Άγγελος Χατζάς: «Ο Δον Κιχώτης έρχεται αντιμέτωπος με τον κόσμο της εξουσίας»

Το κλασικό αριστούργημα του Mιγκέλ Ντε Θερβάντες επαναλαμβάνεται για πέντε μόνο τελευταίες παραστάσεις στο Θέατρο Φούρνος, υπό τη σκηνοθετική οδηγία του Άγγελου Χατζά. Ο σκηνοθέτης και ηθοποιός μάς μίλησε για τον ρόλο του, το ανέβασμα της παράστασης, καθώς και για τα βαθιά νοήματα του έργου.

Έχετε σπουδάσει εκτός από Υποκριτική στο Εθνικό Θέατρο και Νομική στο Α.Π.Θ. Δύο εντελώς διαφορετικοί δρόμοι. Μιλήστε μας λίγο για αυτή την επιλογή.

Ναι, ήταν μια κλασική επιλογή για την ηλικία των 18. Αλλά τελικά εκεί, μέσα στη φοιτητική ζωή, έγινε και η ζύμωση με τα καλλιτεχνικά, θεατρικές ομάδες, παραστάσεις, ήταν πολύ ωραία και καινούρια και ενδιαφέροντα όλα. Στην ουσία ήταν συναντήσεις με νέες ριζικές ιδέες, κάτι που θα προσπαθώ πάντα να μου συμβαίνει.

Τι σας έκανε να δημιουργήσετε την ομάδα Νεάπολις; Τι ξεχωριστό έχουν οι άνθρωποι που την απαρτίζουν;

Θέλαμε να κάνουμε κάτι δικό μας, από την αρχή μέχρι το τέλος της διαδικασίας, να πάρουμε στα χέρια μας τις καθημερινές δουλειές, το δημιουργικό κομμάτι, τις ευθύνες που έχουν φυσικά δυσκολίες, τις χαρές, όλα. Το ξεχωριστό και συγκολλητικό στοιχείο ήταν φυσικά η φιλία και οι αισθητικές και ιδεολογικές αναφορές, που αν όχι κοινές, είναι πάντως σε κάθε περίπτωση, συγγενικές. Έτσι, με την Αργυρώ Λογαρά και τον Αλέξανδρο Κομπόγιωργα ξεκινήσαμε και στη συνέχεια με το Γιάννη Νικολάου, το Διονύση Ποταμίτη, τη Νεφέλη Κουλούρη, το Βασίλη Χρηστακέα, το Βλαδίμηρο Γιαννακάκο, είμαστε σ’αυτήν την περιπέτεια.

Ποιον ρόλο υποδύεστε στην παράσταση;

Το Δον Κιχώτη. Έναν ήρωα, που ξεκινάει από την εποχή του, από τα ιπποτικά μυθιστορήματα, να ζήσει το όνειρο, το ρομάντζο, την περιπέτεια, για να συναντήσει στην πορεία τον εαυτό του στα σύνορα του κόσμου, φτάνει στα όρια, πάει πολύ μπροστά στις εποχές, φτάνει στο σήμερα, για να τον ακούσουμε κι εμείς και με τη σειρά μας να στοχαστούμε πάνω στο τι είναι ο κόσμος, ο εσωτερικός κι ο εξωτερικός.

Τι είναι πιο απαιτητικό, η ερμηνεία ενός ρόλου ή η σκηνοθεσία; Ποιο είναι το μυστικό επιτυχίας αυτού του συνδυασμού;

Η σκηνοθεσία είναι πιο εποπτική. Αλλά και στην υποκριτική είναι χρήσιμο να βλέπεις τον εαυτό σου μέσα στο «όλον». Εγώ από τη θέση μου πηγαίνω αναγκαστικά από το μερικό στο ολικό και τούμπαλιν. Όσο πιο δημιουργικά γίνεται αυτό τόσο το καλύτερο.

Πώς περάσατε τον χρόνο σας την περίοδο του εγκλεισμού και πώς αντιμετωπίζετε τα νέα δεδομένα που επικρατούν στο θέατρο τη νέα χρονιά. 

Προσπαθήσαμε να κρατήσουμε το «μεταξύ μας», μέσα στην ομάδα εννοώ, ζωντανό. Με συναντήσεις, αναγνώσεις, συζητήσεις. Αυτό είναι πολύ ουσιαστικό. Τώρα ξαναβγαίνουμε να παρουσιάσουμε τη δουλειά μας στον κόσμο, έστω με τους περιορισμούς κι αυτό είναι σημαντικό, είναι καθοριστικό για τη δουλειά μας.

Υπάρχουν κοινά στοιχεία μεταξύ του Δον Κιχώτη και της συμπεριφοράς των πολιτικών;

Όχι, καμία σχέση. Ο Δον Κιχώτης μέσα στο έργο συναντάει φυσικά τον κόσμο της εξουσίας, έρχεται αντιμέτωπος, για να είμαι πιο ακριβής. Είναι πολύ ενδιαφέρον το κομμάτι στο δεύτερο μέρος, μέσα στο παλάτι, που ο Δούκας επιχειρεί τη χειραγώγηση. Και από ‘κει πάμε πιά στο φινάλε, γιατί τα πράγματα γίνονται πολύ οριακά.

Ποια χαρακτηριστικά του Δον Κιχώτη ενστερνίζεστε και ποια σας απωθούν; Γενικότερα, σας έχουν επηρεάσει οι ρόλοι που έχετε υποδυθεί στην προσωπική σας ζωή;

Φυσικά επηρρεάζεσαι, είναι κάτι  που ασχολείσαι τόσον καιρό. Με το Δον Κιχώτη είμαι μαζί του ολόψυχα, του εύχομαι κάθε επιτυχία σε ό,τι πραγματικά θέλει. Μπορεί να μη βλέπει πάντα πολύ καθαρά, αλλά έχει ένα ένστικτο πολύ δυνατό.

Ουτοπία ή πραγματικότητα; 

Για να σας απαντήσω με ερώτηση, ποια πραγματικότητα;

Το αγαπημένο σας απόφθεγμα μέσα από το έργο;

«Κι αν νικήθηκα απ’ τα μπράτσα κακών μάγων, είμαι όμως νικητής του εαυτού μου, κι αυτό είναι η πιο μεγάλη νίκη για τον καθένα»

Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας; 

Μια καινούρια παράσταση για την επόμενη χρονιά, μ’ ένα έργο νεοελληνικό από την πεζογραφία, πάρα πολύ ενδιαφέρον.

«Κι αν ακόμη ο Δον Κιχώτης δεν κατάφερε να σώσει τον κόσμο, κατάφερε τουλάχιστον να σωθεί μέσα στον κόσμο του. Και αυτό είναι κάτι…» είχε πει ο Orson Welles. Μήπως, τελικά, έτσι σώζεται ο κόσμος;

Ίσως να έχετε δίκιο, από τις προσωπικές κατακτήσεις,να σώζεται. Ωραίο είναι βέβαια πού και που να συντονιζόμαστε και πιο πολλοί, προς κάτι πιο μπροστά. Καλύτερο.

Πληροφορίες για την παράσταση ΕΔΩ