Συχνά στο ραδιόφωνο μιλάω για τα μεταβατικά ρεπερτόρια, όπως τα έχω βαφτίσει δηλαδή τα ρεπερτόρια καλλιτεχνών που μελετώντας τα σε προωθούν και σε συστήνουν και σε αλλά ρεπερτόρια. Κάτι τέτοιο συνέβη και με την περίπτωση του Αντώνη Καλογιάννη.
Αρχές του ‘90 άκουγα σαν έφηβος μεταξύ άλλων και την Αλέξια, που τότε μεσουρανούσε σαν pop icon, κι επιχειρούσε όχι ακριβώς αυτό που λέμε στροφή κι έχει αποδυναμωθεί σαν όρος αλλά ένα άλλο ψάξιμο στη μουσική. Σ’ αυτό το ενδελεχές, όπως αποδείχτηκε ψάξιμο της μέσα στα χρόνια συναντιέται σ’ ένα ντουέτο και με τον Αντώνη Καλογιάννη σε μια μπαλάντα απ’ αυτές τις τρυφερές που αγαπούν αμέσως και τα ραδιόφωνα και το μεγάλο ακροατήριο.
«Ωρα μηδέν» λεγόταν εκείνο το κομμάτι. Ώρα μηδέν δυστυχώς και για τον αγαπημένο ερμηνευτή που χθες πέθανε αφήνοντας φίλους και συνεργάτες του αποσβολωμένους από την ξαφνική είδηση.
Αυτή η μπαλάντα λοιπόν μ’ έκανε τότε να ψάξω τι ακριβώς ήταν αυτός ο Καλογιάννης και τελικά δεν ήταν μια απλή περίπτωση. Ήταν αυτός που ταξίδεψε τη μουσική του Μίκη (ένας είναι ο Μίκης) σ’ ολον τον κόσμο τη δεκαετία του ‘70. ήταν αυτός που τραγούδησε «ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΡΕΑ» κρατώντας το φρόνημα υψηλό σε μια εποχή κοινωνικά και πολιτικά φορτισμένη κάπως σαν αυτή που διανύουμε τώρα που πιθανολογώ πως ίσως τα ακούσουμε ξανά με το ίδιο πάθος των μπαμπάδων μας.
Ποιος αλήθεια δεν έχει τραγουδήσει σε σχολική γιορτή «Το σφαγείο» και το «Είμαστε δυο»; Η αριστερά, η ελπίδα κι ο αγώνας για μια καλύτερη ζωή ήθελαν παλμό κι αυτός δόθηκε μέσα από τραγούδια που σφραγίστηκαν με τη φωνή του. Είναι αυτός που τουλάχιστον τέσσερα πιο «ελαφρά» μεταγενέστερα τραγούδια του είναι σχεδόν τοπόσημα μέσα στο ελληνικό τραγούδι κι αυτά δεν είναι άλλα από την «Αννούλα του χιονιά» που σε κάνει να ψάχνεις στου Δεκέμβρη τις 9 Αννούλα να το απευθύνεις, το «Και που λες Ευτυχία» ένας ύμνος στο χαμένα όνειρα και προσδοκίες και τα δυο μαγιάτικα το «Άνοιξε το παράθυρο» και το «Σ’ αγαπώ σαν το γέλιο του Μάη». Οσο για τους «Μπαξέδες» με την πρωτοεμφανιζόμενη τότε Πρωτοψαλτη τι να πει κανείς; Ταυτίστηκε μια ολόκληρη εποχή κι έγινε ο ύμνος της αυτό το τραγούδι.
Διακριτικός όλα του τα χρόνια παρότι την τελευταία σχεδόν εικοσαετία είχε αποσυρθεί και δεν ηχογραφούσε ξέραμε μόνο ότι έχει να κάνει με την τέχνη που υπηρετούσε παραδίδοντας ένα μάθημα σεμνότητας και ήθους κι ας ακούγεται κλισέ αφού όπως όλοι ξέρουμε ότι έχει αξία δε φωνάζει και δεν επαίρεται. Άλλωστε οτιδήποτε έχει ήθος πρέπει να το επισημαίνουμε πια όπου το εντοπίζουμε μιας και δεν είναι καθόλου αυτονόητο.
Ο Καλογιαννης συνδέθηκε με κοινωνικές και πολιτικες εκδηλώσεις και προσωπικές στιγμές του κοινού κι αυτό είναι μάλλον αυταπόδεικτο αλλά αποχαιρετώντας τον καλό είναι να θυμομαστε αυτές τις ποιότητες ανθρώπων. Δε θα ξεχαστεί γιατί μπήκε στο σάουντρακ από τις ζωές πολλών ανθρώπων. Αντίο Αντώνη Καλογιάννη!