Review: Ελευθερία Αρβανιτάκη – Δύο Σταθμοί / Μια μέτρια βραδιά, πολύ ζεστή και αρκετά μονότονη
Στο πλαίσιο του προγράμματος Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου 2021 την Τρίτη, 29 Ιουνίου η Ελευθερία Αρβανιτάκη ερμήνευσε τραγούδια από δύο άλμπουμ της προσωπικής της δισκογραφίας το «Γρήγορα η ώρα πέρασε» σε μουσική Νίκου Ξυδάκη και τα «Τραγούδια για τους Μήνες» σε μουσική Δημήτρη Παπαδημητρίου. Οι μουσικοί της Καμεράτας Ορχήστρας Φίλων της Μουσικής την συνόδευσαν υπό την διεύθυνση του Γιώργου Πέτρου. Στα τραγούδια συμμετείχε και ο Νίκος Ξυδάκης.
Το Ηρώδειο, εχθές, έμοιαζε σε αναμονή με πολλά άδεια καθίσματα. Το θέατρο χωρητικότητας 5000 ατόμων, περίπου, υποχρεώθηκε λόγω των υγειονομικών μέτρων να περιορίσει την φιλοξενία του. Όπως, με ενημέρωσαν οι υπεύθυνοι πρέπει να είμασταν κοντά στους 2000 με 2300 θεατές που παρακολουθήσαμε την Ελευθερία Αρβανιτάκη να ερμηνεύει μελοποιημένη ποίηση Σαπφούς (σε απόδοση Σωτήρη Κακίση), Μαρίας Πολυδούρη, Κώστα Καρυωτάκη, Οδυσσέα Ελύτη, Μιχάλη Γκανά και δημοτικά δίστιχα (Τραγούδια για τους Μήνες/1996» και Σαπφώ -σε απόδοση Οδυσσέα Ελύτη- Δυονύση Καψάλη, Κώστα Καρυωτάκη και Κ.Χ. Μύρη (Γρήγορα η ώρα πέρασε/2006).
Ο κόσμος πιστός στις οδηγίες άρχισε να φτάνει νωρίς στην Διονυσίου Αεροπαγίτου και παρά την υπερβολική ζέστη τηρούσε όλα τα πρωτόκολλα φορώντας μάσκες.
Λίγο, μετά τις 9 ξεκίνησε το πρόγραμμα με την ερμηνεύτρια να επιλέγει το «Γρήγορα η ώρα πέρασε» από τον ομότιτλο δίσκο. Το πρόβλημα είναι πως η ώρα δεν πέρασε στα αλήθεια γρήγορα και αν κρίνω από αρκετό κόσμο που αποχώρησε στην μικρή διακοπή που πραγματοποιήθηκε μετά από μία ώρα συνεχούς προγράμματος, μάλλον, δεν είναι μόνο δική μου εκτίμηση.
Η Ελευθερία Αρβανιτάκη είναι μια ερμηνεύτρια με αναμφισβήτητα μεγάλη πορεία στο ελληνικό τραγούδι που μας έχει χαρίσει μοναδικές στιγμές. Τραγούδια της έχουν χαρακτηρισθεί ως κλασικά και όχι άδικα και όλα αυτά τα χρόνια έχει αποκτήσει ένα φανατικό κοινό που την ακολουθεί σε κάθε εμφάνιση της, επίσης, όχι άδικα.
Δεν θέλω να σταθώ τόσο στην φωνή της, είναι η ίδια φωνή που έχει τόσα χρόνια με τα γνωστά τονικά θέματα που αφενός δεν την εμπόδισαν να κάνει καριέρα αφετέρου δεν έκανε και πολλά για να τα διορθώσει. Ο κόσμος την λατρεύει και καμιά φορά αυτό μπορεί να είναι αρκετό. Το πρόβλημα εχθές ήταν πως δεν καταλαβαίναμε τι ακούγαμε και για να είμαι ακριβής δεν καταλαβαίναμε τι έλεγαν. Δεν ξέρω αν η κυρία Αρβανιτάκη ήταν κρυωμένη, διόλου απίθανο με αυτόν τον καιρό, αλλά υπήρχαν καταλήξεις που δεν της ακούσαμε ποτέ, ένρινες κορώνες και γενικά μια δυσκολία μεταξύ σκηνής και πλατείας. Ούτε ο κύριος Ξυδάκης ξέφυγε αυτών των εντυπώσεων. Ειδικά, όταν το άκουσμα είναι ποίηση όπου τόσο ο λόγος όσο και το μέτρο χρειάζονται μια πιο διαυγή μεταχείριση η υπερπροσπάθεια να κατανοήσεις του τι ακούς σου κλέβει από την μαγεία της εμπειρίας πόσο να νιώσεις κιόλας. Επίσης, υπήρχε μια σκηνική αμηχανία, μια υπέρμετρη αποστασιοποίηση που δεν ταίριαζε στην Ελευθερία Αρβανιτάκη. Ακόμα, και στο δεύτερο μέρος του προγράμματος όπου ερμηνεύτηκαν τραγούδια πιο γνωστά στον κόσμο, όπως, «Του πόθου τ’ αγρίμι» ή «To παράπονο» το κοινό καθυστέρησε να συνδεθεί και όταν το έκανε η συναυλία είχε ολοκληρωθεί.
Η διεθνώς αναγνωρισμένη Καμεράτα για άλλη μια φορά ήταν εξαιρετική και πραγματικά της αξίζουν όλα τα χειροκροτήματα και φυσικά στον βραβευμένο και υποψήφιο για Grammy, Γιώργου Πέτρου.
Μια μέτρια βραδιά, πολύ ζεστή και αρκετά μονότονη. Σίγουρα, όλοι έχουμε δικαίωμα σε όχι καλές στιγμές και το σίγουρο είναι πως στην επόμενη συναυλία της Ελευθερίας Αρβανιτάκη η γράφουσα θα σπεύσει με χαρά να την παρακολουθήσει.
Φωτογραφίες: NDP PHOTO AGENCY