Αλκίνοος Ιωαννίδης: Όμορφος, υπέροχος και δροσερός σαν το νερό των Σταγιατών
Δεν ξέρω τι γνώμη μπορεί να έχει ο κάθε ένας από μας για τα ριγιούνιον, καθώς ενέχουν ένα ρίσκο, πάντως μερικά αποδεικνύονται πετυχημένα κι άλλα πάλι είναι εξαρχής καταδικασμένα σε αποτυχία. Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης κι η μπαντάρα του, γιατί πρόκειται ακριβώς γι’ αυτό κι άλλωστε είναι δόκιμο γραμματικά να το λέμε κι έτσι αφού ανήκει στην κατηγορία μεγεθυντικά, έκανε το βράδυ της Παρασκευής (09/09) στο στο κατάμεστο (αξίζει να το λέμε με την οικονομική δυσπραγία που πια επικρατεί) θέατρο Δάσους ένα άκρως πετυχημένο ριγιούνιον το οποίο για όσους είχαν την τύχη 22 χρόνια πριν να είναι παρόντες στο θέατρο του Λυκαβηττού στην Αθήνα ήταν κι ένα ρίγος στη ραχοκοκκαλιά. Από τη συγκινηση που μοιραία φέρνει στο πέρασμα του ο χρόνος. Ειμαι ένας εξ αυτών.
22 χρόνια πριν σ’ έναν κόσμο που δεν υπάρχει πια ο Αλκίνοος ο οποίος τότε δε μετρούσε πολλά χρόνια στη δισκογραφία και στην πιάτσα γενικότερα αλλά είχε ήδη κάνει αίσθηση κι όλοι υποπτευόμασταν για τι περίπτωση καλλιτέχνη πρόκειται κάνει μια μεγάλη ανακεφαλαιωτική συναυλία με τα μέχρι τότε πεπραγμένα του στο Λυκαβηττό στο θέατρο που ούτε κι αυτό υπάρχει πια(φευ) μαζί με τους ίδιους μουσικούς (βλέπε: Λάντσια, Παπαστάμου, Κιουρτσόγλου, Καπηλίδη) και χαλάει κόσμο. Γεμάτος ο Λυκαβηττός γεμάτα και τα βραχάκια με τους κλασικούς για το θέατρο τζαμπατζήδες, τρυφεροί και τίμιοι εραστές κι αυτοί της μουσικής. Θυμάμαι χαρακτηριστικά από τη βραδιά εκείνη πως στο πρόγραμμα εκτός από το Σαββόπουλο και την Αρβανιτάκη που συμμετείχαν δια ζώσης ήταν να συμμετέχει κι η Έλλη Πασπαλά η οποία όμως βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη και θα επιχειρούσαν μαζί της ένα είδος πρώιμου Skype αλλά τελικά αυτό δεν κατέστη εφικτό καθότι προϊστορική τεχνολογικά η περίοδος κι έτσι ο Αλκίνοος σκάρωσε ένα τραγούδι εκείνο το ίδιο βράδυ το «υπεραστικό»το οποίο τελικά είπε μόνος.
Η βραδιά ευτυχώς καταγράφηκε σε διπλό δίσκο κι έτσι εκτός από την καταγραφή που άξιζε μουσικά έτσι κι αλλιώς είναι κι ένα υπέροχο αναμνηστικό για όσους παρευρέθηκαν αλλά και για τους μουσικολόγους του μέλλοντος. Αυτά με το flashback.
Στον παρόντα χρόνο ο Αλκίνοος λογάριαζε να ξανασυναντηθεί δυο χρόνια πριν ακριβώς στα εικοσάχρονα εκείνης της βραδιάς που προαναφέρθηκε αλλά ένεκα της πανδημίας το σχέδιο ματαιώθηκε μέχρι που το φετεινό καλοκαίρι η βόλτα τους αυτή έγινε πραγματικότητα. Ο χρόνος που περνάει παρά τη φθορά που φέρνει για όλους και για όλα φέρνει και μια σύνεση κι ομορφιά και τα δυο αυτά χαρακτηριστικά τα είχε σε αφθονία η βραδιά. Ένα απάνθισμα από την προσωπική του δισκογραφία ακούσαμε ως επί το πλείστον μαζί με επιλεγμένα κομμάτια φίλων του (Περίδης, Πανουσης κ.ά.). Δεν κατέφυγε σε κλισέ κάνοντας τη σύνδεση με το παρελθόν. Έχουμε ζήσει πολλά σαν φίλοι και μουσικοί είπε κι αυτό φάνηκε από το πρώτο κιόλας κομμάτι και τα χαμόγελα μεταξύ τους που δεν έλειψαν καθόλη τη διάρκεια της συναυλιας. Παλιά που ευημερούσαν οι δισκογραφικές εταιρείες έβαζαν που και που κανένα bonus track στα σιντίs που κυκλοφορούσαν τώρα τα bonus tracks είναι η στάση των καλλιτεχνών απέναντι στην κοινωνία της οποίας αναπόσπαστο κομμάτι είναι κι οι ίδιοι.
Ο Αλκίνοος τοποθετήθηκε και τώρα όσον αφορά στην επικαιρότητα το θάνατο της βασίλισσας στην Αγγλία. Ψύχραιμα και χωρις κορώνες μιλώντας για τη βασιλική κορώνα. Αλήθεια «Συλλυπητήρια» στους οικείους της αλλά πιο πολύ λυπάμαι για τα 18χρονα παιδιά στην Κύπρο που οι θανατικές τους καταδίκες ήταν υπογεγραμμένες από το χέρι της. Θα μου πείτε βέβαια τα υπέγραφε η κοπέλα νέα ήτανε τότε εντολές εκτελούσε αλλά σκέφτομαι πως αν κι οι βασιλιάδες εκτελούν εντολές τελικα ποιοι δίνουν αυτές τις εντολές; Όλοι θυμομαστε πως το ίδιο είχε κάνει και με το νερό των Σταγιατών. Πήρε την κιθάρα του κι έκανε το άδικο τραγούδι.
Τα τραγούδια διαδέχονταν το ένα το άλλο οι μουσικοί, ο καθένας με τη σειρά του, ξεδίπλωναν το οργανικό σόλο τους κι όλοι μαζί έβγαλαν ένα αβίαστο αποτέλεσμα. Αγαπάω αυτό το θέατρο λέει μου θυμίζει πολλά. Αναπόλησε κι αυτός αλλά όχι χάνοντας το μέτρο. Εδώ στη Θεσσαλονίκη έγραψα και τον Edgar Allan Poe τότε τον διάβαζα πολύ κι ένα βράδυ στο ξενοδοχείο στο Παρκ έγραψα το κομμάτι. Κι άλλο τοπόσημο στην πόλη λοιπόν! Επίσης έχω να προσθέσω πως εκτος από τη βιωματική προσέγγιση που σε πολλές περιπτώσεις χαρακτηρίζει τα τραγούδια από την πλευρά του δημιουργού το ίδιο συμβαίνει κι από το κοινό. Πόσα τραγούδια είναι προσωπικές μας αναφορές κι οδοδείκτες στις μικρές ζωές μας!
Το εντυπωσιακό είναι πως το κοινό του διευρύνεται κι ανανεώνεται χωρίς να χρειάζεται να βγάζει συνέχεια καινούργια τραγούδια αν σκεφτεί κανείς μάλιστα πως ο πιο τελευταιος του δισκος ήταν πριν 8 χρόνια. Το προγραμμα τελείωσε για να ξαναβγεί στο τέλος ο Αλκίνοος για ένα χορταστικό encore που κράτησε ένα χορταστικό και πλέον μισάωρο.
Κρατώ ένα στίχο από τραγούδι του που λέει: «Τ’ είναι ζωή; τί μη ζωή; και τι τ’ ανάμεσό τους;» εντελως Καζαντζακικό και τόσο αληθινό! Αληθινο σαν τον Αλκίνοο!
Φωτογραφία: Christos Tolis (Sub.Urban Images & Soundscapes)
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.
