Σκηνοθεσία: Τζέιμς Γκρέι. Σενάριο: Τζέιμς Γκρέι, Ιθαν Γκρο. Πρωταγωνιστούν: ΜπραντΠιτ, Τόμι Λι Τζόουνς, Ρουθ Νέγκα, Λιβ Τάιλερ, Ντόναλντ Σάδερλαντ. Διάρκεια: 124 λεπτά.
Βαθμός: 3,5/5
Ο αστροναύτης Ρόι ΜακΜπράιντ, ταξιδεύειστα πέρατα του ηλιακού συστήματος για να βρει τον χαμένο πατέρα του και να διαλευκάνει ένα μυστήριο που απειλεί την επιβίωση του πλανήτη…
Η επιστημονική φαντασία ως είδος έχει υπάρξει και συνεχίζει να είναι πεδίο δόξης λαμπρό για τους απανταχού σινε-δημιουργους, καθότι τους δίνει την ευκαιρία, μέσα από τους κώδικες της να μιλήσουν συμβολικά για μια πληθώρα κοινωνικών και υπαρξιακών θεμάτων, καθιστώντας τα προσβάσιμα στο ευρύ κοινό. Και αυτή η απέραντη συμπαντική έρημος μέσα στη μινιμαλιστική και συνάμα πληθωρική γοητεία της είναι το ιδανικό φόντο για ταξίδια που μπορεί σε πρώτη ανάγνωση να δείχνουν πολύ προσωπικά, αλλά ουσιαστικά είναι περιπλανήσεις στο βάθος της ανθρώπινης ψυχής.
Αντλώντας από αυτή την θεματική και στιλιστική δεξαμενή, ο Τζέιμς Γκρέι παραδίδει ένα άρτιο κράμα αγωνίας, δράματος και φιλοσοφικού στοχασμού πάνω στον προορισμό του ανθρώπινου γένους, στην αποστολή της επιστήμης, το μέλλον του θεσμού της οικογένειας, με όλα τα στοιχεία να συνθέτουν ένα εγκώμιο για την ανθρώπινη αλληλεπίδραση και (επι)κοινωνία! Υπέροχη φωτογραφία ιδιαίτερα προσεγμένη, σκηνές προσελήνωσης στημένες με τέτοιο τρόπο που κάτι μας φέρνουν στο νου από Οδύσσειαι του Διαστήματος και… λίγο MadMax στο φεγγάρι για το κερασάκι στην τούρτα.
Στο τιμόνι της ταινίας ο γοητευτικότερος από ποτέ Μπραντ Πιτ, που διανύει μια από τις πιο πετυχημένες και δημιουργικές περιόδους της ζωής του, ανταποκρίνεται πλήρως στον ρόλο του εσωστρεφή, αντικοινωνικού διαστρικού Οδυσσέα, με μια ερμηνεία περισσότερο εσωτερική, δίνοντας τα απαραίτητα ερμηνευτικά γκάζια προς το τέλος, δηλαδή εκεί όπου είναι αναγκαία.
Το βασικότερο σκηνοθετικό φάλτσο εδώ ίσως είναι η χρήση του voice-over, μια αχρείαστη ευκολία που ναι μεν μας επιτρέπει να έρθουμε άμεσα σε επαφή με τις σκέψεις και τον συναισθηματικό κόσμο του πρωταγωνιστή, αλλά αφαιρεί πόντους από τη δραματουργία, προσθέτοντας μια -μικρή ευτυχώς- δόση διδακτισμού και Κοελικών ρεμβασμών. Λίγο ανούσια επίσης μια συγκεκριμένη σκηνή δράσης βγαλμένη από τον Πλανήτη των Πιθήκων, η οποία μοιάζει εντελώς παράταιρη από άποψη ρυθμού και αισθητικής.