Κριτική: 45 τετραγωνικά

2010 και αρχή της κρίσης. Η Χριστίνα εργάζεται ως πωλήτρια στο Κολωνάκι και μένει με την υπερπροστατευτική μητέρα της. Αποφασίζει να πιάσει σπίτι μόνη, για να βρει τον εαυτό της μακριά από όλους. Αν και τα χρήματα που βγάζει δεν της το επιτρέπουν νοικιάζει ένα διαμέρισμα 45 τετραγωνικών σε τιμή ευκαιρίας κάπου στην Αχαρνών όπου επί το πλείστον κατοικούν μετανάστες. Νιώθοντας και εκείνη ξένη ανάμεσα τους, προσπαθεί να ωριμάσει. Με το που μένει μόνη, αρχίζει να ανακαλύπτει την προσωπικότητα της και σταδιακά διαφοροποιείται από την παρέα της, χωρίζει από τον φίλο της και αποφασίζει να διεκδικήσει μια καλύτερη δουλειά. Στο σπίτι ανακαλύπτει κάτι ξεχασμένες κούτες, από τον προηγούμενο ενοικιαστή. Μαθαίνει ότι ανήκουν σε έναν νέο, τον Φώτη που πήγε υποτίθεται στα νησιά να δουλέψει για να καταφέρει να σπουδάσει στην Καλών Τεχνών. Η Χριστίνα αρχίζει να σκαλίζει τις σημειώσεις, τα βιβλία, τις μουσικές του, τα σκίτσα που έκανε και νιώθει μια ακαταμάχητη έλξη. Σύντομα, όμως, έρχεται η πρώτη του μηνός και η Χριστίνα πρέπει να πληρώσει το ενοίκιο. Βρίσκεται σε αδιέξοδο και αναγκάζεται να απευθυνθεί σε έναν παλιό της φίλο. Ώσπου, ο Φώτης επιστρέφει να πάρει πίσω τις κούτες που είχε αφήσει πίσω στην γκαρσονιέρα των 45m2.

Ο Στράτος Τζίτζης σίγουρα έχει μελετήσει την γυναικεία ψυχολογία. Αν κρίνουμε και από το «Σώσε με» (2001) την προηγούμενη ταινία του με τη Μαρία Ζορμπά του αρέσει να τοποθετεί την γυναίκα στον πυρήνα του σεναρίου. Έτσι, και εδώ κεντρικό πρόσωπο είναι η Χριστίνα. Όχι, μόνο γιατί είναι η πρωταγωνίστρια στα «45 ΤΕΤΡΑΓΩΝΙΚΑ», αλλά επειδή όλες οι αντιδράσεις των χαρακτήρων και η συμπεριφορές τους περιστρέφονται και εξαρτώνται από τις επιλογές της. Η πλοκή δεν κρύβει εκπλήξεις και δεν αποτελεί το δυνατό χαρτί του σκηνοθέτη. Παρόλο αυτά καταφέρνει να αγγίξει το κοινό γιατί τους αφηγείται μια ιστορία που τους είναι οικεία. Ο Στράτος Τζίτζης σε όλες τις ταινίες του αποκαλύπτει με μαεστρία και πειστικότητα αυτό που συμβαίνει στην εποχή του. Φτιάχνει ταινίες για το τώρα. Παράλληλα, βάζει απέναντι από τους πρωταγωνιστές του την φαυλότητα μιας μέτριας κουλτούρας που έρχεται να φωτίσει ακόμα περισσότερο την επανάσταση των χαρακτήρων. Η Χριστίνα θέλει να ξεφύγει από την βαρετή, χωρίς προοπτική καθημερινότητα της. Δεν την εξιδανικεύει, είναι μια νεαρή γυναίκα της εποχής της που ξέρει πολύ καλά τι πρέπει να κάνει για να επιβιώσει και το κάνει προκειμένου να πετύχει το σκοπό της. Δεν είναι αδίστακτη, ούτε αθώα, είναι μία από εμάς που προσπαθεί να βρει τον δικό της χώρο χωρίς να επιδεικνύει άγνοια κίνδυνου. Και αυτή ακριβώς είναι η επιτυχία του Τζίτζη ο ρεαλισμός που αντιμετωπίζει τα πρόσωπα των ταινιών του και ο τρόπος που βρίσκει να τα συνδέσει με την πραγματικότητα.

Η πρωταγωνίστρια Έφη Λογγίνου, στην πρώτη της νομίζω κινηματογραφική εμφάνιση, αποδεικνύεται ερμηνευτικός θησαυρός. Γήινη και ανυπόμονα πείσμων ταιριάζει με το προφίλ της σύγχρονης γυναίκας που θέλει να ξεφύγει από το ασφυκτικό περιβάλλον της. Για αυτό και το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενης Ηθοποιού στις Νύχτες Πρεμιέρας, ενώ για μία ψήφο έχασε την ίδια διάκριση στα Βραβεία Ίρις της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, από την Γαλλίδα Αριάν Λαμπέντ και το «Attenberg» της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγαρη. Η Ράνια Οικονομίδου γνωρίζει καλά τον ρόλο της δεσποτικής ελληνίδας μάνας, τον έχει παίξει πολλές φορές βλ. «Γαλάζιο Φόρεμα» (2005). Απόλυτα σωστή, δίνει το απαραίτητο push στην πλοκή και στην κινηματογραφική της κόρη. Δεν συμβαίνει το ίδιο με τους υπόλοιπους χαρακτήρες που ωχριούν ερμηνευτικά σε σημείο να νιώθεις πως ίσως και δεν χρειάζονται. Με εξαίρεση τον Γιώργο Γιαννόπουλο που αν και μικρής διάρκειας η εμφάνιση του ταιριάζει γάντι με την Έφη Λογγίνου, σε μια ερωτική σκηνή που όταν παίχτηκε τουλάχιστον κάποιοι θορυβήθηκαν, αδίκως κατά την γνώμη μου.

Η ταινία «45 ΤΕΤΡΑΓΩΝΙΚΑ» θα προβληθεί από την ΕΡΤ2, την Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2020 στις 00:00, και θα είναι διαθέσιμη για 30 μέρες στην ψηφιακή πλατφόρμα ERTFLIX.

Συμμετοχή στο 16ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αθήνας 2010 και στα Κινηματογραφικά Φεστιβάλ του Αμβούργου και της Ουγγαρίας.