Όλα χωλαίνουν. Βαίνουν, επικίνδυνα, προς την ανυπαρξία και σχεδόν καταργούνται προκαλώντας και μεταδίδοντας μάλιστα, την απόλυτη αναστάτωση, την έκρυθμη φοβία και τρόμο, μια επιβαλλόμενη ανησυχία για το τί, άραγε, θα απογίνει, η ήδη κουτσή και δεινοπαθούσα Δημοκρατία σ’ αυτή τη χώρα, σ’ αυτό το κράτος. Σ’ ένα σκηνικό που φέρνει στο νου παλαιότερες εικόνες που έχουν χιλιογραφεί στα κιτάπια της σύγχρονης ιστορίας, αλλά κι έχουν στιγματίσει, ορίσει και πληγώσει μια ολόκληρη γενιά, σ’ ένα τοπίο που σφύζει απ’ τις δυνάμεις της Ελληνικής αστυνομίας που και μόνο με την απρόσωπη παρουσία της, απειλεί τον ίδιο τον άνθρωπο, αισθάνεσαι σύγκορμος, πως κάτι δεν πάει καλά, κάτι φθίνει, κάτι καταργείται.
Βλέπεις τα «φώτα» σιγά- σιγά να σβήνουν, μέσα σε μια συνθήκη εξ ανάγκης ακίνητη λόγω της πανδημίας, όπου χάριν της υγείας όλα πηγαίνουν πίσω. Τα «φώτα» κινδυνεύουν να διακοπούν, με αποτέλεσμα να πέσουμε όλοι στο σκοτάδι, σ’ ένα σκοτάδι απόλυτο, μεσαιωνικό. Είμαστε, όμως, όλοι μέρος αυτής της πραγματικής δυστοπίας, όπου εκείνοι που «νέμονται το κράτος», κρυμμένοι πίσω από την αμορφία τους, κάνουν κατάχρηση της ευθύνης, της θέσης, της εξουσίας τους, δημιουργώντας ένα περιβάλλον εκφοβισμού, ένα πεδίο απειλής και βίας. Σε μια τέτοια, λοιπόν, κατάσταση ασφυκτική, που φοβερίζει και καταργεί τον ίδιο τον άνθρωπο στην ολότητα του, θέτοντάς τον ευάλωτο από παντού, αφού δεν έχει πια πού να απευθύνει τον τρόμο του, σε μια τέτοια κατάσταση που φοβερίζει και καταργεί την ίδια τη Δημοκρατία, δεν μπορεί πλέον να υπάρξουν ορθά και ανεμπόδιστα η Παιδεία και ο Πολιτισμός.
Η Τραγωδία και το Θέατρο γενικότερα, άνθισε και πέθανε μαζί με την άνοδο και την πτώση της Δημοκρατίας στην αρχαιότητα. Στα χίλια συνεχή έτη του Μεσαίωνα, οι Τέχνες, ο Πολιτισμός και η Παιδεία βρίσκονταν σε λανθάνουσα κατάσταση και ξέσπασαν πάλι στην εποχή της Αναγέννησης, ξεπήδησαν σχεδόν μοιραία, σαν ένας πίδακας τόσο αναγκαίος, μετά από τόσους αιώνες «κλεισούρας», που κυριολεκτικά πλημμύρισε όλη τη Δυτική Ευρώπη. Η ιστορία όμως κάνει τους γνωστούς της κύκλους, φέρνοντάς μας και πάλι αντιμέτωπους με τις παλιές της πληγές. Όλα βαίνουν ξανά, καθώς φαίνεται, στην ασφυξία, στον σκοταδισμό (ντυμένο αυτή τη φορά με σύγχρονη ενδυμασία). Όλα γύρω μου με κάνουν να νιώθω απαρηγόρητα τρομοκρατημένος. Φοβάμαι αυτό το κράτος και αισθάνομαι την απόλυτη ανικανότητα να δημιουργήσω μέσα σε ένα περιβάλλον που αρχίζει να θυμίζει στέπα και όλα οδηγούν στον τρόμο. Το μόνο που επιθυμώ είναι να αγωνιστώ, για να επαναπροσδιοριστεί αυτή η πολύπαθη, μέσα στους αιώνες, Δημοκρατία.
*Ο Στέλιος Βραχνής είναι σκηνοθέτης, καλλιτεχνικός ιδρυτής της Ομάδας Θέατρο Πρόταση (Θεσσαλονίκη)