Διαβάσαμε το «Έξι χρόνια αρκετά, δεν θα γίνουνε εφτά, Πολυτεχνείο, 1973» (Εκδόσεις Γράφημα)
Ένα άκρως ρεαλιστικό ταξίδι, επομένως, στο παρελθόν επιχειρείται μέσα από τη συλλογή ποιημάτων δομημένου ρεαλισμού.
Μία ακόμη συλλογή δομημένου ρεαλισμού, α’ τεχνοτροπίας αυτή τη φορά, υπογράφουν δεκατέσσερα από τα μέλη του Φιλολογικού Ομίλου Ελλάδος, αυτού του πολύ δραστήριου λογοτεχνικού και πολιτιστικού οργανισμού που δεν φείδεται εκδόσεων σχετικών με τη Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία. Αυτή τη φορά η θεματική αφορά την επέτειο του Πολυτεχνείου.
Μέσα από τα δεκατέσσερα ποιήματα “φωτογραφίζονται” εξαιρετικά παραστατικά και ρεαλιστικά δεκατέσσερα στιγμιότυπα παρμένα από διάφορες φάσεις, ανθρώπους, τόπους και καταστάσεις που σχετίζονται με κάποιον τρόπο με τις πολυτάραχες εκείνες ημέρες του Νοέμβρη του ’73 στην Αθήνα, ημέρες που σηματοδότησαν την αρχή του τέλους του στυγνού δικτατορικού καθεστώτος. Το εκάστοτε δρων υποκείμενο-κυρίως φοιτητές, ένας φασιστής οδηγός άρματος, μία νοσοκόμα και περαστικοί διαβάτες έξω από την Πολυτεχνική Σχολή – αποτυπώνει φωτογραφικά στο ποίημα ένα σύντομο χρονικό στιγμιότυπο, το οποίο μεταφέρει τον αναγνώστη νοερά στο 1973 και στον χώρο των γεγονότων.
Όπως είναι φυσικό η κορυφαία στιγμή της εξέγερσης, εκείνη του γκρεμίσματος της πύλης του Πολυτεχνείου από το τανκ αποτυπώνεται σε περισσότερα του ενός ποιήματα. Η εισβολή των αστυνομικών, οι συνελεύσεις, οι κινήσεις και οι συζητήσεις των φοιτητών, αλλά και η οπτική των εξωτερικών παρατηρητών, όλα αυτά αποτυπώνονται εναργώς μέσα από τα δεκατέσσερα ποιήματα του τόμου.
Η ωμότητα των περιγραφών πολλές φορές σοκάρει σε αυτό το εντελώς ιδιαίτερο και νέο είδος ποίησης, το οποίο διαφέρει από εκείνο που έχουμε συνηθίσει να διαβάζουμε ως τώρα, αλλά που προσφέρει, είναι η αλήθεια, μία πολύ καλύτερη και ευρύτερη οπτική των ιστορικών γεγονότων, όχι τόσο από την άποψη των πολιτικών γεγονότων της Ιστορίας, αλλά μέσα από την αφήγηση πιο προσωπικών και καθημερινών στιγμών των δρώντων υποκειμένων. Είναι εξάλλου κοινώς παραδεκτό ότι η ιστορία της καθημερινότητας δύσκολα καταγράφεται από τα αμιγώς ιστορικά κείμενα, αφού είναι γεγονός πως τόσο αυτή, όσο και οι ενέργειες των ανθρώπων της διπλανής πόρτας, αποδίδονται καλύτερα μέσω της ποίησης-όπως στην προκειμένη περίπτωση- ή ενός ιστορικού μυθιστορήματος παρά με την ίδια την ιστορική καταγραφή.
Ένα άκρως ρεαλιστικό ταξίδι, επομένως, στο παρελθόν επιχειρείται μέσα από τη συλλογή ποιημάτων δομημένου ρεαλισμού με τίτλο “Έξι χρόνια αρκετά, δεν θα γίνουνε εφτά, Πολυτεχνείο, 1973”.
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στο Google News και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.