάτη Κραουνάκη, τον Ανδρέα Βουτσινά και τον Μανώλη Παντελιδάκη: «Λεωφόρος Α’», «Λεωφόρος Β’», «ZOOM», «Γκάζι», «Τα παιδιά της Πειραιώς», «ΡΟΔΟΝ», με κύρια ερμηνεύτρια την Άλκηστη Πρωτοψάλτη και οι οποίες παρουσιάστηκαν σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Κύπρο και Η.Π.Α. Αυτά τα προγράμματα αποτέλεσαν τις πρώτες μουσικές παραστάσεις στην Ελλάδα.
Στη συνέχεια επιμελείται προγράμματα όπως το «Χάραμα» με τη Δήμητρα Γαλάνη, «Η νύχτα κατεβαίνει» με την Ελευθερία Αρβανιτάκη «Οδός Νεφέλης» με τη Χάρις Αλεξίου, «Σαν ηφαίστειο που ξυπνά» σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Παπαϊωάννου με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη, «Cine Κεραμικός» με τη Χάρις Αλεξίου και πολλά άλλα. Προγράμματα που στέφθηκαν με επιτυχία, ανατρέποντας την τρέχουσα αντίληψη περί νυχτερινής διασκέδασης. Το τραγούδι γίνεται παράσταση, συγκεκριμένης διάρκειας, με σκηνοθέτη, σκηνογράφο και με προσεγμένο φωτισμό και ήχο. Επίσης, έχει γράψει ένα θεατρικό έργο με αποσπασματικά κείμενα της, διανθισμένα με ποίηση Ναπολέοντα Λαπαθιώτη και της ίδιας, μελοποιημένη από τον συνθέτη Φίλιππο Τσαλαχούρη. Το έργο “Σταγόνα στα Γόνατα” σε σκηνοθεσία Γιάννη Λαπάτα, ανέβηκε το 2001, σε αφήγηση – ερμηνεία της Ρουμπίνης Βασιλακοπούλου. Η πιο πρόσφατη συμμετοχή της στα θεατρικά πράγματα είναι οι στίχοι του μουσικού θέματος της επιθεώρησης του Σταμάτη Φασουλή «Το τρέντυ θα σφυρίξει τρεις φορές».
Τραγούδια της Λίνας Νικολακοπούλου έχουν μεταφραστεί σε πολλές χώρες: Ισραήλ, Τουρκία, Γερμανία, Ολλανδία, Σουηδία, Νορβηγία, Γαλλία και Ισπανία. Το 1991, κυκλοφόρησε από τις μουσικές εκδόσεις «Φίλιππος Νάκας» μία συλλογή στίχων της, από τη δεκαετία ’80 -’90, με τον τίτλο «Ολογράφως».
Η Λίνα Νικολακοπούλου ανήκε στην ομάδα των τελετών έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων ΑΘΗΝΑ 2004, ως σύμβουλος λογοτεχνίας και γραπτού λόγου. Έγραψε τους στίχους για το τραγούδι της Ολυμπιακής Λαμπαδηδρομίας, “Να το φως”, σε μουσική Trevor Horn, το οποίο ερμήνευσε ο Γιάννης Κότσιρας. Το Σεπτέμβριο του 2004 τιμήθηκε με το παράσημο του Αργυρού Σταυρού του Τάγματος του Φοίνικος, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωστή Στεφανόπουλο.
Δεν ξέρω αν φτάνει ένα αφιέρωμα για να μιλήσει κάποιος για το φαινόμενο Λίνα Νικολακοπούλου. Δεν μπορώ να φανταστώ πως θα ήταν η μουσική χωρίς την σπουδαία αυτή ποιήτρια. Σίγουρα πιο μόνη και πιο αδιέξοδη. Η στιχουργός Νικολακοπούλου δεν γράφει μόνο πολύ ωραίους στίχους. Μιλάει στον καθένα προσωπικά. Ακούγοντας τα λόγια της νιώθεις κομμάτι δικό της. Σα να σου ψιθυρίζει και να σου χαϊδεύει την ψυχή ως άλλη μητέρα που σε ξαναγεννάει μέσα από τις εικόνες και τους συμβολισμού της. Το τραγούδι άλλαξε για χάρη της και επέστρεψε στην μήτρα της τέχνης και της βαθιάς εσωτερικής αναζήτησης. Σεμνή, χωρίς επιτηδεύσεις, αθόρυβη σε μια εποχή που ουρλιάζει και πάντα παρούσα μέσα από του στίχους της. Είναι αδύνατον να μην πλημμυρίσεις από συναισθήματα όταν ακούς τα τραγούδια της. Λόγια που δεν μπορούν να ειπωθούν αλλιώς παρά μόνο τραγουδισμένα, σαν στίχοι. Έμμετρες εικόνες που μας έχουν σημαδέψει και που εισβάλουν ξανά και ξανά με ευκολία στις κουβέντες μας, στον πόνο, την χαρά και στην κάθε αφορμή μας…