Review / Έτσι ανάποδα λυγαει το βράδυ αυτό του νου τη βέργα ο Κραουνακης
Ακριβής κι ακριβώς στις 9 όπως αλλωστε είθισται στο Μέγαρο ο Σταματης Κραουνακης εισήλθε στη σκηνή του Μεγάρου με επίσημο ένδυμα, σχεδόν θεατρικό αφού το σακάκι από φράκο με δυο μακριές ουρές να σέρνονται ήταν τόσο εντυπωσιακό να το βλεπεις να χαραζει πορεία διασχίζοντας τη σκηνή μέχρι που κάθισε μαζί με το φεροντα στη μια άκρη αυτης σε μια καρέκλα με ψηλή πλάτη και μ ένα μικρό τραπεζάκι δίπλα του με τα χρειώδη για το βράδυ νερό(ή ισως κι αλκοόλ) και τα τσιγάρα του κι άρχισε να ξεδιπλώνει η συμφωνική ορχήστρα της πόλης τις μελωδίες από το «μην πάμε αποψε πουθενά» από τα πιο χαρακτηριστικά κομμάτια μιας ειδικής θεματολογίας από ένα σπάνιο πια δίσκο του έως και δυσεύρετο πια με το Γιώργο Μαρίνο, το ΜΟΝΟΝ ΑΝΤΡΕΣ.
Ακολουθησε το «Μαροκο» το mega hit του το «φίλα με» το «κυκλοφορώ κι οπλοφορώ» και τόσα άλλα τα περισσότερα με τη στιχουργική σφραγίδα της Λίνας Νικολακοπούλου που η τροχιά που διέγραψαν οι δυο τους μαζί στα πράγματα είναι ένα ισχυρό ίχνος στην εγχωρια δισκογραφία και στις αναμνήσεις των ανθρώπων που τα τραγούδια αυτά αποτέλεσαν χωρίς υπερβολή το soundtrack μιας ζωής και μιας εποχής που μοιάζει να χει περάσει ανεπιστρεπτί για τη δισκογραφία.
Η ιδέα της βραδιάς αυτής με μαέστρο τη μουσικό Λιζα Ξανθοπούλου στέφθηκε με επιτυχία αν κρίνει κανεις από την υποδοχή του κοινού και τα τρία encore καθώς για πρώτη φορά επιχειρήθηκε συμφωνική προσέγγιση του έργου του.
Αν και στη δεκαετία του ‘90 και στο δίσκο του ΟΤΑΝ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ είχε υπάρξει ένα τέτοιο υπαινικτικό κλείσιμο του ματιού με μια εκτέλεση του θρυλικού ΠΟΤΕ με τη Μαρία Μαρκέτου και τον Κώστα Μακεδόνα σε συμφωνική μορφή προϊδεάζοντας μας ίσως γι αυτό που έγινε χθες βράδυ.
Ήταν ηλίου φαεινότερο και προφανές πως ασφυκτιούσε στη σύμβαση του μεγάρου η πληθωρικη περσονα του Σταματη γι’ αυτό και τσιγάρο άναψε όταν το προγραμμα είχε τα «καντήλια ή 22 μπλε» και το μακρύ του πουκάμισο ξεκούμπωσε κι ένα «ανεξέλεγκτα» ξεστόμισε κάποια στιγμή που ήχησε σαν σύνθημα και σαν προτροπή. Κλασικος εξωστρεφής Κραουνακης.
Στο δεύτερο μέρος του προγράμματος που ήταν και το πιο λαϊκό προστέθηκε κι ένα μπουζούκι στην ορχήστρα για να δώσει τον χαρακτηριστικό τόνο στα «αυτή η νύχτα μένει» «ανθρώπων έργα» «πάω να πιάσω ουρανό» κ.ά. για να κλείσει με τη «σωτηρία της ψυχής» παρουσιάζοντας με εκκωφαντικό τρόπο τους μουσικούς έναν έναν κι ήταν και πολλοί όπως φαντάζεσαι κοντά 50 άτομα για να ρθει η τελική κάθαρση μ’ έναν Τσιτσανη στο τέλος και να φύγει ο κόσμος ξαλαφρωμένος και σίγουρος για το πολιτιστικό του υπόβαθρο.
Έχει πάντα ενδιαφέρον να ξανακοιτανε το υλικό τους οι συνθέτες όχι μόνο για να το συστήνουν στα πιο νεανικά ακροατήρια αλλά και για να έρχεται στο φως ενδεχομένως και μια άλλη δυναμική που δεν αποδέσμευαν οι πρώτες εκτελέσεις.
Μάλλον η ιδέα της χθεσινής βραδιάς που διοργανώθηκε από το Κέντρο Πολιτισμού Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας θα ‘χει και συνέχεια αφού ο ενθουσιασμός που έδειξε το κοινό μοιάζει να είχε τον αντίστοιχο αντίκτυπο και από τους /στους συμμετέχοντες της βραδιάς. Ωραίες βραδιές για το ελληνικό τραγουδι.