Δεν ξέρω γιατί αλλά πριν αρχίσει το πρόγραμμα της η Νεφέλη Φασούλη χθες βράδυ (4/12) σ’ ένα γεμάτο BLOCK 33 παρατηρώντας το προφίλ του ακροατηρίου της (φρέσκες και χαρούμενες φατσούλες ως επί το πλείστον) μου ‘ρχοταν συνέχεια στο μυαλό εκείνο το παλιό πια τραγούδι της Χαρούλας με το χρυσό κουρέλι και τη Νεφέλη. Ε, λοιπόν είναι σαν να φτιάχτηκε από τα συστατικά εκείνου του τραγουδιού αυτό το κορίτσι. Μοιάζει να ήρθε για να ξεχωρίσει απ’ όλους μες στ’ αμπέλι η Νεφέλη.
Ταυτισμένη για μια πενταετία και πλέον, αν τα μετράω καλά, με το Φοίβο Δεληβοριά αφού τον συνόδευσε σε όλα τα λάιβ και τις «ταράτσες» του παραμένει ταυτισμένη μαζί του αφού είναι ο μέντορας της τρόπον τινά κι ο δημιουργός του πρώτου και πολύ ενδιαφέροντα δίσκου της, δημιουργία εξ ολοκλήρου του Φοίβου, αρχίζει πια να μετράει τη δυναμική της μόνη στη σκηνή. Κι αν το δείγμα χθες βράδυ ήταν ενδεικτικό ή όχι δεν ξέρω πάντως αυτό που είδαμε ήταν ένα φρέσκο κορίτσι με μια ωραία φωνή και τεχνικά κι ως χροιά. Με μια κοριτσίστικη συστολή που την έκανε πιο χαριτωμένη απ΄ό,τι είναι, σαν φοιτήτρια που πέταξε για λίγο τις σημειώσεις κι έπιασε το μικρόφωνο αλλά και σαν έτοιμη από καιρό. Θα σας παρουσιάσω, είπε, τα δέκα τραγούδια του δίσκου μου μπλεγμένα με κομμάτια που αποτέλεσαν επιρροές κι είναι ο κόσμος μου.
Σημ. «Ο κόσμος σου» είναι ο τίτλος του ντεμπούτο άλμπουμ της. Κι άρχισε να συνδιαλέγεται και να μπλέκει το ρεπερτόριο της με Θανάση Παπακωνσταντίνου, Γιάννη Σπανό, Afro-Jazz κομμάτια, Τζίμη Πανούση, Λένα Πλατωνος, Κόρε Ύδρο, Λουκιανό Κηλαηδόνη, Τάκη Μουσαφιρη σ’ ένα εμβληματικό κομμάτι του που η πρώτη διδάξασα Ρίτα Σακελάριου το πέρασε στο πάνθεον εξ ου και ταξιδεύει μέσα στο χρόνο το συγκεκριμένο τραγούδι (βλέπε: «ένα τραγούδι πες μου ακόμα»), Άκη Πάνου όπου κι εδώ ήταν η πιο απρόβλεπτη αντίστιξη της βραδιάς να βλέπεις το Yoel Soto προερχόμενο από μια χώρα μακρινή που το μπουζούκι ενδεχομένως να ‘ναι κι άγνωστη λέξη να αποδίδει με το μπάσο του ένα γνήσιο καθαρόαιμο λαϊκό τραγούδι. Η μπάντα εκτός από το Yoel , αποτελούνταν από τον Κωστή Χριστοδούλου στα πλήκτρα και το Σωτήρη Ντούβα στα τύμπανα υποστηρίζοντας εκτός απ’ το ηθικό της Νεφέλης Φασούλη και το υλικό τους καλά αφομοιωμένο και παιγμένο. Στο encore που φυσικά ακολούθησε απέδωσε a capela και με τη συνοδεία του κοινού που συνωμοτικά σχεδόν μετατράπηκε σε χορωδιακό σύνολο το «Πάρε με» των Βασίλη Παπακωνσταντίνου-Αφροδίτης Μάνου και το «Λένε» των Σωκράτη Μάλαμα-Μανώλη Ρασούλη αλλά και το “silence” που δεν είναι παρά η αγγλική εκδοχή της «Σιωπής» των Ξύλινων Σπαθιών.
Κι όπως παρατήρησε φίλος μάλλον άμαθος-άμπαλος κι όχι μυημένος σ’ αυτό το ρεπερτόριο ευτυχώς που ηλικιακά το κοινό είναι πιο κοντά στην τραγουδίστρια, αλλιώς θα είχε φύγει από τη γλυκόπικρη αίσθηση των τραγουδιών η γλύκα και θα είχε μείνει μόνο η πίκρα. Ακόμα κι έτσι όμως να ναι γλύκα-πίκρα σημειώσατε Χ γιατί κάπως έτσι έρχεται η των τοιούτων παθημάτων κάθαρση στην τέχνη. Τα ‘χουν πει οι αρχαίοι που τα ‘χουν πει όλα κι εμείς απλώς τα ανακαλύπτουμε με το βλέμμα του αδαούς και του αφελούς.
Εν κατακλείδι πολύ καλό το κορίτσι κι η μπάντα της!
ΥΓ είπα μπάντα και θυμήθηκα εκείνον τον αξεπέραστο στίχο από τραγούδι της Χριστιάνας που μας άφησε πριν λίγες μερες και στ’ αλήθεια ήταν απώλεια και λέει: «να σου παίζουνε οι μπάντες τα τραγούδια που μεγάλωσες μ’ αυτά και σε βγάλαν στ’ ανοιχτά»
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instagram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.