Ας ταξιδέψουμε τρία ή τέσσερα χρόνια πριν, τότε που είχα πρωτομπεί στο μπει στο νέο μου σπίτι (τότε), στο Μεταξουργείο. Στο σπίτι είχα εγκατασταθεί μόνιμα Νοέμβρη και για περίπου έξι μήνες ζούσα – κυριολεκτικά – με καθόλου έπιπλα, παρά μόνο με ένα στρώμα ύπνου πεταμένο στο πάτωμα και μερικά πουφ. Εκείνη την περίοδο δούλευα ως ανιματέρ σε ένα θεματικό πάρκο στα βόρεια, φουλ τάιμ και έντονα. Κάπως έτσι κυλούσε και ήταν τοποθετημένη η ζωή μου εκείνες τις γιορτές. Φυσικά, λόγω εορτών, τα ωράρια στο πάρκο είχαν αλλάξει και δούλευα γύρω στις 12 ώρες. Αποτέλεσμα ήταν να έχει εξασθενίσει ο οργανισμός μου, να είμαι μόνιμα κρυωμένος, συναχωμένος, κουρασμένος και σάπιος. Ένα ζόμπι που απλά επέστρεφε στο άδειο διαμέρισμα να αράξει το κουφάρι του. Λόγω της επερχόμενης πρωτοχρονιάς φυσικά, όλοι μου οι συνάδελφοι – που ήταν και τα μόνα άτομα που συναναστρεφόμουν εκείνη την περίοδο – ετοιμάζονταν πυρετωδώς για την έξοδο του ρεβεγιόν, που θα πάμε να τα σπάσουμε, τι θα βάλουμε κλπ. Είχα συμφωνήσει κι εγώ, παρόλη την κούραση και τη σαπίλα, να βγούμε όντως, μεγάλη παρέα να δώσουμε ρέστα σε χορό και αφρώδη οίνο. Ήξερα μάλιστα και τι θα βάλω. Και πόσα γκομενάκια θα ρίξω. Έρχεται, λοιπόν, η παραμονή, δουλειά κομπλέ, επιστρέφω σπίτι νωρίς το βράδυ και αποφασίζω να κάνω μπάνιο να γίνω σένιος και να πάρω κανά δίωρο υπνάκο να στανιάρω για να αντέξω και το New Year’s party. Έτσι κι έγινε. Μόνο που ξύπνησα γύρω στις τρεις, καταβεβλημένος, άρρωστος να κοιτάζω με απογοήτευση το ρολόι και γύρω μου ένα βουνό μυξομάντηλα και πεταμένες κάλτσες και βρακιά. Τσαντίστηκα και ένιωσα να βουλιάζω μέσα στο μίζερο στρώμα μου. Κουκουλώθηκα καλά καλά και κοιμήθηκα. Τη θυμάμαι πολύ έντονα αυτήν την Πρωτοχρονιά γιατί μου δίδαξε πολλά. Ήταν για μένα μία έντονη, μεταβατική περίοδος.
Για φέτος, εύχομαι σε όλους να ζείτε χωρίς να κάνετε σχέδια. Γιατί πάντα, κάποιος, κάτι, κάποτε θα σας τα ανατρέψει. Vive la vie boheme! Βλάσης Χρυσικόπουλος
Ήτανε λίγες ώρες πριν αλλάξει ο χρόνος. Στο 15 θα μπαίναμε. Ετοιμαζόμουν για την βραδινή, πρωτοχρονιάτικη, έξοδο και έτσι έδειξα τα τρία σύνολα που είχα επιλέξει για να φορέσω στην μητέρα μου, για να αποφασίσουμε μαζί. Καταλήξαμε. «Εγώ αν έβγαινα σήμερα έξω τι θα φορούσα;» με ρώτησε. Η μαμά μου πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας και αδυνατεί να περπατήσει εδώ και αρκετά χρόνια. Για λίγο πάγωσα. «Ένα φόρεμα μαύρο, εφαρμοστό, με την πλάτη έξω! Μαύρη γόβα και σκουλαρίκια, κρεμαστά, με πέρλες!» της πρότεινα. Μου χαμογέλασε. Το ίδιο έκανα κι εγώ. «Και σίγουρα κόκκινο κραγιόν!» συμπλήρωσα. «Κόκκινο κραγιόν!» επανέλαβε. Άρης Βέβης
Σκεφτόμουν πολύ ώρα για να βρω μία πρωτοχρονιά που μου έχει μείνει και η αλήθεια είναι ότι τελικά δεν βρήκα καμία. Παραξενεύτηκα είναι η αλήθεια, γιατί δεν είναι να πεις ότι δεν περνάω καλά τις Πρωτοχρονιές μου. Το αντίθετο μάλιστα. Έχω πολλές καλές αναμνήσεις, αλλά δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια απ’ αυτές. Ίσως φταίει και το νεαρό της ηλικίας μου και ότι έχω πολλές Πρωτοχρονιές ακόμα να ζήσω. Πού ξέρεις, ίσως να είναι η φετινή πιο ξεχωριστή! Νίκος Σαμουριδης
*Η θεατρική παράσταση «F*cking men» σε σκηνοθεσία/διασκευή Αντώνη Γαλέου παίζεται κάθε Παρασκευή, Σάββατο (21.00) και Κυριακή (18:15) στον Πολυχώρο Vault. Δέκα άντρες όλων των ηλικιών και των κοινωνικών τάξεων: ο έσκορτ, ο στρατιώτης, ο φοιτητής, ο μεταπτυχιακός, ο παντρεμένος, ο επιχειρηματίας, ο μπάρμαν, ο συγγραφέας, ο ηθοποιός και ο δημοσιογράφος μάς μεταφέρουν σ’ ένα αποκαλυπτικό πανόραμα της σύγχρονης ερωτικής σκηνής. Μέσα από το βλέμμα της ομοφυλοφιλίας, ένα έργο που μιλάει για τον έρωτα και το συναίσθημα ως δυνάμεις οι οποίες υπερβαίνουν τα φύλα και κάνουν τα φύλα να υπερβαίνουν τον εαυτό τους.Γιατί όπως το καλό σεξ, κάθε στιγμή της ζωής που περνάει σε αφήνει να ζητάς κάτι ακόμα.