Το «Παρ’ το αλλιώς» σαν φράση προέρχεται από την σλανγκ των επαγγελματιών της οδήγησης, με την οποία δίνεται οδηγία (συνήθως από συνάδελφο αυτοκινητιστή) σε κάποιον που μετακινεί ένα όχημα, να στρίψει το τιμόνι προς την αντίθετη κατεύθυνση για να αποφευχθεί η πρόσκρουση σε άλλο, παρακείμενο όχημα κατά τη διάρκεια της μανούβρας (ξε)παρκαρίσματος.
Έτσι κι η Ελεωνόρα Ζουγανέλη, ενώ αρκετό καιρό τώρα ο Σταμάτης Κραουνάκης έχει επικοινωνήσει πως ετοιμάζει τα νέα τραγούδια της κι αυτό είναι μια είδηση με εκτόπισμα, φαίνεται πως μέσα στην καραντίνα δημιουργήθηκε η ανάγκη στην ίδια και στην μπάντα της αυτών των διασκευών. Έστριψε το «τιμόνι» και το πήρε αλλιώς. Αντί των καινούργιων της τραγουδιών που επωάζονται ετοίμασε εξ ολοκλήρου ένα δίσκο με παλιό υλικό.
Η ιστορία των διασκευών, όχι αυτών των συγκεκριμένων αλλά γενικά είναι παλιότερη κι έχει πάντα κάποιο νόημα αφού ρεπερτόριο περασμένων δεκαετιών πάντα υπάρχει λόγος κι αξίζει η προσπάθεια να συστηθεί σ ένα καινούργιο ακροατήριο. Ας μην ξεχνάμε πως κι εμείς μάθαμε πολλά από τα παλιά τραγούδια μέσα από διασκευές και ζωντανές ηχογραφήσεις της παλιάς φρουράς. Νταλάρας, Αλεξίου, Γαλάνη, Αρβανιτάκη κ.ά. πολλές φορές στο παρελθόν μας θύμισαν τραγούδια που ηλικιακά δεν τα ζήσαμε και συνέβαλαν τα μέγιστα κιόλας στη μακροζωία τους.
Ανέτρεξε λοιπόν η Ελεωνόρα πίσω σε κομμάτια που μετράνε πάνω από δυο δεκαετίες και πλέον κι αν σκεφτεί κανείς πως το κοινό της ερμηνεύτριας συναποτελείται κι από νεαρές ηλικίες σίγουρα πρόκειται για κομμάτια που μάλλον αγνοούσαν και τα έφερε στο σήμερα μ έναν ήχο πιο οικείο στην ίδια και σ αυτό που την ξέρουμε τόσα χρόνια τώρα να κάνει. Μερικά απ αυτά ήδη τα έπαιζε σε συναυλίες της όπως ο «Κηπουρός» του Παύλου Παυλίδη.
Άλλα ήταν έκπληξη όπως τα δυο κομμάτια της Κωνσταντίνας επιστρατεύοντας μάλιστα και την ίδια να τη συνοδεύσει σ’ ένα απ αυτά. Δε θυμίζει μονοκαλλιέργεια η επιλογή των τραγουδιών, προφανώς από την ίδια, αφού διατρέχει διάφορα είδη τραγουδιού διαλέγει ότι πιο πολύ της άρεσε κι αυτά τελικά συμπεριλαμβάνει. Ετσι έχουμε ένα κομμάτι του Παύλου Παυλίδη, Κατσιμίχες, Τσαλιγοπούλου, Βασίλη Καρρά, Πορτοκάλογλου, Κορκολή, Κραουνάκη, Μπλε, Φάνη Μεζίνη και μια διασκευή ενός ιταλικού κομματιού με ελληνικούς στίχους του Νίκου Μωραΐτη κι ένα του μπαμπά Γιάννη Ζουγανέλη στο οποίο ντουετάρει μαζί του με στίχους του Αντώνη Ανδρικάκη.
Φαίνεται πως η πρόθεση δεν ήταν να επαναξιολογηθούν σώνει και ντε μεγάλα τραγούδια για ένα δίσκο με επανεκτελέσεις αλλά τα δικά της αγαπημένα κι αυτό διόλου ευκαταφρόνητο δεν είναι όχι τόσο γιατί μαθαίνουμε τις προσωπικές επιλογές της τραγουδίστριας όσο γιατί είναι απελευθερωτικό να συγκινείται το ίδιο από ένα κομμάτι του Παυλίδη και την ίδια στιγμή από ένα καψουροτράγουδο του Καρρά που στον πυρήνα τους μπορεί και να μη διαφέρουν καθόλου. Κι αυτό είναι statement. Δηλωση. Και να της το αναγνωρίσουμε μ αυτήν την κατάθεση της Ελεωνόρας. Κι αυτό έχει νόημα να το λέμε πως δηλαδή δεν υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές στα τραγούδια. Υπάρχουν καλά και κακά τραγούδια. Τα αλλά όλα όσα για χρόνια χώριζαν σε όχθες το τραγούδι είναι γηπεδική.
Και για να θυμηθώ και την Μαλβίνα που έλεγε πως δεν υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, όμορφοι κι άσχημοι άνθρωποι αλλά άνθρωποι που αγαπήθηκαν και άνθρωποι που δεν αγαπήθηκαν το ίδιο μ έναν τρόπο ισχύει και με τα τραγούδια. Τραγούδια που αγαπήθηκαν και τραγούδια που έμειναν θαμμένα για πάντα στη λήθη. Άλλωστε στις ιδιωτικές στιγμές μας όλοι έχω την εντύπωση δε διαλέγουμε απαραίτητα τα σημαντικά τραγούδια για να παγώσουμε το χρόνο αλλά συχνά καταφεύγουμε κι ανακαλούμε και τραγούδια αλλιώτικα πιο παραγνωρισμένα.
Έτσι ή αλλιώς έχουμε να κάνουμε μ ένα δίσκο που καπως φωταγωγει πτυχές συνθετικές των τραγουδιών που βρίσκονταν σε λανθάνουσα μορφή ή που δεν είχαν εν πασει περιπτώσει σκεφτεί ούτε οι δημιουργοί τους όπως η πιο ενδιαφέρουσα εκδοχή κατά τη γνώμη μου του δίσκου αυτού που είναι το κομμάτι «Σαντορίνη» των αδερφών Κατσιμίχα που με τη συμμετοχή του Πάρι Περισινακη στη λύρα και την κρητική σούστα που παρεμβάλλεται ενδιαμέσως του τραγουδιού μιλαμε για ένα νέο σχεδόν τραγούδι όπως και το «Γύρισε» του Βασίλη Καρρα που γίνεται με την κιθάρα του Δημήτρη Μπαρμπαγαλα μια αξιοπρόσεκτη ηλεκτρική μπαλάντα που αν στην πρώτη του ζωή το κομμάτι δε σε απασχόλησε εδώ είναι βέβαιο πως θα κοντοσταθείς και θα κανείς repeat. Ωραία έκπληξη η συμμετοχή των Φωνών και της Μαρίνας Σαττι στο δίσκο.
Mainstream επιλογές αλλά που φτιάχνουν έναν ωραιο δισκο κι έχουμε τοση ανάγκη από ωραιότητα κι εξωστρέφεια μέσα σ όλη αυτή τη βαρια ατμόσφαιρα που ζουμε που τελικά μάλλον αυτό το κενό ήρθε να συμπληρώσει η συγκεκριμένη κυκλοφορία. Keep going Ελεωνόρα!