Ανδρέας Αντωνιάδης: «H κάθαρση αφορά μια κοινωνία ολόκληρη»

Λίγο πριν ρίξει αυλαία η παράσταση «ΡΑΣΟΜΟΝ. Η εκδοχή της αλογόμυγας» στο Θέατρο 104, μιλήσαμε με τον ηθοποιό της παράστασης Ανδρέα Αντωνιάδη γι’ αυτό το ιδιαίτερο έργο που παρουσιάστηκε παγκοσμίως μέσα από την ομώνυμη κινηματογραφική ταινία του Ακίρα Κουροσάβα.

Το νέο κείμενο της Σοφίας Διονυσοπούλου εμπνευσμένο από τρία διηγήματα του πατέρα της ιαπωνικής διηγηματογραφίας Ρυονόσουκε Ακουτάγκαβα, αποτυπώνει την υποκειμενικότητα της αντίληψής μας, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο κατασκευάζουμε τις αναμνήσεις μας. Τρία πρόσωπα εμπλέκονται σ’ ένα φόνο, μεταμορφώνονται σωματικά και ψυχικά σε θηρία, γίνονται μάρτυρες και αφηγητές της ιστορίας και συμπλέκονται με εναλλακτικές και αντιφατικές αφηγήσεις.

Στο νέο κείμενο της Σοφίας Διονυσοπούλου, έχοντας αφετηρία τα τρία διηγήματα Ρυονόσουκε Ακουτάγκαβα, θα δούμε τις 4 αντικρουόμενες εκδοχές της ιστορίας του κλασικού έργου;

Αφενός βλέπουμε τις τέσσερις αντικρουόμενες εκδοχές της ιστορίας, αφετέρου έρχεται να προστεθεί και άλλη μία, αυτή της αλογόμυγας. Η οποία ενώ αναφέρεται σ’ αυτό το έργο, ως ένα ρεαλιστικό στοιχείο στη μαρτυρία του ξυλοκόπου, που απορρίπτεται από τους δικαστές ως κάτι το ασήμαντο, στην πορεία, αποκτά άλλες διαστάσεις κυριολεκτικά και μεταφορικά. Η παρέμβαση – παρουσία της προκαλεί τρόμο, αγωνία και η πολυπρισματική όραση της, έρχεται να πολλαπλασιάσει τις εκδοχές της ιστορίας, αλλοιώνοντας την αλήθεια ακόμα περισσότερο. Ή μήπως να τη φωτίσει; Τι έχει να πει όμως τελικά; Θα καταφέρει να το πει; 

Πιστεύετε πως το έργο έχει σύγχρονες προεκτάσεις και που τις εντοπίζετε;

Καταρχήν, μετά και από τη γνωστή ταινία του Ακίρα Κουροσάβα (Ρασομόν), καθιερώθηκε ο όρος σύνδρομο ή φαινόμενο ή αρχή Ρασόμον, που χρησιμοποιείται ευρέως στο  πεδίο των κοινωνικών επιστημών, της ψυχολογίας, και της νομικής. Εκφράζει την υποκειμενικότητα της αντίληψής μας, τον τρόπο με τον οποίο κατασκευάζουμε τις αναμνήσεις μας, την αλλοίωση της πραγματικότητας ή ακόμα και την ανάληψη της ενοχής, ακόμα και από αθώους. Μια ακόμα προέκταση, αφορά την παρουσία του medium, μέσω του οποίου ο νεκρός ως φάντασμα, καταθέτει τη δική του εκδοχή, αλλά δεν βρίσκει το δίκιο του και καταλήγει να σκυλεύεται. Η μαρτυρία του, έχει την ίδια ή και λιγότερη αξιοπιστία. Αυτό το βρίσκω ανατριχιαστικό και με κάνει να σκέφτομαι αυτό που συμβαίνει στην εποχή μας: ένας άνθρωπος δολοφονείται στη μέση του δρόμου. Τον καταγράφουν δεκάδες media – κάμερες από το δρόμο, από κτήρια, από κινητά περαστικών. Μετά, άλλα media, τα κανάλια, μια ιστοσελίδα στο ίντερνετ, αναπαράγουν ότι τα βολεύει, βάσει του τι  εξυπηρετούν τελικά. Εν τω μεταξύ όλο αυτό το μοντάζ, η προσπάθεια ανασύνθεσης του περιστατικού, της φωνής του νεκρού, αποσυνθέτει το ίδιο το θύμα. Το σκυλεύει κατά κάποιον τρόπο. Και τελικά η αλήθεια που είναι; 

Μιλήστε μας για το ρόλο σας και τις δυσκολίες που αντιμετωπίσατε;

Ο ρόλος μου είναι αυτός του ληστή. Διεκδικεί την ενοχή για τον φόνο, αλλά δεν ομολογεί τον βιασμό της γυναίκας. Ισχυρίζεται ότι την ερωτεύτηκε και ότι εξαιτίας της, σκότωσε τον σαμουράι προκαλώντας τον σε μονομαχία. “Ήταν μια αντρίκια μάχη”, όπως λέει και ο ίδιος, προτάσσοντας έναν ηθικό κώδικα που επιτάσσει την εσχάτη των ποινών: κρεμάλα. Οι δυσκολίες του ρόλου, αφορούσαν την κατανόηση της κατάστασης του και τον τρόπο παιξίματος, που στην συγκεκριμένη παράσταση είναι στυλιζαρισμένος φωνητικά – σωματικά. Ένας τρόπος που απορρέει από το ύφος του ίδιου του κειμένου. 

Για εσάς ο εγκλεισμός υπήρξε αφορμή για μια εσωτερική αναζήτησή του εαυτού, αλλά και το τι σημαίνει αλήθεια;

Ο εγκλεισμός στο σύνολό του, ήταν μια αρνητική εμπειρία που πέρασε από πολλά στάδια. Αν μέσα στην καινούργια καθημερινότητα, που διαμορφώθηκε τόσο βίαια, με τις πρακτικές αναγκαιότητες και τα συναισθήματα που επικρατούσαν και το γεγονός των χιλιάδων θανάτων, έμαθα και κάτι σχετικά με τον εαυτό μου, έχει καλώς… πάντως συνειδητά, δεν το επιδίωξα. Όσον αφορά την αλήθεια… είμαι με την αλογόμυγα!

Ποια η άποψη σας για το #metoo;

Έπρεπε να συμβεί και ήρθε η στιγμή. Έστω και σε αυτή τη συγκυρία. Έγινε η αρχή, συσπειρωθήκαμε και λειτουργήσαμε πιο συλλογικά μέσω του ΣΕΗ. Μακάρι οι φωνές να πληθύνουν, τα αντανακλαστικά μας να είναι σε εγρήγορση, να παραμείνουμε συσπειρωμένοι  και να σταματήσουμε να φοβόμαστε. Για κατάχρηση εξουσίας πρόκειται.

Πιστεύετε η κάθαρση στο θέατρο είναι μονόδρομος ή μετά το άνοιγμα των παραστάσεων και της θεατρικής ζωής, θα καλυφθεί και θα προσπεραστεί;

Από τον όρο κάθαρση, προτιμώ αυτόν της εξυγίανσης. Δε γνωρίζω να σας πω τι πρόκειται να γίνει. Το #eimasteoloimazi θα δοκιμαστεί στην πράξη. Στις αίθουσες των δραματικών σχολών, στα καμαρίνια και τη σκηνή, στους χώρους γυρισμάτων, στις οντισιόν και τα casting. Και μην ξεχνάμε,  ότι αφορά μια κοινωνία ολόκληρη. Ό,τι γίνει σε όλη την κοινωνία, θα γίνει και σε μας. 

Τι έχετε να θυμάστε από τα χρόνια της δραματικής σχολής; 

Είχα τη μεγάλη τύχη, να φοιτήσω στο Εργαστήρι Υποκριτικής Τέχνης του Άκη Δαβή, στο θέατρο Αλκμήνη. Μια σχολή όπου η εκπαίδευση διαρκούσε τέσσερα χρόνια.  Θυμάμαι πολύ έντονα την υπερδιέγερση των πρώτων μαθημάτων. Τον Άκη Δαβή, την ερμηνεία του στον Μάκβεθ, τη διδασκαλία του αλλά και το ξαφνικό γεγονός της απώλειας του, όταν ήμουν στο τρίτο έτος. Σα να έχασα δικό μου άνθρωπο. Εκείνες τις μέρες δουλεύαμε τον Άμλετ (του Χειμωνά εννοείται). Τη στιγμή που η Ρούλα Πατεράκη, στον τελευταίο χρόνο της σχολής, μετά από κάποιο μάθημα μου πρότεινε να δουλέψω μαζί της, για την παράσταση Puerto Grande, του Μάνου Λαμπράκη. Τους συμμαθητές μου.

Τι σημαίνει για εσάς θέατρο;

Ένας ηθοποιός επί σκηνής, ένας θεατής από κάτω, εδώ και τώρα, μου κάνει θέατρο.

Η τηλεόραση ανήκει στα ενδιαφέροντα σας ή την αποκλείεται από τα επαγγελματικά σας σχέδια; 

Παρακολουθώ τηλεόραση και δεν την αποκλείω καθόλου. Μέχρι στιγμής κάτι τηλεοπτικό δεν μου έχει τύχει.

Info: «ΡΑΣΟΜΟΝ. Η εκδοχή της αλογόμυγας» – Τελευταίες παραστάσεις  Παρ. 5/11,  Σάβ. 6/11,  Κυρ. 7/11/2021 στο Θέατρο 104. Εισιτήρια εδώ.

Ο Αντρέας Αντωνιάδης γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1981. Είναι απόφοιτος της Σχολής Κινηματογράφου & Τηλεόρασης Λυκούργου Σταυράκου, του Εργαστηρίου Υποκριτικής Τέχνης Άκη Δαβή και της Σχολής Ελληνικής Νοηματικής Γλώσσας, της Ομοσπονδίας Κωφών Ελλάδος. Έχει συνεργαστεί με τους σκηνοθέτες: Ρούλα Πατεράκη, Άντζελα Μπρούσκου, Θεόδωρο Εσπίριτου και άλλους, στο πλαίσιο του Εθνικού Θεάτρου, του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, του Θεάτρου Τέχνης, της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, του Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου καθώς και στο ελεύθερο θέατρο.  Στον κινηματογράφο και την τηλεόραση, έχει συμμετάσχει σε ταινίες μικρού μήκους και διαφημιστικά. Από το 2003, έχει εργαστεί ως σκηνοθέτης, video artist, εικονολήπτης (βιντεοσκόπηση παραστάσεων και μουσικών events), βοηθός σκηνοθέτης και τεχνικός σκηνής.

Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook (εδώ), twitter (εδώ) και instagram (εδώ) για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.