Ελληνίδα τραγουδίστρια, μια από τις κορυφαίες του λαϊκού και ρεμπέτικου τραγουδιού. Η φωνή της και το δωρικό παρουσιαστικό της ήταν πολύ χαρακτηριστικά. Ο Τσιτσάνης την αποκαλούσε βασίλισσα του πάλκου. Η ίδια θύμωνε και του έλεγε πως εκείνη τραγουδάει για το λαό και δε της ταιριάζει το βασίλισσα. Ο λόγος για την σπουδαία Σωτηρία Μπέλλου!
- Γεννήθηκε στις 22 Αυγούστου του 1921 σε ένα χωριό της Χαλκίδας. Οι γονείς της διατηρούσαν μπακάλικο και επειδή ήταν πολύ ζωηρή ανέθεσαν την ανατροφή της στους παππούδες. Είχε τέσσερα αδέλφια και αδυναμία στον ιερέα παππού της.
- Της άρεσε να ψέλνει και κάθε Κυριακή χτυπούσε την καμπάνα της εκκλησίας. Όταν αργούσαν να έρθουν οι συγχωριανοί της, πήγαινε και τους φώναζε έξω από τα σπίτια τους.
- Μαθήτρια δημοτικού είδε στον κινηματογράφο την ταινία «Προσφυγοπούλα» με τη Σοφία Βέμπο. Δεν μπορούσε να καταλάβει πως γίνεται να βγαίνει ήχος από το πανί και νόμιζε πως υπάρχει κάποιος πίσω. Άρχισε να φωνάζει, ώσπου την έβγαλαν έξω. Όταν της εξήγησαν ότι η Βέμπο είναι τραγουδίστρια αναφώνησε πως θα γίνει και εκείνη τραγουδίστρια.
- Αναγκάστηκε να παντρευτεί πολύ μικρή. Ο άντρας της ήταν μέθυσος και βίαιος. Δεν δούλευε και την χτυπούσε. Όταν ήταν έγκυος, τη χτύπησε τόσο πολύ, που τελικά απέβαλε. Δεν μπόρεσε να ξανακάνει παιδιά.
- Όταν έμαθε πως την απατούσε του έκανε σκηνή. Εκείνος άρχισε να την χτυπάει. Εκείνη έχασε την ψυχραιμία της και του έριξε βιτριόλι στο πρόσωπο.
- Συνελήφθη και καταδικάστηκε σε ποινή τριών ετών. Τελικά έμεινε κρατούμενη έξι μήνες. Όταν αποφυλακίστηκε και γύρισε σπίτι της ήταν παρείσακτη από όλους, έτσι σηκώθηκε και έφυγε.
- Ήρθε στην Αθήνα και πέρασε πολύ δύσκολες στιγμές. Αναγκάζεται να κάνει διάφορες δουλείες για να ζήσει. Έπλενε πιάτα, πουλούσε τσιγάρα και παστέλια, έκανε τον αχθοφόρο στους σταθμούς λεωφορείων. Τον πρώτο καιρό ήταν άστεγη και κοιμόταν στα βαγόνια των τρένων.
- Οργανώθηκε στην Αντίσταση, συνελλήφθει από τους Γερμανούς και βασανίστηκε.
- Γρήγορα οργανώθηκε στην αριστερά «είμαι κουμουνίστρια και νιώθω περήφανη» έλεγε συνέχεια.
- Το 1945 έπαιζε κιθάρα και τραγουδούσε στην ταβέρνα του Καλλέργη στα Εξάρχεια. Ένα βράδυ την άκουσε να τραγουδά, ο Βασίλης Τσιτσάνης. Το αλάνθαστο αυτί του της άνοιξε το δρόμο για μια μεγάλη καριέρα.
- Το 1948 μια ομάδα φανατικών ακροδεξιών εισήλθαν στο χώρο που τραγουδούσε και της ζήτησαν να πει το τραγούδι «Του αητού ο γιος». Εκείνη αρνήθηκε και οι φασίστες χίτες την ξυλοκόπησαν με το χαρακτηρισμό «Βουλγάρα» (έτσι έλεγαν οι φασίστες τις κουμουνίστριες).
- Παρ’ όλα αυτά σύντομα αναγνωρίζεται ως μία από τις καλύτερες ερμηνεύτριες στα ρεμπέτικα. Ορισμένες από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της είναι τα Συννεφιασμένη Κυριακή, Μη μου ξαναφύγεις πια, Τα Καβουράκια και Όταν Πίνεις Στην Ταβέρνα του Βασίλη Τσιτσάνη, με τις οποίες καθιερώθηκε στο χώρο της λαϊκής μουσικής. Πέραν του Τσιτσάνη, συνεργάστηκε και με πολλούς άλλους συνθέτες, μεταξύ των οποίων οι Γιάννης Παπαϊωάννου, Απόστολος Καλδάρας. Το 1966 συνεργάστηκε με σύγχρονους έντεχνους συνθέτες όπως ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο Ηλίας Ανδριόπουλος, και ο Δήμος Μούτσης.
- Ήταν ομοφυλόφιλη και δε δίσταζε να το δηλώνει σε μια εποχή που κάτι τέτοιο το θεωρούσαν αδιανόητο.
- Είχε πρόβλημα με το αλκοόλ και με τον τζόγο. Της άρεσε να παίζει ζάρια και να καπνίζει ινδική κάνναβη.
- Ήταν απίστευτα αθυρόστομη. Ένα βράδυ φίλοι του Τσιτσάνη πάνε στο μαγαζί. Η Μπέλλου τραγουδούσε και εκείνοι της πετούσαν πανέρια με λουλούδια. Ξαφνικά, φανερά ενοχλημένη κατεβαίνει από το πάλκο και μπροστά σε όλους τους συνδαιτυμόνες φωνάζει «Καλά, ρε μαλάκα, νομίζεις πως είμαι πουτάνα; Νομίζεις πως θα ρίξεις πούτσο έτσι».
- Έκανε παρέα με τον Φλωράκη και με τον Τσοβόλα. Τον δεύτερο τον πείραζε λέγοντάς του ότι πρέπει να γίνει κόκκινος αν θέλει να τα πάνε καλά (μιλώντας προφανώς πολιτικά).
- Είχε πλακώσει στο ξύλο την Μαρίκα Νίνου γιατί τα είχε κρυφά με τον Τσιτσάνη και η Μπέλλου ήταν φίλη με την γυναίκα του.
- Τον Μάρτιο του 1993 ήρθε αντιμέτωπη με τα πρώτα σοβαρά προβλήματα υγείας, όταν εισήχθη επειγόντως στο νοσοκομείο «Σωτηρία» με βαριά αναπνευστική ανεπάρκεια και πνευμονικό εμφύσημα. Λίγο αργότερα, διαγνώστηκε ότι έπασχε από καρκίνο του φάρυγγα. Έχασε τη φωνή της και δύο ημέρες πριν τα 76 γενέθλιά της, στις 27 Αυγούστου 1997, άφησε την τελευταία της πνοή στο νοσοκομείο «Μεταξά» του Πειραιά.