[Απ’ όταν βρέθηκα στο “Τετράγωνο”, άρχισα να τα σκέφτομαι όλα στο τετράγωνο. Κι όταν μου ζήτησαν “ερωτηματολόγιο”, δεν μπόρεσα να ξεφύγω από τούτο τον μικρό ψυχαναγκασμό: παίρνω λοιπόν τους τρεις σωματοφύλακες που ‘χω μες στο κεφάλι μου κάθε π’ ακούω “τέχνη”, και τους υψώνω στο τετράγωνο.
Μόνο που αυτοί είναι – ω του θαύματος! – τέσσερις (η μουσική, ο σινεμάς, το θέατρο, κι απ’ όλους πάνω ο Ντ’ Αρτανιάν της λογοτεχνίας), κι άρα ιδού: τέσσερις-τέσσερις-δεκάξι ξεγυρισμένες ερωτήσεις, κι όποιος έχει χρόνο για χάσιμο ας κοπιάσει ν’ απαντήσει.]
Τώρα βέβαια, χρόνο πολύ για χάσιμο δεν έχει, αλλά κάνει πως έχει με πελώρια επιτυχία, κι αυτό μου άφησε ανοιχτό παράθυρο να τον περάσω απ’ την ανακρισούλα. Δηλαδή ποια ανακρισούλα (φοβούνται οι αντριωμένοι;), ο σκοπός ήταν άλλος.
Να τσακωθούμε ποιος απ’ τους δυο μας είναι περισσότερο “Τσάρλι Μπράουν”, να τσακωθούμε (!!!) αν η Mrs Robinson ή η Stifler’s Mom σημάδεψε περισσότερο την παιδική μας αθωότητα, και κυρίως να ΤΣΑΚΩΘΟΥΜΕ πάνω στο αιώνιο ερώτημα κάθε μερακλή σινεφίλ: “Σταύρο Κιουτσιούκη, ποιο είναι το καλύτερο πλάνο του ταραντίνικου σινεμά; Πόδια στο παρμπρίζ Death Proof, ή πόδια στο ποτήρι Jackie Brown;”
Άκρη δεν βγάλαμε, αλλά κάπου ανάμεσα μου απάντησε σε 16 ερωτησούλες. Ιδού…
1. Ποιος ήρωας του σινεμά είναι το απωθημένο ραντεβού σου;
Η Ιλέιν Ρόμπινσον (η κόρη της Mrs Robinson, ντε!). Αν και μάλλον θα κατέληγα ο φίλος, για να πει τι της συνέβη με τον Μπενζαμιν…
2. Ποιος συγγραφέας θα ‘θελες να γράψει το διάλογο σ’ αυτό το ραντεβού;
Ο Μποστ, για να κρυφτώ πίσω από το έμμετρο χιούμορ του.
3. Ποιον καλλιτέχνη γουστάρεις πολύ, κι ας μη σ’ αρέσει καθόλου το έργο του;
Τον Πόλοκ, γιατί κατάφερε να πείσει τους πάντες ότι αυτό είναι ζωγραφική.
4. Ποιον καλλιτέχνη δεν γουστάρεις καθόλου, αλλ’ αγαπάς το έργο του;
Τον Πόλοκ, γιατί αυτό είναι ζωγραφική!
5. Ποιο κινούμενο σχέδιο σου ‘μαθε όσα χρειάζεσαι για την ενήλικη ζωή;
Ο Μπομπ Σφουγγαράκης.
6. Ποιος σκηνοθέτης θα ‘θελες να σκηνοθετεί τις μέρες σου;
Ο Γουές Άντερσον, αν ήταν να μοιάζει η ζωή μου με το Grand Budapest.
7. Κρασί και κουβέντα με τον Αριστοφάνη και το Σέξπηρ, ή με το Ντάριο Φο και τον Ευριπίδη;
Καμπάρι ή κάποιο βερμούτ με τον Φο και… όλους τους υποθετικούς Σαίξπηρ!
8. Αν μπορούσες να εξαφανίσεις για πάντα ένα απ’ τα δύο: το δήθεν ή το “φτηνιάρικο”;
Το δήθεν!
9. Ελλάδα με μπουζούκι ή Ελλάδα με κλαρίνο;
Ελλάδα με ποιοτικό μπουζούκι ή σωστό κλαρίνο; Θέλω επεξήγηση…
10. Ποπ κουλτούρα ή “βαριά” κουλτούρα;
Ποπ!!!
11. Μυθιστορήματα γραμμένα από φιλόσοφους, ή δοκίμια γραμμένα από λογοτέχνες;
Δοκίμια γραμμένα από λογοτέχνες. Οι φιλόσοφοι είναι γνωστότεροι για το ποδοσφαιρικό τους ταλέντο.
12. Ένα τραγούδι για να γνωριστείς κι ένα ποτό για να χωρίσεις;
Μωρή κοντούλα λεμονιά. Αρκεί να γνωριστείς στο πανηγύρι του χωριού σου και να μην είναι ψηλή. Θα ήταν άβολο. / Καμπάρι, γιατί αν είναι να χωρίζεις, τουλάχιστον ας πίνεις κάτι που σου αρέσει κι ας είναι και πιο πικρό από τον χωρισμό… (είδες που όλοι είμαστε λιγάκι ποιητές;)
13. Ένα ποτό για να γνωριστείς κι ένα τραγούδι για να χωρίσεις;
Ζόμπι για να μυρίζω ωραία όταν της μιλάω. / Και το Zombie για να μου θυμίζει τι έπινα όταν γνωριστήκαμε και να πονάω ακόμη περισσότερο. Αυτά τα πράγματα πρέπει να τα ζεις στο φουλ. Επίσης είναι ολοκληρωτικά άκυρη επιλογή τραγουδιού σκηνοθετικά.
14. Αν έπρεπε να σώσεις ένα απ’ τα δύο: τους στίχους ή τη μουσική;
Τους στίχους οπωσδήποτε! Θα τους έκρυβα όλους μέσα σε μια μελωδία (ωπ, τι έκανα εδώ!)
15. Έναν κόσμο με φιλελεύθερους τραπεζίτες κι αναρχικούς καλλιτέχνες, ή με φιλελεύθερους καλλιτέχνες κι αναρχικούς τραπεζίτες;
Έναν κόσμο με αναρχική τέχνη.
16. Τελικά τι τη χρειαζόμαστε την τέχνη;
Είχαμε αυτήν την κουβέντα τις προάλλες με τον Ντάριο Φο και τον Σαίξπηρ, μέχρι που μπήκε στο μπαρ η Ιλέιν Ρόμπινσον. Ε, μετά ήμουν ερωτευμένος και δεν πρόσεχα…