Ακούσαμε: Ηρώ Σαΐα – «Παραδώσου»

Κληρονομικό χάρισμα δεν έχω αλλά δε θα ξεχάσω που όταν πρωτόδα την Ηρώ Σαΐα στην Αθηναΐδα στη «Κλασική συνταγή» του Σταμάτη Κραουνάκη και της Σπείρας Σπείρας, που τότε η Ηρώ ήταν αναπόσπαστο μέλος θυμάμαι πως γύρισα στην παρέα και τους είπα πως, αν αποφασίσει να αυτονομηθεί και να κάνει δικά της πράγματα, θα κάνει αίσθηση. Θα πάει μπροστά, έτσι το διατύπωσα νομίζω. Βασικά το μπροστά προβάλλει σαν η μόνη επιλογή που έχουμε όλοι, αλλά τελικά δεν το αξιοποιούν όλοι.

Εντέλει έχει στο ενεργητικό της αξιόλογη προσωπική δισκογραφία, ωραίες συνεργασίες επί σκηνής, έγινε μαμά δυο υπέροχων παιδιών κι αν αυτό μοιάζει να την καθυστέρησε δισκογραφικά καθόλου έτσι δε ήταν αφού κυοφόρησε ένα δίσκο σαν πόρπη από παραδοσιακή φορεσιά. Κόσμημα σκέτο δηλαδή.

Δεν ξέρω αν η παράδοση (βλέπε: μουσική) είναι ένα ανεξάντλητο ποτάμι αλλά προφανώς η ερώτηση είναι ρητορική, αν αναλογιστεί κανείς, πως απ’ τη Θράκη ως τη Γαύδο κι από τα Διαπόντια νησιά ως το Καστελλόριζο, βρίσκουμε σπαράγματα και θραύσματα μιας πλούσιας και ποικίλης παράδοσης.

Η Ηρω με το σταθερό συνεργάτη της και συνθέτη αυτού του δίσκου Νεοκλη Νεοφυτιδη κι όχι μόνο αφού έχει κληθεί κι ως ενορχηστρωτής κι ως ερμηνευτής συνοδεύοντας την σ’ ένα τραγούδι έριξε μια πιο διεισδυτική ματιά στην παράδοση κι αναμετρήθηκε σχεδόν στα ίσα.

Για να μη γίνει καμία παρανόηση όμως δεν πρόκειται για αμιγώς παραδοσιακό δίσκο αλλά γι’ αυτό που λέμε με την καλή έννοια έντεχνο με ένα touch παραδοσιακό ενταγμένο στο βασικό κορμό των μελωδιών.

Το ραδιοφωνικό airplay «Κι εγώ η θάλασσα σου» που προηγήθηκε του δίσκου προϊδεάζε για το περιεχόμενο στο οποίο η Ηρώ έχει συνεισφέρει και στιχουργικά συν τοις άλλοις. Η Ηρω μ’ αυτή τη δουλειά δε μας υπενθυμίζει απλώς πόσο καλή φωνή είναι αλλά καταθέτει μια ολοκληρωμένη πρόταση. Για παράδειγμα, η σαν από βαθιά σπηλιά εκτέλεση του «Μια βοσκοπούλα αγάπησα» είναι από τις στιγμές του δίσκου που γυαλίζουν και θα περάσουν και σ ένα νέο κοινό νομίζω που ψάχνει και διυλίζει τα πράγματα.

Να της ευχηθούμε να έχει την επιτυχία που του αξίζει ο δισκος καθώς το ασκέρι που φωνάσκει αδιάκοπα και πολλές φορές χωρίς λόγο στα μουσικά εγχώρια πράγματα συχνά δεν αφήνει ζωτικό χώρο να αναπτυχθούν και να διεισδύσουν και τέτοιες καλές δουλειές. Ψάξτε τον!