Πολιτική και τραγούδι ελληνικής πραγματικότητας: Όταν οι αγώνες μετατρέπονται σε μουσική δημιουργία
Στην Ελλάδα τα χαρακτηριστικότερα δείγματα πολιτικού τραγουδιού, μετά το ρεμπέτικο προηγούμενων δεκαετιών, τα συναντάμε κατά τη διάρκεια της Δικτατορίας. Παραδείγματα αποτελούν τα τραγούδια που γράφτηκαν από τους Μίκη Θεοδωράκη, Μάνο Λοΐζο, Λευτέρη Παπαδόπουλο και Λουκιανό Κηλαηδόνη, ενώ ένα από τα σπουδαιότερα έργα της εποχής είναι «Το Μεγάλο μας Τσίρκο» σε στίχους Καμπανέλλη, μουσική Ξαρχάκου και ερμηνεία Ξυλούρη.
Κάποια χρόνια μετά / Ελλάδα, δεκαετία του 1990.
Οι μαθητικές και φοιτητικές αντιστάσεις έναντι ενός ισχυρού για τα τα ελληνικά δεδομένα καπιταλιστικού πλέον κοινωνικού συστήματος, επιπρόσθετες σε εκείνες των εργατικών, αγροτικών και λαϊκών στην ουσία στρωμάτων, καθιστά το επαναστατικό τραγούδι έναντι στον εκφυλισμό ιδιαιτέρως ηχηρό. Τραγούδια όπως το «συγνώμη για την άμυνα» (Μικρούτσικος, Τριπολίτης, Νταλάρας), «Νοέμβριος ‘91» και «Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον» (Τσακνής), καθώς και ο δίσκος «Μέρες αδέσποτες» του ’96 (Συνήθεις Ύποπτοι) κάνουν μεγάλη αίσθηση.
Στην συνέχεια, η συναυλία της 1ης Μαρτίου του ’99 στην πλατεία Συντάγματος απαντά με αλληλεγγύη στον κουρδικό λαό, με την παρουσία δεκάδων μουσικών, όταν η κυβέρνηση Σημίτη παραδίδει τον ηγέτη του κουρδικού κινήματος Αμπτουλάχ Οτσαλάν στο τουρκικό κράτος, γεγονός αρκετά σημαντικό για τα ήθη της έως τότε μουσική σκηνής, ενώ λίγο αργότερα, στις 26 Απριλίου του ’99 διοργανώνεται συναυλία κατά της επέμβασης στη Γιουγκοσλαβία , η οποία μάλιστα μεταδίδεται μέσω δορυφόρου στο βομβαρδισμένο από το ΝΑΤΟ Βελιγράδι, σε ειδικά διαμορφωμένη σκηνή της πόλης. Πολλά είναι εξίσου τα ονόματα της εγχώριας σκηνής που την απαρτίζουν, ενώ το γεγονός που σημαδεύει τη νύχτα εκείνη, είναι η κίνηση του Νικίτα Κλιντ ( Active Member / Ρόδες / X-Ray) να κάψει το αμερικανικό διαβατήριό του επί σκηνής.
Ακολουθεί η δημιουργία της καμπάνιας «Ένα σχολείο για την Τσιάπας» το 2000, με στόχο της τη συγκέντρωση χρημάτων για την ανέγερση ενός σχολικού κτιρίου για τους Ζαπατίστας στην Τσιάπας, και γενικότερα την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης περί αλληλεγγύης στους εξεγερμένους του Μεξικού, κατά την οποία η ελληνική ροκ και χιπ χοπ σκηνή θα παίξουν σημαντικό ρόλο. Ακολουθούν συναυλίες επί της καμπάνιας με την ολοκλήρωση αυτής της 27ης Σεπτεμβρίου 2003 με τους Θανάση Παπακωνσταντίνου και Γιάννη Αγγελάκα, στο Θέατρο Πέτρας στην Πετρούπολη.
Η ανάληψη της προεδρίας της ΕυρωπαΪκής Ένωσης από την ελληνική κυβέρνηση για το 1ο εξάμηνο του 2003 και η κατάληξή της στη Σύνοδο Κορυφής του Ιουνίου του ίδιου έτους στη Χαλκιδική, στέκεται αφορμή για την συγκρότηση ενός μαζικού κοινωνικοπολιτικού κινήματος ενάντια στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, την Ε.Ε. και την ελληνική κυβέρνηση, καταλήγοντας σε μαζικές εκδηλώσεις.
«Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο», «Πρωτοβουλία Αγώνα Θεσσαλονίκη 2003» και αντίστοιχα «Αντιεξουσιαστική Κίνηση Θεσσαλονίκη 2003» είναι κάποιες από τις συναυλίες του αντιπολεμικού κινήματος της εποχής.
Σημαντική κρίνεται και η «Αντι-2004 Συναυλία» 28ης Απριλίου, στο γήπεδο της Νήαρ Ηστ στην Καισαριανή με σύνθημα «ο πολιτισμός της Ολυμπιάδας δεν είναι δικός μας», σύνθημα κόντρα σε μια εξωφρενική για τις ημέρες εκείνες κατάσταση περιπτώσεων που έμειναν στην αφάνεια λόγω της -Μεγάλης Στιγμής της Ελλάδας-, τόσο κοινωνικοπολιτικά όσο και ανθρωπιστικά (νεκροί εργάτες στα κάτεργα ολυμπιακών έργων κ.α.).
Κάποια Χρόνια αργότερα, ενώ μεσολλαβούν αρκετές αντιεξουσιαστικές διαδηλώσεις στα πλαίσια των τότε πολιτικών συνθηκών, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος επί Σαμαρά Σίμος Κεδίκογλου ανακοινώνει στις 11 Ιουνίου 2013 στο ελληνικό κοινό, πως η ΕΡΤ επρόκειτο να κλείσει τα μεσάνυχτα και οι 2.656 εργαζόμενοι θα απολυθούν, ενώ καταλήγει πως η ΕΡΤ θα άνοιγε εκ νέου μετά από ένα χρονικό διάστημα, με άλλο όνομα και λιγότερους από 1.000 υπαλλήλους. Στις 14 Ιουνίου, δεκάδες μουσικοί ενώνουν τις φωνές τους με όλους τους εργαζομένους για τον θεσμό της Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης και των Μουσικών Συνόλων της ΕΡΤ, ενάντια στη «δολοφονία» της και στηρίζοντας τον αγώνα των εργαζομένων.
Και ερχόμαστε στις 22 Σεπτεμβρίου του 2017, όπου οι φωνές αγαπημένων μουσικών ενώνονται σε μια μεγάλη συναυλία αλληλεγγύης και οικονομικής ενίσχυσης στο πάρκο Γουδή, για την υπόθεση Ηριάννας Β.Λ. Η υπόθεση αναφέρεται στην σύλληψη, δίκη, καταδίκη και τις αντιδράσεις της διδακτορικής φοιτήτριας Ηριάννας για συμμετοχή στην τρομοκρατική οργάνωση «Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς» μια υπόθεση που προκάλεσε διαμαρτυρίες με την ετυμηγορία του δικαστηρίου για κάθειρξη 13 ετών, καθώς σύμφωνα με τους επικριτές της, παραβίαζε μια βασική αρχή του Κράτους Δικαίου, ότι όλοι είναι αθώοι μέχρις αποδείξεως του αντιθέτου.
Πολλά τα παραδείγματα τόσο στην εγχώρια όσο και στις διεθνείς μουσικές σκηνές, πολλές οι διαμαρτυρίες, πολλοί και οι συμβολισμοί τους.
Η μουσική δεν είναι πια μόνη της, και οι άνθρωποί της έχουν «φωνή».
Αποτελώντας την αμεσότερη μορφή λαϊκής κουλτούρας, η μουσική δεν σταματά να επιβεβαιώνει πως η τέχνη σαφώς και επηρεάζεται από τα κοινωνικά και πολιτικά κινήματα της εκάστοτε εποχής, και η βιομηχανία του θεάματος δεν αφορά μόνο οικονομικά μεγέθη αλλά και ποιοτικά, αυτά τα της παρέμβασης μηχανισμών για την διαμόρφωση κοινωνικής συνείδησης.