Review από το Μέγαρο με Μποφίλιου: Καμία δεμένη. Ούτε αλυσοδεμένη. Ελεύθερες όλες. Οι ψυχές
Καμία δεμένη. Ούτε αλυσοδεμένη. Ελεύθερες όλες. Οι ψυχές.
Καταρχάς να πω πως η Νατάσσα Μποφίλιου έχει star quality. Αδιαπραγμάτευτο. Που θα πει όπου κι αν την βάλεις, όπου κι αν τη δεις είναι μάλλον αδύνατο να μην την προσέξεις. Προσωπικά μου χει τύχει να τη δω εκτός πλαισίου, εννοώ εκτος stage σε ανύποπτο χρόνο σε ένα απλό καφέ και να τη χαζεύω για ώρα. Έχει αυτό που έχουν κοριτσια του διαμετρήματος της. Μια αύρα μεγάλης σταρ. Μπορεί και να μην της αρέσει να την αποκαλούν έτσι δεν ξέρω πάντως έχει κάτι αξιοπρόσεκτο. Κι αυτό ή το ‘χεις ή δεν το ‘χεις. Ε η Beau το έχει.
Η πιο τελευταία φορά που την είδα, εκτος από χθες βράδυ ήταν στο φεστιβάλ της κνε τον περασμένο Σεπτέμβρη στη Θεσσαλονίκη όπου κυριολεκτικά «τα σπασε» αλλά θα μου πεις εκεί μπορεί να νιώθει και σαν στο σπίτι της γι αυτο. Κι όμως και χθες βράδυ στο Μέγαρο τα ίδια έκανε πάλι. Τα ‘σπάσε!
Με μια μπάντα απολύτως συντονισμένη μαζί της, ήχο και φώτα απ τα καλύτερα και το συνθέτη της (βλέπε: Θέμη Καραμουρατίδη) στο πιάνο που την ξέρει και τον ξέρει να μην αφήνουν ούτε κάτι τόσο δα να πέσει κάτω. Σε άψογη διαλεκτική κι αγαπητική σχέση.
Και τραγουδιστική αφού μοιράστηκαν κατ’ εμέ το τραγούδι ντουέντε τους που λέει κι ο Λόρκα που δεν είναι άλλο από το «Εγώ μεγάλωνα για σένα».
Έχω πάει στο Μέγαρο μισή ώρα πριν την προκαθορισμένη ώρα έναρξης. Πάντα μου αρέσει να πηγαίνω λίγο νωρίτερα να παρακολουθώ τον κόσμο. Είναι ένα είδος σπουδής κι αυτό. Η ανθρωποπαρατήρηση. Παρακολουθούσα τις ηλικίες και προσπαθούσα να καταρτήσω μια στατιστική για το κοινό της. Τελικά το κοινό της είναι ετερόκλητο. Αφού αποτελείται από φοιτητές μέχρι κυρίες/κυρίους 60 και πάνω απ’ όσο μπόρεσα να διακρίνω. Μετά κοίταξα τη σκηνή. Η σκηνή είναι τεράστια κι άμα δεν είναι κάτι πολύ φλογοβόλο αυτό που πας να δεις μπορεί και να σε καταπιεί άμα είσαι πάνω. Κι όμως η Μποφίλιου έμεινε δυο ολόκληρες ώρες πάνω στη τεράστια σκηνή κι όχι μόνο δεν κινδυνευσε να την καταπιει αλλά ήταν σαν εκείνη τη βιβλική ιστορια με τον Ιησού που περπάτησε στα κύματα. Απλώς ήταν σαν να τραγουδάει εκεί κάθε μέρα. Σαν να παίζει εντός έδρας που τι τους θέλω εγώ τους ποδοσφαιρικούς τους όρους που είμαι παντελώς άσχετος… anyway.
Και βασικά θα μπορούσε με τόσο ένθερμο κι υποστηρικτικό κοινό που έχει να τραγουδάει κάθε μέρα εκεί και να το γεμίζει. Έχει ρεύμα, τσαγανό, τακτ και κυρίως έχει φτιάξει ρεπερτόριο. Γιατί όλα να τα ‘χεις άμα σου λείπει η πρώτη ύλη που είναι τα τραγούδια τίποτα δεν έχει σημασία.
Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας που ήταν χθες (08/03) δεν μπορούσε να την αφήσει ασυγκίνητη κι αμέτοχη και χωρίς να πάρει θέση και κυρίως χωρίς να καταδικάσει για άλλη μια φορά την πατριαρχία, όπως συνηθίζει άλλωστε, αφού ένα από τα πράγματα που την χαρακτηρίζουν είναι πως δε φείδεται σχολίων όσον αφορά στη δυστοπική πραγματικότητα κάθε φορά που αυτή παρουσιάζει το χειρότερο πρόσωπο της. Εξ ου κι έκλεισε το πρόγραμμα μόνη στο πιάνο μ’ ένα τραγούδι δυο ανώνυμων γυναικών μιας φυλακής που μιλούσε για το δίκιο και την έλλειψη του.
Το πρόγραμμα που πάντα επιμελείται ο Γεράσιμος Ευαγγελατος ήταν ένα best of των επιτυχιών της plus ενα εμβληματικό κομμάτι της Χαρούλας (μια είναι η Χαρούλα) που κατάφερε να τα ενώσει και να τα απογειώσει όλα όπως είπε η ίδια προλογίζοντας το κομμάτι ( η «συναυλία» ήταν το κομμάτι).
Δεν παρέλειψε να συμπεριλάβει λίγη Adele και λίγη Amy Winehouse. Όταν μάλιστα τραγούδησε ή για την ακρίβεια απήγγειλε «το όνομα σου» αυτό το μικρό μονόπρακτο που είναι μια ιστορία στέρησης ερωτικής, εγκατάλειψης, αφοσίωσης κι ερωτικής υποταγής ο κόσμος της χάρισε το πιο δυνατό του χειροκρότημα.
Δε μας απογοήτευσε ούτε κατ’ ελάχιστο.
Άλλωστε το πρώτο τραγούδι που άνοιξε τη βραδιά ήταν μια υπόσχεση που τήρησε στο ακέραιο. «Κοίτα με να φλέγομαι» είπε και το ‘κανε.
Και για να κλείσω αυτό το μικρό υμνολόγιο, γιατί sorry αλλά δε βρήκα ψεγάδια θέλω να πω ή μάλλον να εξάρω αυτό το φιλικό που έχει όλο αυτό, η παρέα τους που τη στηρίζουν και την υποστηρίζουν και που μόνο ωφελημένοι βγαίνουν απ’ αυτό τόσο προσωπικά και συναμεταξύ τους κι ακολούθως καλλιτεχνικά. Το ζην και το ευ ζην σε άψογη δυαδικότητα.
Φωτογραφίες από την εκδήλωση είναι από το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης.
Φωτογραφία εξωφύλλου: Κώστας Αυγούλης.
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.
