Πρώτη έκπληξη της χθεσινής βραδιάς το καλωσόρισμα της τραγουδίστριας σε άπταιστα ελληνικά ωστόσο, όχι εντελώς έκπληξη για τους λίγους, αλλά καλά πληροφορημένους και μυημένους θαυμαστές της που βρέθηκαν, σε μια από τις αποθήκες του λιμανιού στο πλαίσιο των Δημητρίων που κορυφώνονται σε λίγες μέρες, για να την ακούσουν σ’ άλλο ένα μαγευτικό το δίχως άλλο ταξίδι στις μουσικές του κόσμου, πράγμα που άλλωστε κατέχει όσο λίγες τραγουδίστριες του είδους.
Κατάγεται από την Τυνησία και από το 1992 ζει στην Ελλάδα. Την χαρακτηρίζει «μαγική χώρα», «λίκνο των πολιτισμών» και έχει δηλώσει στο παρελθόν ότι στη χώρα μας, που αποτελεί πλέον τη βάση της, αισθάνθηκε από την αρχή οικειότητα. Πολύς κόσμος όπως κι εγώ τη γνώρισε από τη συμμετοχή της στο δίσκο της Σαββίνας Γιαννάτου «Terra Nostra» παρέα με τους primavera en Salonico προ εικοσαετίας περίπου, δίσκος στον οποίο συμμετείχε.
Ο τίτλος της χθεσινής παράστασης ήταν Fin Amor, μεσαιωνική έκφραση που χρησιμοποιήθηκε από τους τροβαδούρους του 12ου και 13ου αιώνα και δηλώνει τον ιδανικό, τον τέλειο έρωτα κι η έννοια αυτή σημαίνει διαρκή πόθο και αναζήτησή του απόλυτου κάτι εξ ορισμού άπιαστου κι ουτοπικού δηλαδή.
Με τη συνοδεία του Σόλη Μπάρκη ενός μουσικού σκέτο πολυεργαλείο αφού έπαιξε ένα σωρό κρουστά όργανα μερικά από τα οποία ήταν η πρώτη φορά που μας δινόταν η ευκαιρία να δούμε επί σκηνής δεν είναι υπερβολή σαν έκφραση να ειπωθεί πως μετέφεραν το σφυγμό της γης αφού έπαιξαν τραγούδια από την Εσκιμώα γη την Προβηγκία, την Τυνησία την ιδιαίτερη πατρίδα της δηλαδή, την Αλγερία, Παλαιστίνη, Υεμενη, Ισπανία κ.ά.
Ένα πρόγραμμα που επίσης ήταν ανοιχτό στον αυτοσχεδιασμό κι από τους δυο καλλιτέχνες χαρίζοντας στιγμές πραγματικά απείρου ηχητικού κάλλους. Πραγματικά από τα προγράμματα που μόνο να προσθέσουν έχουν πάνω στην ευαισθησία των ανθρώπων που τα παρακολουθούν αφού με τις μικρές ιστορίες που αφηγούνταν οι δυο καλλιτέχνες πριν από κάθε κομμάτι λειτούργησαν και σαν ένα μάθημα λαογραφίας και ιστορίας. Respect.