Κραουνάκης/Ζουγανέλη «Τι να λέμε τώρα»: Η επιστροφή ενός κορυφαίου συνθέτη με τη νέα μούσα του
Κάθε δισκογραφική πρόταση του Σταμάτη Κραουνάκη αποτελεί μουσικό γεγονός, πόσο μάλλον όταν συνεργάζεται με την ήδη καταξιωμένη και μία από τις καλύτερες ερμηνεύτριες της γενιάς της Ελεωνόρα Ζουγανέλη.
Συνθέτης των τεράστιων επιτυχιών που ανά διαστήματα έπαιρνε ανάσες, έκανε παύσεις, ησύχαζε, μελετούσε και επέστρεφε ανανεωμένος και ζωντανός. Ζωογόνος δεκαετία, η χρυσή δεκαετία των 80’s στην οποία κυκλοφόρησε, οπλοφόρησε κανονικά, τυραννικά, με παιχνίδια παιδικά και ζελατίνες. Το μαγικό του μυστικό δεν ήταν άλλο παρά η παρατήρηση, η γενναιοδωρία, η έξυπνη επιλογή συνεργατών, η μόνιμη τροφοδοσία στην γέννα του άσπρου φεγγαριού με την Λίνα Νικολακοπούλου και η καίρια, διεισδυτική -θεατρική- ματιά. (Κι αν έχει γράψει μουσικές για θέατρο και σινεμά, αλλά και τηλεόραση)
Ο Σταμάτης Κραουνάκης συνέχισε να παράγει καρπούς και στην επόμενη δεκαετία των 90’s, μέχρι που στα μέσα της κάνει το μεγάλο άλμα, εκείνο της απόφασης να αποφορτιστεί από την ολυμπιάδα των γρήγορων ταχυτήτων της μουσικής και να στρέψει όλη του την προσοχή στη νεότητα, άλλωστε με αυτή την παιδικότητα λειτουργούσε πάντα, και να συγκεντρώσει μια παρέα νεαρών αγοριών και κοριτσιών, να δώσει βήμα, γιατί η γενναιοδωρία του δεν αρκούσε μόνο στο ταλέντο της έμπνευσης, αλλά και στο εμφυσήσει τις γνώσεις του και την παιδεία του, να αναδείξει κι άλλους καρπούς μιας άλλης γενιάς και να κεράσει στους (απο)δέκτες, που τον ακολουθούν πιστά, τους χυμούς κάθε νέας μουσικής έκστασης.
Έτσι, και φέτος, κερνάει λαΐκά τραγούδια, κι όχι μόνο αυτό της κλασικής έννοιας, γιατί ουσιαστικά ο Κραουνάκης είχε μία μείξη του λαϊκού τραγουδιού, της παράδοσης και της μοντέρνας εκδοχής των μπουάτ. Μέσα μου πίστευα κι ακόμα το πιστεύω πως μουσικός του μέντορας υπήρξε ο Γιάννης Σπανός. Βαθιά επηρεασμένος από την φινέτσα των συνθετικών του διαδρομών.
«Τι να λέμε τώρα» είναι ένας ωραίος δίσκος, ίσως μιλάμε για το άλμπουμ της χρονιάς, και πιθανολογώ γιατί έχουμε δρόμο για τον απολογισμό και θα ήταν άδικο από μεριάς μου να τον κλείσω με παρόρμηση και αφέλεια. Λαϊκά και μοντέρνα τραγούδια, όπως μας συνηθίζει με την σφραγίδα του. Στέκομαι στους ευφάνταστους στίχους της «τσάντας» ή στο ερωτικό «καλησπέρα έρωτα», στο συγκινητικό «πονάω», στο κινηματογραφικό «μια μέρα πρέπει», το νοσταλγικό «Τρεις φορές» και στο πιο ιδιαίτερο «μεταχειρίζομαι τους ίσκιους». Το άλμπουμ διακρίνεται κυρίως για την αυθεντικότητα του και την ειλικρίνεια του, κάτι που νωρίς συνειδητοποίησε η Ζουγανέλη και μεταμορφώθηκε σε μούσα του. Η εμπειρία των χρόνων αποτυπώνεται και στη σιγουριά του, στη βεβαιότητα του πως διαχειρίζεται σημαντικές φωνές στο στούντιο. Κι είναι απαιτητικός.
Θυμάμαι σε μια συνέντευξη του για ένα περιστατικό στο στούντιο, όπου η Πρωτοψάλτη είχε δυσκολευτεί να ερμηνεύσει κι εκείνος έχοντας την τελειομανία να καταγράψει το ακριβές συναίσθημα τής είπε να αποχωρήσει μέχρι να είναι έτοιμη να το τραγουδήσει, όπως πρέπει. Σπάνιο στις μέρες να γίνει πια, διότι από τη μία οι κονσόλες, που ελέγχουν τις φωνές, οι γρήγοροι ρυθμοί, που δεν αφήνουν περιθώρια εσωτερικής ενδυνάμωσης και οι οικονομικοί παράγοντες, που κακά τα ψέματα η μουσική έχασε την αίγλη της και επαφή της με το κοινό μέσω του απτού υλικού. Στην παρούσα φάση όμως ακούμε μια Ελεωνόρα Ζουγανέλη πλήρως εναρμονισμένη στον Σταμάτη Κρανουνάκη, αλλά και έναν Σταμάτη Κραουνάκη συνοδοιπόρο της Ελεωνόρας Ζουγανέλη. Τα ονόματα τους μπλεγμένα σ’ αυτό το κορυφαίο πρότζεκτ.
Μιλάμε, λοιπόν, για επιστροφή στο θρόνο του; Μα έφυγε πότε για να επιστρέψει; Ο Σταμάτης Κρανουνάκης είναι εδώ παρατηρητής των πάντων, με την ευαισθησία του και τις ανοιχτές κεραίες του να εξωτερικεύσει μέσω της τέχνης του τη νέα γενιά που «χάνει την μπάλα» στον έρωτα.
ΥΓ. Το τραγούδι «πονάω» είναι μια ξεχωριστή στιγμή του άλμπουμ με τις γωνίες του, τις οξύνσεις του και την κλιμάκωση του. Δηλαδή, είναι σουξεδάρα.
ΥΓ2. Το μόνο μειονέκτημα θεωρώ πως είναι το εξώφυλλο του δίσκου, αλλά αυτό πιστεύω πως οφείλεται στην ίδια την εταιρεία της Μίνως, που θα έπρεπε να το προσέξει ιδιαίτερα, διότι η προχειρότητα του, δεν αντικατοπτρίζει το σπάνιο υλικό, που απλόχερα μας χάρισαν. Αλλά αυτά περνάνε στα ψιλά γράμματα, όταν έχουμε μπροστά μας αυτό το ηχητικό αριστούργημα.
ΥΓ3. Τα δέκα από τα δεκατρία τραγούδια του άλμπουμ οπτικοποιήθηκαν από τον Βαγγέλη Τσαουσόπουλο και την Μαρίνα Δανέζη και θα δημοσιευτούν το επόμενο διάστημα.
Βρείτε όλα τα τραγούδια του album σε όλα τα ψηφιακά καταστήματα και τις streaming υπηρεσίες: EleonoraZouganeli. Ακούστε τα τραγούδια του album στο youtube.com.
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.
