Διαβάσαμε δύο ποιητικές συλλογές δομημένου ρεαλισμού του Φιλολογικού Ομίλου Ελλάδος
Δύο ποιητικές συλλογές στην τεχνοτροπία του δομημένου ρεαλισμού, σε πρώτο και δεύτερο επίπεδο τεχνοτροπίας, εκδίδει ο Φιλολογικός Όμιλος Ελλάδος σε συνεργασία με τις εκδόσεις Γράφημα.
Η πρώτη, στο πρώτο επίπεδο τεχνοτροπίας, τιτλοφορείται «Δώδεκα ώρες στον ήλιο» και το θέμα της αφορά την εξορία των αριστερών στη Μακρόνησο την περίοδο 1947-1957. Η δεύτερη, στο δεύτερο επίπεδο τεχνοτροπίας, με τίτλο «Άφησέ με να ’ρθω μαζί σου» αφορά τους φυματικούς στο Σανατόριο Σωτηρία την περίοδο 1902-1930.
Σε καμία από τις δύο ποιητικές συλλογές δεν υπάρχει κάποια εισαγωγή που να επεξηγεί τις αρχές του δομημένου ρεαλισμού. Αυτό συμβαίνει επειδή αυτές έχουν πολλάκις επεξηγηθεί σε έτερες ποιητικές συλλογές που έχουν κατά καιρούς εκδοθεί, αλλά και επειδή κυρίως, έχουν αναπτυχθεί πλήρως στο δοκίμιο του Αντώνη Χαριστού με τίτλο «Τι είναι ο δομημένος ρεαλισμός», το οποίο κυκλοφόρησε τον περασμένο Μάρτιο.
Η Μακρόνησος ήταν ο πιο διαβόητος τόπος εξορίας για τους αριστερούς κατά τη δεκαετία 1957-1957, ένας τόπος που έχει ταυτιστεί στη συλλογική μνήμη με κάθε λογής βασανισμούς, ταπεινώσεις και εξευτελισμούς. Οι δεκαέξι συμμετέχοντες ποιητές στη συλλογή παρουσιάζουν όλες τις πτυχές της διαμονής των εξόριστων εκεί με τον έξοχα παραστατικό και γλαφυρό τρόπο που μονάχα η τεχνοτροπία του δομημένου ρεαλισμού, η οποία εστιάζει σε ένα πολύ συγκεκριμένο γεγονός παρουσιάζοντάς το με κάθε λεπτομέρεια, μπορεί να επιτύχει.
Τα βάσανα των εκτοπισμένων, οι βίαιες τιμωρίες, οι ταπεινώσεις, τα βασανιστήρια και ο εξαναγκασμός τους να υπογράψουν την περίφημη Δήλωση μετάνοιας παρουσιάζονται σε όλη τους την ολότητα, υφαίνοντας σκληρές εικόνες στα μάτια των αναγνωστών και προβάλλοντας ωμά και απολύτως ρεαλιστικά τη σκληρή πραγματικότητα.
Στην έτερη συλλογή, η οποία αφορά τη ζωή των δύστηνων φυματικών στο Σανατόρια Σωτηρία, οι εικόνες που παρουσιάζονται είναι εξίσου σκληρές και ωμές, ή και ακόμα χειρότερες. Εδώ, οκτώ συμμετέχοντες ποιητές της συλλογής προβάλλουν το δράμα των άρρωστων αι δίχως ελπίδα ανθρώπων σε όλο τους το μεγαλείο.
Η εικόνα της αιμόπτυσης, η κατεξοχήν εικόνα που χαρακτηρίζει στο συλλογικό φαντασιακό φυσικά την ασθένεια αυτή, είναι εκείνη που κυριαρχεί, χωρίς όμως να αποκλείονται και οπτικές της σκληρής πραγματικότητας από πλευράς των νοσοκόμων και των γιατρών που εργάζονταν εκεί.
Αξίζει, τέλος, να σημειωθεί η αξία που έχουν και οι δύο ποιητικές συλλογές από ιστορικής απόψεως δεν είναι διόλου αμελητέα. Και οι δύο συλλογές μπορούν να χρησιμοποιηθούν και ως ιστορικές πηγές για την ιστορία της καθημερινότητας και αυτό οπωσδήποτε μεγαλώνει την αξία τους. Η αναγνωστική απόλαυση πάντως είναι δεδομένη, κυρίως από την άψογη χρήση της ελληνικής γλώσσας, παρ’ όλο που το θέμα και των δύο συλλογών σίγουρα δεν είναι ευχάριστο.
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.