Ο Γιάννης Σπανος είναι μία από τις πλέον ηχηρές απουσίες των τελευταίων χρόνων όχι μόνο γιατί παρέμεινε σταθερά δημιουργικός ως τα τελευταία του αλλά γιατί ήταν εξαιρετικά συμπαθής κι αγαπητός στους κύκλους αλλά και στο κοινό. Νομίζω δε θυμάμαι φορά (ίσως γιατί δεν υπήρξε) που να τον είδα στην tv και να μην ήταν χαμογελαστός και πρόσχαρος.
Η Ελένη Δήμου η οποία εκτός από στενή συνεργάτιδα του έχοντας ηχογραφήσει δύο ολοκληρωμένες δουλειές μαζί του (βλέπε: «Προσωπικά» και «Άκου λοιπόν») υπήρξε και φίλη του και δεν έχει πάψει δύο και πλέον χρόνια τώρα να τον συντηρεί στη μνήμη του κοινού αναφέροντας τον με οποιαδήποτε αφορμή συνέχεια στις δημόσιες εμφανίσεις της και της αξίζουν εύσημα γι’ αυτό.
Όποτε όπως είναι κατανοητό ήταν πολύ φυσικό, σχεδόν αναμενόμενο, να ετοιμάσει αφιέρωμα με μερικά από τα πιο αντιπροσωπευτικά του τραγούδια με μικρό μουσικό σύνολο και να δηλώσει πλέον κι έμπρακτα την αγάπη της γι’ αυτόν.
Δεν ξέρω ποσο έχει αποκατασταθεί ο Σπανός στη συνείδηση μας σαν ένας από τους πιο σπουδαίους μελωδούς και συνθέτες που συνδιαμόρφωσαν το μεταπολεμικό κλίμα στο τραγούδι αλλά ακούγοντας χθες βράδυ το ρεπερτόριο του να διατρέχει εποχές και δεκαετίες σκέφτηκα πως λίγοι κατάφεραν να παρακολουθήσουν την εποχή τους με τόση διαύγεια και ταλέντο κι εντέλει και να καθορίσουν την εποχή με μια αισθητική ευρωπαϊκή χωρίς να της λείπει η σφραγίδα της ελληνικότητας.
Από τη Γαλλία και το ισχυρό αποτύπωμα που άφησε εκεί, το νέο κύμα, τις ανθολογίες τρεις τον αριθμό παρακαλώ με μελοποιημένη ποίηση μέχρι τις ολοκληρωμένες του δουλειές με όλους τους κορυφαίους Μοσχολιού, Μητσιά, Νταλάρα, Πάριο κι ο κατάλογος δεν τελειώνει μέχρι και σε αποφοίτους των ριάλιτι ακαδημιών τραγουδιού έγραφε όταν διέκρινε κάποιο ταλέντο χωρίς ίχνος σνομπισμού κι εστετισμού αποδεικνύοντας πως οι αληθινά μεγάλοι δε στέκονται στα ευτελή και στους αφορισμούς.
Όσον αφορά στην Ελένη Δήμου είναι αυτό που ξέρουμε. Μια ωραία φωνή χωρίς υπερβολές κι εξάρσεις που υπηρετεί το αίσθημα του κάθε τραγουδιού με τον τρόπο που κάθε τραγούδι «απαιτεί» κι έτσι από την αρχή του προγράμματος σε παίρνει μαζί της και σε καθοδηγεί εκεί που βασιλεύει η αμεριμνησία των τραγουδιών. Δεν τραγουδάει μόνο. Ερμηνεύει.
Χθες βράδυ ο κόσμος που έκανε sold out τη βραδιά μπουχτισμένος από την καραντίνα και τις απαγορεύσεις απο το δεύτερο κιόλας τραγούδι ήταν μαζί της. Κι αυτή συχνά κατέβαζε το μικρόφωνο κι άφηνε το τραγούδι να γίνει χορωδιακό σύνολο. Ο πιανίστας, Γιωργος Παγιάτης, που τη συνόδευε συνεργάτης του εκλιπόντος αλλά κι ο μπουζουξής, Γιώργος Ντινάκος, που αποδείχθηκε αρκούντως μερακλής έκαναν ακριβώς αυτό, μεράκλωσαν τον κόσμο στην πιο παγωμένη νύχτα του φετεινού Γενάρη. Καθιστοί και με μάσκες απαξάπαντες αλλά ακούστηκαν μερικά «ώπα» και σφυρίγματα και παλαμάκια που δηλώνουν το τσακίρ το κέφι.
Παρότι, προσωπικά θα ήθελα περισσότερα τραγούδια από τα δικά τους ήτοι ένα πιο χορταστικό δείγμα από το δίσκο τους «Προσωπικά», εκτίμησα την απουσία οποιασδήποτε αυτοαναφορικότητας από μέρους της κ.Δημου. Σου λέει εδώ κάνουμε αφιέρωμα δεν είμαι εγώ σε πρώτο πλάνο.
Η Ελένη Δήμου για να κλείσω ήταν ένας ωραίος πομπός χθες βράδυ.
Ο δέκτης ορεξάτος και ενθουσιώδης.
Άρα η βραδιά λειτούργησε.
Bonus plus η βραδιά θα επαναληφθεί το Μάρτη, στο Θέατρο Αμαλία (Θεσσαλονίκη), για όσους δεν την πήραν είδηση εν μέσω των καταιγιστικών εξελίξεων της επικαιρότητας.
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.
