Με λίγα λόγια η ισχύς εν τη ενώσει για να θυμηθούμε και μια παλιά δοτική πτώση αφού δοτικές ήταν κι οι δυο στο κοινό τους βράδυ στον Μύλο της Θεσσαλονίκης που αλέθει χρόνια τώρα κι αλέθει της σιγουριάς τα υλικά που είναι λόγια γλυκά σε κασέτες γραμμένα που έλεγε και το αγαπημένο τραγούδι το πάλαι ποτέ. Κοινώς τα έδωσαν όλα. Κι από το δικό του ρεπερτόριο τραγουδώντας κιόλας η μια τραγούδια της άλλης,αλλά κι από τη βιβλιοθήκη του ελληνικού ρεπερτορίου: Σαββόπουλος, Κραουνάκης, Χατζιδάκις, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Ζαμπέτας και φυσικά ένα γενναίο πέρασμα στην παράδοση από την Κρήτη και τη Θράκη ως την Ήπειρο και τη Μακεδονία αποδεικνύοντας πως ο πολιτισμός στο τραγούδι μια χαρά μπορεί να επιβιώσει στις νύχτες και στο αλκοόλ των μουσικών σκηνών και δεν πολυέχει ανάγκη τα υπουργεία πολιτισμού. Ο πολιτισμός συντελείται βρέξει χιόνισει οσο το τραγούδι μπαίνει στα χείλη των ανθρώπων και φορείς του είναι κορίτσια σαν τη Νταγάκη και την Πάτση.
Ωραίο ενσταντανέ της βραδιάς μια παρέα Κρητών αγοριών μαυροντυμένων ως επί το πλείστον να φτάνουν στο τσακίρ κέφι δίπλα μας και τώρα που το σκέφτομαι μόνο το «έξω ντέρτια και καημοί» έλειπε από το πρόγραμμα ενώ λίγο πιο δίπλα φανερά ικανοποιημένος παρακολουθούσε το πρόγραμμα κι ο Δημήτρης Ζερβουδάκης που ανήκει στη σφαίρα του μύθου της λεγόμενης σκηνής της Θεσσαλονίκης.
Για τους πιο παλιούς που θυμούνται το δίδυμο Αναστασία Μουτσάτσου και Μαρίνα Σκιαδαρέση στα 90’s με μεγάλο αριθμό κοινών συναυλιών και μια live ηχογράφηση που κι εμπορικά ήταν μεγάλη έκπληξη τότε το δίδυμο των κοριτσιών Νταγάκη – Πάτση θα μπορούσε να αποτελέσει μια τέτοια έκπληξη όχι μόνο για τη χημεία που φαίνεται ότι δημιουργήθηκε ανάμεσα τους (έχουν προηγηθεί εμφανίσεις τους στη Αθήνα) που φαινόταν από τη συνομιλία τους επί σκηνής αλλά κι από την ανυπόκριτη χαρά τους.Το ζούσαν και το επικοινωνούσαν. Κι η επικοινωνία είναι κάτι που συμβαίνει μόνο στο ζωντανό σ’ αυτό που σπαρταράει μπροστά στα μάτια σου και σου συμβαίνει σαν λίκνισμα κι εσένα που παρακολουθείς από κάτω. Εις το επανιδείν κορίτσια