Ένα σαξόφωνο κι ο άνθρωπος του πίσω σπ’ αυτό.
Ο Δημήτρης Τσάκας. Aka ένα από τα καλύτερα σαξόφωνα αυτή τη στιγμή.
Το μεγάλο και συναρπαστικό ταξίδι στη μουσική είναι υπέροχο έτσι κι αλλιώς χωρίς να χρειάζονται πολλά πολλά για να το τεκμηριώσει κανείς αυτό σαν αξίωμα αλλά και για έναν επιπλέον λόγο, γιατί από το ένα νευραλγικό μουσικό σημείο πας στο άλλο και μετά αλλού και πάει λέγοντας. Κι εξηγώ αμέσως. Αγαπώντας τη μουσική κάποιου καλλιτέχνη και στηρίζοντας τον (ας μην ξεχνάμε τις δύσκολες μέρες που διανύουμε και τη στήριξη που χρειάζονται) οι επιλογές του εκάστοτε καλλιτέχνη κι οι συνεργασίες του παραλολουθωντας τες είναι ένα καλό εφαλτήριο για να μεταπηδήσεις ως ακροατης σε άλλα ρεπερτόρια κι άλλους μουσικούς. Αυτό περίπου μου συνέβει και στην περίπτωση του Δημήτρη Τσάκα.
Τον πρωτοείδα σε κάποιο live του Σταμάτη Κραουνάκη χρόνια πριν νομίζοντας μάλιστα πως είναι αλλοδαπός που απλώς συμπράττει στην μπάντα, είχε έναν αμερικανικό αέρα το φέρεσθαι και το παίξιμο του κι αργότερα πολλές φορές στην μπαντα της Ελευθερίας Αρβανιτάκη αποτελώντας σταθερό κι αναπόσπαστο μέλος της μια δεκαετία τουλάχιστον αν μετράω καλά. Μάλιστα η Ελευθερία μας έχει χαρίσει μαζί του στη σκηνή μερικά εκπληκτικά ντουέτα sax-voice που θα άξιζε να δισκογραφηθούν όχι μόνο εν είδει ενθυμίου αλλά κι ως προϊόν μελέτης για νεώτερους μουσικούς.
Καλό είναι να θυμομαστε πως οι μουσικοί που πλαισιώνουν τους τραγουδιστές που αγαπάμε ονειρεύονται και οραματίζονται και το δικό τους ρόλο μέσα στη μουσική κι αυτό και θεμιτό είναι κι επιθυμητό από μας ως κοινό.
Δεν ξέρω αν χρησιμοποιείται ευρέως πια η λέξη βιρτουόζος αλλά εν πάσει περιπτώσει αν ακόμα χρησιμοποιείται και δεν την εκτόπισαν οι διάφοροι νεολογισμοί της γλώσσας είναι αυτό ακριβώς. Βιρτουόζος. Του σαξόφωνου και των πνευστών. Από το πρώτο φύσημα μέχρι την τελευταία νότα αυτού του συγκεκριμένου live σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό όπως σε ταινία δράσης λίγο πριν τη δράση ή σε ερωτική σκηνή που περιμένεις οι πρωταγωνιστές να φιληθούν στο στόμα λίγο πριν φιληθούν στο στόμα. Το σαξόφωνο άλλωστε σε παραπέμπει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σε αισθησιακές καταστάσεις. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Το ξεκαθαρίζω.
Γνώστης της τεχνικής που προαπαιτεί ένα τέτοιο απαιτητικό όργανο και προπονημένος χρόνια ο Τσάκας παρουσιάζει μια σειρά από εξαιρετικές συνθέσεις όλο ομορφιά και χάρη, ευαισθησία και κυρίως ελπίδα παρότι σε μερικά σημεία έχουν ένα έντονο νοσταλγικό ύφος κι αυτό δεν είναι κακό. Ισορροπημένο αποτέλεσμα που ενισχύει την αισθητικη εμπειρία δημιουργώντας την κατάλληλη συνθηκη για τους παραλήπτες (εμές δηλαδή) να χαθούν και να ζήσουν για λίγο εκεί.
Γράφω έν θερμω καθώς πριν λίγο είδα το live του στο Half Note μαζί με το κουαρτέτο του το οποίο είναι on demand ως τις 31 Μάη και παρουσιάζουν το καινούργιο άλμπουμ του με τίτλο «Back of Beyond». Πρωτοτυπες μουσικές συνθέσεις και ο ήχος του γκρούπ με καλοχωνεμένες επιρροές από latin, funk και ηλεκτρονική μουσική, αλλά πάντα με επίκεντρο τη τζαζ! Λειτουργία της μουσικής με γνώμονα την αγάπη τους γι’ αυτή και το διάλογο μ’ ένα κοινό υποψιασμένο κι έτοιμο κι αυτό να μετουσιώσει τη συγκίνηση που προκαλούν.
Ο Δημήτρης Τσάκας μαζί με τους Κωστή Χριστοδούλου στο πιάνο, τον Yoel Soto στο μπάσο (τόσο εξαιρετικός οσο κι όταν συνοδευει τον Φοίβο Δεληβοριά) και τον Κώστα Λιόλιο στα ντραμς δημιούργησαν το γκρουπ το 2014 και έχουν ήδη στο ενεργητικό τους το άλμπουμ «A mαn dreams», το οποίο κυκλοφόρησε το 2015 από τη Minos EMI- Universal.
Last but not least η μπαντα του Τσάκα ειναι μια από τις ελληνικες επιλογές του Jazz festival στις 28 του Μαη στην Τεχνόπολη στην Αθήνα.
ΥΓ. Δες τους και θα δικαιολογήσεις τον ενθουσιασμό μου.
Info: Δημήτρης Τσάκας, Quartet – «Black of beyond» έως 31 Μαΐου 2021. Κλείστε το εισιτήριο σας εδώ!