Συχνά όταν καλούμαι να γράψω για κάποια συναυλία ή δίσκο κάποιου καλλιτέχνη που εκτιμώ απεριόριστα, όπως ο Γιάννης Αγγελακας, μου είναι δύσκολο να είμαι αμερόληπτος. Ωστοσο το ξεκαθαρίζω. Αυτό το μικρής έκτασης κείμενο που ακολουθεί είναι απαλλαγμένο από κάθε μεροληπτική διάθεση απλώς γιατί ψάχνοντας / βλέποντας / αναλύοντας και κυρίως απολαμβάνοντας το βράδυ της Κυριακής δε βρήκα τίποτα που να είναι λίγο ή ανεπαρκές στην παρουσία του στο Ηρώδειο το περασμένο καλοκαίρι γιατί περί αυτού πρόκειται.
Το περασμένο καλοκαίρι λοιπόν οι Αγγελακας-Βελιώτης πραγματοποίησαν δυο βραδιές στο Ηρώδειο απ’ αυτές που δικαιώνουν τον όρο κονσέρτο. Έχοντας προηγηθεί λίγους μήνες πριν η κυκλοφορία του διπλού άλμπουμ τους ΛΥΚΟΙ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ, Ιστορία του ελληνικού τραγουδιού vol.1 ( με την ελπίδα-προσδοκία ν ακολουθήσει κάποια στιγμή και vol.2) το πρόγραμμα των δυο αυτών συναυλιών ήταν βασισμένο στη θεματική του δίσκου αυτού plus ,στο τελος της συναυλιας, τρία κοματια από τις προϋπάρχουσες κοινές δουλειές τους.
Μιας κι οι βραδιές έλαβαν χώρα εν μέσω covid το καλοκαίρι με αποτέλεσμα η χωρητικότητα του ρωμαϊκού ωδείου να περιοριστεί τουλάχιστον στο μισό το site του φεστιβάλ Αθηνών Επίδαυρου τις διέθεσε στο φιλοθεάμον κοινό για 48 ώρες on line το περασμένο Σαββατοκύριακο κι έτσι είχαμε τη δυνατότητα παρά την αλλιώτικη συνθήκη παρουσίασης να ‘χουμε το ίδιο πάνω κάτω συναίσθημα παρότι η μυσταγωγία κι η ανατριχίλα (κυριολεκτώ) που νιώθει κανείς ζωντανά με τον καλλιτέχνη του δεν μπορεί να επιτευχθεί στο ακέραιο μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή. Δωρικός στην εμφάνιση του, καθήμενος ωσάν ρεμπέτης σε μια καρέκλα στο κέντρο της σκηνής ξεκίνησε κάπως έτσι:
Λοιπόν λόγω της σοβαρότητας του χώρου θα σας λέω πριν από κάθε κομμάτι τους συντελεστές του κι έτσι θα πάει. καλή δύναμη, κατέληξε απευθυνόμενος στην μπάντα του.
Και ξεκίνησαν κι όσο προχωρούσαν με σβηστά φώτα μέσα στο δωμάτιο εμείς, ήταν κάπως σαν βιομαγνητική διαδικασία (τύπου διακτινιστήκαμε) και σαν μηχανή του χρόνου, σαν να το ζούμε δια ζώσης. Φωτισμοί, ηχητικά, μπάντα όλα στην εντέλεια.
Η μουσική μίλησε κι έκανε αυτό που ξέρει να κάνει καλά. Να θεραπεύει και να αναδεικνύει το καλό.
Ο Αγγελάκας με τον τσελίστα Νίκο Βελιώτη επέλεξαν αγαπημένα τους τραγούδια από την εφηβεία τους ως σήμερα και τα ερμηνεύσαν μουσικά και τραγουδιστικά με τον δικό τους μοναδικό τρόπο ξεφεύγοντας κατά πολύ από τον κλισέ όρο διασκευές. Ήταν στην πραγματικότητα ανασύνθεση του υλικού που δοκίμασαν και δοκιμάστηκαν μαζί του.
Μια σύνοψη του ελληνικού τραγουδιού. Απέδωσαν από ρεμπέτικα του Βαμβακάρη και του Τσιτσάνη (με τα «Μπλε παράθυρα» του Βαμβακάρη να θεωρούνται μία από τις καλύτερες στιγμές της βραδιάς) και λαϊκά τραγούδια τα επονομαζόμενα σταθμούς του Άκη Πάνου, του Σταύρου Ξαρχάκου και του Γιάννη Σπανού (ξεχώρισε η ερμηνεία του «Άνθρωποι μονάχοι»), μέχρι Θεοδωράκη, Χατζηδάκη, Σαββόπουλο, Χειμερινούς Κολυμβητές (Αργύρη Μπακιρτζη), Αττίκ, αλλά και παραδοσιακά ηπειρώτικα και κρητικά τραγούδια. Δεν έλειψε και η ελληνική ροκ σκηνή, με τραγούδια των Lost Bodies, των Γενια του Χαους (top στιγμή η ΜΠΑΣΤΑΡΔΟΚΡΑΤΙΑ), του Θάνου Ανεστόπουλου και του Παύλου Παυλίδη.
Εσωτερικές αφαιρετικές και γιατί όχι, αν ο όρος δεν είχε φθαρεί από την πολυχρησία του, ονειρικές ερμηνείες.
Οι δύο τους σε δημοσιεύματα του καλοκαιριού είχαν ομολογήσει ότι ονειρεύονταν να παρουσιάσουν τα τραγούδια του δίσκου στο Ηρωδειο. Η συναυλία τους δικαίωσε απόλυτα, καθώς θεωρήθηκε κατά κοινή ομολογία πως ταίριαζε ιδανικά στο ρωμαϊκό ωδείο.
Τοση δε ήταν η ευχαρίστηση από το οπτικοακουστικό υπερθέαμα που προβήκαμε στις συνήθεις υπερβολές! Μολις τελείωσε ,η παρέα που ‘χαμε συσπειρωθεί σπίτι, το ξαναβάλαμε από την αρχή εφόσον είμασταν εντός του 48ωρου.
Άλλωστε τα ‘χουν πει κι οι ποιητές που έχουμε λατρέψει:
«Οι άνθρωποι υπερβάλλουν για να βρουν το μέτρο τους.»Ο Τάσος ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ εν προκειμενω.
ΥΓ. να μην ξεχάσω να σημειώσω και τα ονόματα της μπάντας που ήταν συλλειτουργοί: Φώτης Σιώτας βιόλα, Σοφία Ευκλείδου τσέλο, Ηλίας Μπαγλάνης πλήκτρα, Λαμπρινή Γρηγοριάδου φωνητικά και επιμέλεια ήχου Γιώργος Ταχτσίδης, Μίμης Κωνσταντινίδης και Coti K.