Εθνικό Θέατρο: Τι σχεδιάζει ο Γιάννης Μόσχος; Κέρδισαν το στοίχημα «Ρωμαίος και Ιουλιέττα» και «Μια νύχτα στην Επίδαυρο»;

Τι σχεδιάζει ο καλλιτεχνικός διευθυντής Γιάννης Μόσχος για την ερχόμενη θεατρική σεζόν; Κέρδισαν το στοίχημα οι νέες παραγωγές του Εθνικού Θεάτρου «Ρωμαίος και Ιουλιέττα» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά και «Μια νύχτα στην Επίδαυρο» σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου;

Ο Γιάννης Μόσχος με το βλέμμα στην αλλαγή και τη συμπερίληψη, την έξυπνη επιλογή έργων μ’ ένα άκρως επιτυχημένο εισπρακτικά καλλιτεχνικό πρόγραμμα, καθώς οι sold out παραστάσεις διαδέχονταν η μία την άλλη, και παράλληλα βρισκόμενος στο πλάι των καλλιτεχνών, ακόμα κι αν οι καταλήψεις στα κτήρια Τσίλλερ και Ρεξ ζημίωσαν την παραγωγή και τροποποίησαν το χρονοδιάγραμμα, επιμένει και διεκδικεί για ένα καλύτερο θέατρο.

Από τη νέα θεατρική σεζόν, το Εθνικό θέατρο φιλοδοξεί στην εξωστρέφεια του, δίνοντας τη δυνατότητα να επεκταθεί εκτός στέγης του, αλλά εντός αθηναϊκών συνόρων. «Ο άνθρωπος του Παντόλσκ» σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή και «Τα φώτα της πόλης» συνεχίζουν για δεύτερη σεζόν, διάρκειας 2 περίπου μηνών στο Θέατρο Κιβωτός και στο Θέατρον του Ελληνικού Κόσμου, αντίστοιχα σε αποκλειστική παραγωγή του Οργανισμού. Παράλληλα, εγκαινιάζει τη συνεργασία του με τη ΔΕΗ για έναν χρόνο (+δύο) για τη χρηματοδότηση της κεντρικής και πειραματικής σκηνής.

Στην ανακαίνιση του Θεάτρου Ρεξ, και συγκεκριμένα της σκηνής Μαρίκα Κοτοπούλη, θα προχωρήσει ο Γιάννης Μόσχος, έχοντας χρηματοδότηση από το Ταμείο Ανάκαμψης. Το νέο φιλόδοξο έργο αναμένεται να ξεκινήσει τον Μάιο του 2024 για να ολοκληρωθεί τον Μάιο 2025, με τη σκηνή Μαρίκα Κοτοπούλη να παραμένει κλειστή.

Όσο για τον νέο προγραμματισμό θα ανακοινωθεί καλώς εχόντων των πραγμάτων από Σεπτέμβριο, καθώς θα ακολουθήσουν εκπλήξεις. Αν και έχει ήδη κυκλοφορήσει πως τη νέα χρονιά ο Γιάννης Χουβαρδάς θα σκηνοθετήσει τον «Βασιλιά Ληρ», με τον ομώνυμο ρόλο να κρατά ο Λεωνίδας Κακούρης.

Ο Γιάννης Μόσχος προβλέπει για τις νέες παραγωγές του Εθνικού Θεάτρου «Ιππόλυτος» σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου και «Σφήκες» σε σκηνοθεσία Λένας Κιτσοπούλου, που κατεβαίνουν Επίδαυρο να μην επηρεάζονται από τις επερχόμενες εκλογές λόγω ημερομηνιών.

Ρωμαίος και Ιουλιέττα

Πιο τολμηρός, πιο αιχμηρός, πιο queer ο Δημήτρης Καραντζάς μεταμόρφωσε την κεντρική σκηνή του Εθνικού Θέατρου από ένα πάρτι τρανς και καρναβαλιστών, σε έναν πύργο από οστεοφυλάκια. Ο δικός του Σαίξπηρ κέρδισε το στοίχημα τόσο για τη δυναμική, την εικονοπλασία, τις παράλληλες σκηνές, τα φώτα, τα κοστούμια, τη μουσική, όσο και την νέα ανάγνωση του κειμένου. Η πάντα υποδειγματική Ηρώ Μπέζου στην ωραιότερη Ιουλιέττα που έχω δει, ο τρυφερός με ευαισθησία Ρωμαίος του Έκτορα Λιάτσου και η συνύπαρξη τους στη σκηνή εκρηκτική αποτελώντας το κίνητρο για να απογειωθεί το τερέν. Αντιπαραβάλλοντας το, χωρίς ξιφομαχίες και διεκδικήσεις, με το επίσης, εξαιρετικό queer δίδυμο Γιάννη Κλίνη – Άρη Μπαλή. Ως παραμάνα η Ρένη Πιττακή «κεντάει». Μια παράσταση που με συγκίνησε βαθιά και με ενθουσίασε, καθώς παρακολουθώ χρόνια τον Δημήτρη Καραντζά, θεωρώ αυτή η στιγμή αποτελεί την ωριμότερη σκηνοθεσία του, σχηματίζοντας μια νέα καλλιτεχνική περίοδο μαζί με τη διεύθυνση του Θεάτρου Προσκήνιο.

Μια νύχτα στην Επίδαυρο

Δεύτερη πρεμιέρα, σε μια έμπνευση του Νίκου Καραθάνου, με τα κείμενα Λένας Κιτσοπούλου-Γιάννη Αστερή. Ο αεικίνητος σκηνοθέτης πήρε τα υλικά μιας απογυμνωμένης χώρας και συμπεριέλαβε στο σύμπαν αυτόφωτων αστεριών, μετά το τέλος μιας παράστασης. Το γέλιο υπήρχε, καθώς και η αμηχανία στα διαλογικά μέρη. Παρ’ όλα αυτά, τα συμπεράσματα του έργου φωτίζουν την καθημερινότητα της υποκρισίας μας, τόσο στα μικρά, όσο και στα μεγάλα. Από την παράσταση ξεχωρίζουν η Έμιλυ Κολιανδρή, ο Χρήστος Λούλης, η Γαλήνη Χατζηπασχάλη, ο Γιώργος Φασουλάς και ο Γιάννης Παπαδόπουλος. Την Ζέτα Μακρυπούλια και με καλές προθέσεις, αν τη δούμε, συμπερασματικά παραμένει άνισο. Δυστυχώς.

Τη συμμετοχή της Χαρούλας Αλεξίου πάλι τη βρήκα αχρείαστη έως και ενοχλητική, ίσως η παρουσία της στα τηλεοπτικά προγράμματα να κερδίζει το κοινό, ωστόσο δυσανασχετεί στο θεατρικό τοπίο («Ιφιγένεια η εν Ταύροις», «Το Αίβαλί η πατρίδα μου»). Κι εδώ έρχεται η εξής απορία, γιατί να επιλέγεται μια τραγουδίστρια που δεν εντάσσεται σε μια τόσο απαιτητική -με υποκριτικές δυσκολίες-παράσταση και να αντικαθιστά έναν επαγγελματία ηθοποιό (;), όταν μάλιστα έχει προηγηθεί συζήτηση για τα δικαιώματα των ηθοποιών, χωρίς να εξυπηρετείται στο τραγούδι, όπως της Έλλης Πασπαλά, (η οποία έκλεισε με μια μαγευτική ερμηνεία στο τέλος), διαπιστώνοντας πως η Αλεξίου περνά στο απυρόβλητο, λόγω της αξιοσημείωτης καριέρας της στο τραγούδι.

Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.