Review: Αφοί Καλογεράκη – ως αναπόσπαστο κομμάτι της ποίησης και τανάπαλιν!

Αφοί Καλογεράκη
Και πως η μουσική τους έχει τη διάθεση να συμβαδίσει και να συνεχίσει ως αναπόσπαστο κομμάτι της ποίησης και τανάπαλιν.

Λέω ν’ αρχίσω να γράφω για το βράδυ της περασμένης Κυριακής (14/11) στο θέατρο Αυλαία, στο κέντρο της πόλης, για ένα αληθινό φαινόμενο που έσκασε μύτη πριν μερικά χρόνια και που όλα δείχνουν πως ήρθαν για να μείνουν αφού τελικά τα φαινόμενα είναι δυο. Τους αφοί Καλογεράκη. Στα αλήθεια είναι καπως αναπόφευκτο να μην καταφεύγει κανείς σε κλισέ φράσεις που επικοινωνούν αυτό ακριβώς που θες να περιγράψεις.

Ας ξεκινήσω λοιπόν μ’ ένα challenge. Να πάτε να τους δείτε όπου τους πετύχετε και μετά ν’ ανοίξουμε ένα νοητό διάλογο για το αν άξιζε αυτό που θα διαβάσεις στη συνέχεια και που μόνο τους επαινεί. Δεν έχει να κάνει με προσωπική συμπάθεια που κι αυτό υπάρχει και δεν είναι και ποινικά κολάσιμο πως να το κάνουμε. Υπάρχουν καλλιτέχνες που τους συμπαθείς άμα τη εμφανίσει τους. Για κάτι τέτοιο πρόκειται εδώ. Με τον πρώτο τους δίσκο επανασύστησαν την ελληνική ποίηση με σοβαρό τρόπο, ακαδημαϊκό αλλά και άμεσο την ίδια στιγμή παρότι ζούμε σ’ ένα περιβάλλον ακραία κυνικό κι επικίνδυνο και κάπως ίσως θα έμοιαζε να στριμώχνεται η ποίηση μέσα σ’ αυτό. Τουναντίον όμως.

Έρχονται δυο νέα αγόρια, αδέρφια από την Κρήτη που τόσο πλούσια παράδοση έχει στην ποίηση και στη μουσική και καταπιάνονται με την ποίηση όχι με / σε διδακτικό τόνο αλλά αβίαστα. Ανθολογούν μια συλλογή ποιημάτων, τους βάζουν μουσική καλούν και τη Φαραντουρη και γεμίζουν προσδοκίες ένα κοινό που σιγά σιγά συσπειρώνεται και τους ακολουθεί πλέον φανατικά. Όπως προχθές στην Αυλαία. Λίγο μετά τις 8 η αίθουσα έχει γεμίσει και βγαίνουν τα αγόρια στη σκηνή συνοδεία κλαρινέτου, μπουζουκιού και κιθάρας και με κέφι και μπρίο πειράζοντας το Σαλονικιό του Στράτου Διονυσίου και βάζοντας εμβόλιμα λίγη πρόζα με μερικά από τα κατατεθέντα σήματα της πόλης όπως το Χριστιανόπουλο, το Βαφόπουλειο, τις μονόευρες πίτσες της Ναυαρίνου αρχίζει το γλεντοκόπι.

Παιγνιώδη διάθεση, ωραίες ευφυείς ατάκες κι αρχίζει το κυρίως πρόγραμμα βασισμένο πάνω στο νέο τους δίσκο που δεν είναι παρά άλλη μια ρηξικέλευθη πρόταση από τη μικρή Άρκτο στο δυναμικό της οποίας ανήκουν άλλωστε. Ο έρωτας του Ρεμπώ με το Βερλαίν ενδεχομένως όχι ιδιαίτερα γνωστός σ’ αυτό που λέμε ευρύ κοινό ζωντανεύει και συνδιαλέγεται με ρεμπέτικα τραγούδια. Τα ρεμπέτικα που φημίζονται για την αμεσότητα και την απλότητα τους στον καλοδουλεμένο στίχο τους έρχονται εδώ συμπληρωματικά να συνδράμουν στην αφήγηση των ερωτικών επιστολών που ανταλλάσσουν οι δυο ποιητές κι εραστές. Μπορεί να εκπληρωθεί ο έρωτας; Θα ‘πρεπε; Πόσο διαρκεί; Πότε αρχίζει η πτώση του; Πότε σαπίζει κι αφήνει έρμαιους αυτούς που ερωτεύτηκαν; Από το βάραθρο κι από το χείλος του γκρεμού γεννιέται ο έρωτας κι όσο να το καλοσκεφτούν οι δυο ποιητές φτάνουν στο κεφάλαιο χωρισμός στη σταγόνα εκείνη που φέρνει το τέλος. Η συνομιλία αυτή ανάμεσα στο ρεμπέτικο και στον ομοφυλόφιλο έρωτα των δυο ποιητών δίνει στο ποιητικό αποτέλεσμα που δημιουργείται με μια φυσικότητα ποικίλες αφορμές για αναμέτρηση με το παρελθόν, την απώλεια, το σκληρό πέρασμα του χρόνου. Η έλλειψη καμουφλάζ ως προς το τετριμμένο είναι επίσης αξιοπρόσεκτη.

Μέχρι που στη σκηνή εμφανίζεται ο Φοιβος Δεληβοριάς κι η Νεφέλη Φασουλή, ένθερμοι θιασώτες της δουλειάς αυτής και το κέφι κάνει αυτό που ξέρει καλά όταν βρίσκει την ιδανική συνθήκη. Απογειώνεται! Μοιράζονται τη σκηνή για λίγο κι ως bonus στη βραδιά παίζουν τραγούδια από το δίσκο που ετοιμάσε στη Φασουλή αλλά κι ένα από τον επερχόμενο δικό του.

Η βραδιά φτάνει στην κάθαρση με ένα κομμάτι του Μίκη κι όλους μας ενθουσιασμένους πέραν του δέοντος. Η βραδιά ήταν υπερπαραγωγή γιατί η αυτόνομη ηθική της ποίησης υπηρετήθηκε και με το παραπάνω. Κι αν ακόμα δε σε έπεισα άκου κι αυτό: αν σ’ αρέσει η ποίηση κι η λογοτεχνία κι ο απαράμιλλος τρόπος που έχουν για να περιγράφουν τους παροιμιώδεις έρωτες που αγγίζουν τα όρια του μύθου (αστικού και μη) κι αν επίσης σ’ άρεσει η ποίηση αυτή που έχει τον τρόπο να σε συντονίζει κοινωνικοπολιτικά πρέπει να ανακαλύψεις τον ωραίο κόσμο που χτίζουν σιγά σιγά και να γίνεις κοινωνός τους.

Ωραίοι τύποι και με περίσσεια ταλέντου. Κι ορίστε εκεί που έλεγα δε θα προσάψω τίποτα το αρνητικό θυμήθηκα κάτι. Οτι θα θέλαμε κι άλλο να κρατήσει. Κι άλλη διάρκεια. Παίζουν στην Αθήνα προσεχώς.

Info: Μιχάλης & Παντελής Καλογεράκης – «Ρεμπώτικα» στο FAUST, καλεσμένη τους η Νεφέλη Φασούλη.  Δευτέρα 22 & 29 Νοεμβρίου 2021 στις 21:30.

Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instagram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.