Έλληνας ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου. Αναμφισβήτητα μια από τις πιο εμβληματικές μορφές της τέχνης. Το ψιλόλιγνο παρουσιαστικό του, η καθαρή φωνή του, το ακέραιο του χαρακτήρα του, τον καθιστούσαν έναν από τους πιο επιβλητικούς θεατρίνους. Ίσως όλο αυτό να το προκαλούσε το πόσο εξαιρετικός ηθοποιός ήταν. Ίσως πάλι ο σεβασμός με τον οποίο σχεδόν σου επέβαλε να τον κοιτάζεις και να του συμπεριφέρεσαι ήταν απόρροια της εξαιρετικά δύσκολης ζωής που είχε ζήσει. Ο λόγος για τον κύριο Μάνο Κατράκη!
- Γεννήθηκε στις 14 Αυγούστου 1908, στο Καστέλι Κισσάμου, της Κρήτης.
- Ήταν το μικρότερο από τα πέντε παιδιά του εμπόρου Χαράλαμπου Κατράκη και της Ειρήνης.
- Πριν συμπληρώσει τα 10 του χρόνια η οικογένειά του μετακόμισε στην Αθήνα καθώς οι δουλειές του πατέρα δεν πήγαιναν και τόσο καλά και θεώρησαν πως η πρωτεύουσα θα προσέφερε περισσότερες επαγγελματικές ευκαιρίες από τη Μεγαλόνησο.
- Ο Κατράκης στα νεανικά του χρόνια έπαιξε ποδόσφαιρο και αγωνιζόταν στην θέση του σέντερ Μπακ. Έπαιζε αρχικά στην ανεξάρτητη ομάδα του «Κεραυνού Πολυγώνου» και το 1925 μεταπήδησε στον Αθηναϊκό. Με τον Αθηναϊκό αγωνίστηκε στα πρωταθλήματα της Ε.Π.Σ.Α το 1924-25 όπου τερμάτισε τρίτος στον όμιλο του και την περίοδο 1925-26 όπου τερμάτισε έκτος
- Ο Κατράκης εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε θεατρική σκηνή στην Αθήνα το 1927. Ο σκηνοθέτης Κώστας Λελούδας ενθουσιάστηκε από τη δυναμικότητά του. Έναν χρόνο μετά έπαιξε στην πρώτη ελληνική βουβή ταινία με τίτλο Το λάβαρο του ’21 (1928). Παράλληλα συμμετείχε σε θεατρικές παραστάσεις τοπικών θιάσων, μεταξύ των οποίων ο Θίασος Νέων του Ανδρέα Παντόπουλου και ο θιάσος της Μαρίκας Κοτοπούλη.
- Την ίδια περίοδο εντάχθηκε στο Θίασο της Ελευθέρας Σκηνής της Μαρίκας Κοτοπούλη, του Σπύρου Μελά και του Μήτσου Μυράτ, παίζοντας σε έργα όπως Η λύρα του γερο-Νικόλα, Οι άθλιοι και Στέλλα Βιολάντη. Το 1930 συνεργάστηκε με το Λαϊκό Θέατρο του Β. Ρώτα και το 1932 προσλήφθηκε στο νεοϊδρυόμενο Εθνικό Θέατρο, όπου ερμήνευσε μεταξύ άλλων τον Κορυφαίο στον Αγαμέμνονα και τον Κρητικό στη Βαβυλωνία.
- Το 1943 ανέλαβε Πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών και από τη θέση αυτή συνέβαλε τα μέγιστα στην ίδρυση του Κρατικού Θεάτρου Θεσσαλονίκης όπου και έπαιξε μέχρι το 1946, οπότε επέστρεψε στο Εθνικό.
- Ο Μάνος Κατράκης ήταν Κουμουνιστής. Το 1947, εκδιώχθηκε λόγω των αριστερών πεποιθήσεών του. Αρνούμενος να υπογράψει «δήλωση μετανοίας», εξορίστηκε στην Ικαρία, στη Μακρόνησο και τον Αϊ-Στράτη.
- Ο ηθοποιός, μετά την εξορία θα ιδρύσει το Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο. Ο υπαίθριος χώρος του Πεδίου του Άρεως, τρόπον τινά θα ”στεγάσει” το ταλέντο του. Ο Αγαπητικός της Βοσκοπούλας , μια παράσταση βασισμένη στο ομώνυμο δραματικό ειδύλλιο που έγραψε ο Δημήτριος Κορομηλάς το 1891, θα αναδείξει για ακόμη μια φορά το αστείρευτο ταλέντο του Κατράκη.
- Το 1954 μπήκε στη ζωή του η διακεκριμένη χορεύτρια, Λίντα Άλμα (Ελένη Μαλιούφα). Συναντήθηκαν για πρώτη φορά στις παραστάσεις του έργου το ” Τέλος του Ταξιδιού . Εκείνη όπως ισχυρίστηκε μαγεύτηκε από την ώρα που τον πρωτοαντίκρισε στη σκηνή. Θα ερωτευτούν και θα μείνουν μαζί ως το τέλος, επισφραγίζοντας την αγάπη τους το 1979 και με ένα γάμο.
- Ήταν ο δεύτερος γάμος για τον Κατράκη. Ο πρώτος ήταν στην κατοχή με την Άννα Λώρη (1933-1935). Η σύζυγος του όταν τον συνέλαβαν πρώτη φορά επειδή ήταν αριστερός, κυοφορούσε δίδυμα. Απέβαλλε στον όγδοο μήνα.
- Η Άλμα άφησε την καριέρα της για το Μάνο, δίχως να το μετανιώσει στιγμή. Εκείνος την αποκαλούσε «μάνα, πατέρα, ερωμένη, σύζυγο, φιλενάδα, υπηρέτη, αφέντη αλλά και θύμα». Πίστευε πώς μαζί του στερήθηκε μια καλύτερη ζωή και μια λαμπρή καριέρα. Εκείνη βέβαια από την πλευρά της τον ευγνωμονούσε που της γνώρισε τη ζωή. Συμμερίστηκε μάλιστα τις αριστερές πολιτικές του πεποιθήσεις και στάθηκε πλάι του.
- Επιστρέφει στο Εθνικό Θέατρο –αφού έχει διαλυθεί το ΕΛΘ- δύο χρόνια πριν την πτώση της Χούντας και σημαδεύει την ελληνική θεατρική σκηνή με τους ρόλους του στον Οθέλλο και τον Δον Κιχώτη. Αξέχαστες θα μείνουν επίσης οι ερμηνείες του στην Επίδαυρο στον Οιδίποδα Τύραννο(1973) και στον Προμηθέα Δεσμώτη (1974).
- Συνεργάζεται με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, ενώ το 1977 επανιδρύει το ΕΛΘ, ανεβάζοντας τα έργα Αρμπούζοφ (Φθινοπωρινή ιστορία με την Έλλη Λαμπέτη), Γκόρκι (Οι Τελευταίοι), Μπρεχτ (Συντροφιά με τον Μπρεχτ, με τη Μελίνα Μερκούρη), Λέοναρντ (Ντα), Μασάρι (Ταμπού) και τη Λειτουργία κάτω από την Ακρόπολη του Νικηφόρου Βρεττάκου.
- Ο Κατράκης έπαιξε και σε πολλές ταινίες στον κινηματογράφο. Αξιόλογες είναι οι ερμηνείες του στο Μαρίνο Κοντάρα του Γιώργου Τζαβέλα (1948), στη Συνοικία το όνειρο του Αλέκου Αλεξανδράκη (1961) στην Ηλέκτρα του Μιχάλη Κακογιάννη (1962). Βραβεύτηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ του Σαν Φρανσίσκο, για την ερμηνεία του στον ρόλο του Κρέοντα στην Αντιγόνη του Γ. Τζαβέλλα, και στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για τη συμμετοχή του στο Συνοικία το όνειρο.
- Πέρασε πολλές δυσκολίες και αναγκάστηκε για να ζήσει την οικογένεια του να κάνει διάφορες δουλείες. Όπως είχε πει σε συνέντευξη του ο μισθός του Εθνικού δεν έφτανε ούτε για να φάνε, μα κιόλας δεν έγινα ηθοποιός για να χορτάσω…
- Πουλούσε στην Ομόνοια τα κουστούμια του. Ο κόσμος τον αναγνώριζε και εκείνος ντρεπόταν, τους έλεγε πως κάνει πρόβες κάποιο ρόλο. Όταν βρισκόταν πιθανός αγοραστής έλεγε «να ήρθε ο ηθοποιός, που παριστάνει τον πελάτη».
- Παράλληλα πουλούσε ψάρια στο λιμάνι. Έπλενε τα χέρια του καλά για να πάει να παίξει το βράδυ στο θέατρο.
- Του άρεσε να πηγαίνει στον ιππόδρομο παρέα με τον Βασίλη Αυλωνίτη.
Λίγο μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων της τελευταίας ταινίας Ταξίδι στα Κύθηρα, με σκηνοθέτη το Θόδωρο Αγγελόπουλο, άφησε την τελευταία του πνοή, στις 2 του Σεπτέμβρη το 1984, χτυπημένος από καρκίνο των πνευμόνων.