Άχαρη κι αμήχανη η στιγμή που είναι να αποχαιρετήσεις έναν άνθρωπο. Και μάλιστα έναν άνθρωπο που ερήμην του σου διαμόρφωσε την αισθητική και το γούστο και σε έκανε να σκέφτεσαι τα πράγματα με πιο παραμυθένια διάθεση. Και τι είναι το παραμύθι ετυμολογικά; Παραμύθι είναι η παραμυθία, η παρηγορία δηλαδή… Να παρηγοριέσαι όταν ο κόσμος γύρω γίνεται ασφυκτικός, τοξικός κι επικίνδυνος.
Να βάζεις ένα τραγούδι που λέει για πράγματα που υπάρχουν ή που δεν υπάρχουν αλλά εσύ να τα φαντάζεσαι έτσι κι αλλιως συνοδοιπόρους να σε παίρνουν από το χέρι και να σε πηγαίνουν εκεί που ανήκεις. Σε πολιτείες αναρχικές κι ονειρεμένες σαν τη Λιλιπούπολη. Γιατί όταν στενεύουν τα περιθώρια στην αληθινή ζωή διαλέγεις ένα τραγούδι και σου σώζει τη ζωή. Για λίγο ναι. Όμως σου έχει σώσει τη ζωή έστω και για λίγο κι αυτό δε γίνεται να μην το αναγνωρίσεις και να μην το πιστώσεις στο τραγούδι. Η Μαριανίνα αφήνει πίσω της σπουδαία παρακαταθήκη.
Αφήνει πίσω της τραγούδια σωσίβια. Τραγούδια για το συλλογικό ασυνείδητο όπως περίπου είναι τα παραμύθια της λαογραφίας μας. Και μη βιαστείς να πεις πως υπερβάλλω γιατί κι η υπερβολή στοιχείο του παραμυθιού είναι και κανείς δεν μπορεί να αναμετρηθεί με τα παραμύθια και να τα κατηγορήσει για ασύστολα ψεύδη αφού ο τελικός τους αποδέκτης (εμείς) ξέρει πως η αλήθεια είναι ο πυρήνας τους.
Αλήθεια, κάτι δηλαδή που δε θα περάσει στη λήθη, που δε θα ξεχαστεί. Την τολμώ την πρόβλεψη γιατί ακριβως αυτό θα συμβει στα τραγούδια της Μαριανίνας που ορφάνεψαν αιφνιδίως προχθές αλλά έχουν όλους εμάς να τα παμε παρακάτω ώσπου πια να αυτονομηθούν και να συνεχίσουν το ταξίδι τους στο χρόνο.
Αύριο στην τελευταία της βόλτα λίγο πριν οι βιτρίνες γεμίσουν ανοιξιάτικα θα πάει στου μπαμπά την αγκαλιά και δε θα κλαίει αυτή για το καναρίνι που δε θα ξανακελαηδήσει πια αλλά όλοι όσοι την αγάπησαν παράφορα κι ας μην τον ήξερε ή ας αμφέβαλλε όπως αμφέβαλλε και για την επιτυχία της ραδιοφωνικής εκπομπής στο Τρίτο Πρόγραμμα της Λιλιπούπολης κι απορούσε πως δεν έκοβαν την εκπομπή αλλά να που τελικά χαρακτήρισε μια ολόκληρη εποχή η πόλη αυτή κι ο Χαρχούδας, κι η Αρκούδα η καφέ, κι ο Μασάς κι ο Γιαουρτοπόταμος κι η Ασιατική Γρίπη κι όλοι αυτοί οι φανταστικοί ήρωες που αγαπήθηκαν πολύ όσο κι η Μαριανίνα που τους εμπνεύστηκε.
Η γαλάζια κιθάρα ταξιδεύει στον ουρανό. Κι η κιθάρα, κάθε κιθάρα, έχει ένα σκάφος και στο σκάφος μέσα αυτό η Μαριανίνα καθώς ατενίζει πια από ψηλά χωρίς βάρος έχω την τρελή υποψία πως μας ραίνει με αστερόσκονη κι εμάς και τα άλλα παιδιά που θα έρθουν μετά από μας και που μέσα στο μυαλό τους έχουν ένα σπασμένο πύργο ελέγχου κι ένα ραντάρ μες στην καρδιά.
Γιατί η Μαριανίνα ήξερε τι πιο πολύ χρειαζόμαστε. Τη διέξοδο και τη φυγή στο όνειρο αφού ο κόσμος αυτός δεν είναι πουθενά πιο τρυφερός απ’ το δικό της ροζ. Κηρύσσοντας έτσι και την παύση του φασισμού των χρωμάτων! Το ροζ πια είναι ένα χρωμα που ανήκει σε όλους/ες/α!
Μαριανίνα Κριεζή καλό σου ταξίδι τώρα με το ηλιακό σου λεωφορείο και την πτήση 201. Δέσε σφιχτά τη ζώνη ασφαλείας κι έχε το τραπεζάκι κλειστό κατά την απογείωση.
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.
