«Tells no Fairytales» ονομάζεται το album που είχα την χαρά να ακούσω αυτές τις μέρες, η τρίτη κατά σειρά ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά της Lia Hide, μιας πολύ γλυκιάς χαμογελαστής κοπέλας που θεωρεί ότι η μουσική είναι η μεγαλύτερή της σταθερά, και σίγουρα ξέρει όχι απλά να ισορροπεί, μα και να ελίσσεται μέσα σε αυτήν με τρόπους παιχνιδιάρικους και trippy, και με αέρα άνεσης. Τον προηγούμενο μήνα μάλιστα, με κάλεσε και στην παρουσίαση του δίσκου αυτού στο Six Dogs, μια κίνηση που εκτίμησα και την ευχαριστώ και από εδώ πολύ.
Ο δίσκος.
Ηχογραφήθηκε στο studio Κυριαζή και DuduLoft και ολοκληρώθηκε στο City Studios από τον Γιάννη Λαμπρόπουλο. Ενορχηστρωτικά και σε θέμα παραγωγής συναντάμε την ίδια, με την τεχνική βοήθεια φυσικά τόσο του Γιάννη Λαμπρόπουλου όσο και των μουσικών Aki Base (μπάσο) και Γιώργου Ράδου (τύμπανα) που συμμετείχαν στον δίσκο. Ο Ευριπίδης Ζεμενίδης έχει αναλάβει την ενορχήστρωση δύο κομματιών του άλμπουμ, στις κιθάρες συναντάμε τον Πάνο Παπάζογλου και την Ειρήνη Κετικίδη, ενώ το mastering έγινε ανέλαβε ο Denis Blackham στο Skye Mastering (UK), που από το 1969 έχει αναλάβει παραγωγές κορυφαίων ονομάτων της μουσικής. Η έκδοση έχει γίνει σε 300 αριθμημένες κόπιες βινυλίου, που περιέχουν δισέλιδο ένθετο με τους στίχους, την φωτογράφηση ανέλαβε η Μαρία Χατζιαθανασιάδη και το εικαστικό η Lia Hide, ενώ η κυκλοφορία του δίσκου είναι από την B-otherSide records.
Ο ήχος. Σίγουρα σκοτεινός, σίγουρα ελπιδοφόρος, σίγουρα αξιοπρόσεκτος. Κι αυτό τολμώ να πω το κατάλαβα ξεκάθαρα από την ακρόαση του άλμπουμ και όχι από το live στο οποίο παρευρέθηκα. Η ίδια κατατάσσει την μουσική εκείνης και των μουσικών της στα progressive pop πλαίσια ενός φάσματος γεμάτο αναφορές, από tango πιανάκια (Dig Aplle) στα πληκτροφόρα ατμοσφαιρικά, κι από την έντονη επιρροή ενός trip hop στοιχείου, που άλλοτε κινείται προς το ηλεκτρονικό ύφος μην έχοντας τίποτα να φοβηθεί, κι άλλοτε προς την ανάγκη του για πάντρεμα με μια γλυκιά ψυχεδέλεια που εκτυλίσσεται σε ήχους απλούς από την μία, ανατρεπτικούς μες στην ίδια την σύνθεση κάποιες φορές από την άλλη.
Μια δουλειά πολύ ενδιαφέρουσα, μια υπέροχη σε θέμα ήχου παραγωγή, ένα άλμπουμ αγγλόφωνο με στίχους ιδιαίτερους μα καθημερινούς και σίγουρα εναρμονισμένους με το όλο ύφος που συναντάμε. Αυτός ο δίσκος είναι μια πολύ όμορφη δουλειά, που τώρα καταλαβαίνω πώς έπρεπε να έχω ακούσει στο live. Γι’ αυτό, όπως σού ‘χω ξαναπεί, κάποια πράγματα πρέπει να μάθουμε να τα ακούμε. Και το αυτί παιδεύεται και το μυαλό ξανοίγει, όσο φυσικά εμείς το θέλουμε. Είναι η μουσική, και ναι, είναι η σταθερά μας.
Στα προσεχώς.
18/12 Θεσσαλονίκη SpaceLab , 19/12 Ιωάννινα Castillo , 20/12 Αρχαίο Θέατρο Δωδώνης στην Ανδρομάχη , 21/12 Άρτα στο DaDa , 22/12 Πρέβεζα, Κινηματογραφική Λέσχη Πρεβεζας, (ΟΑΣΗ) , 29/12 Κόρινθος ΜΗΔΕΝ ΕΝΑ και 17/12 guest στο ΙΔΡΥΜΑ ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗ στην παράσταση “Πού πας καλέ μου Λουστράκο;”