Ο βραβευμένος σκηνοθέτης Δημήτρης Γκότσης επιστρέφει στο Φεστιβάλ Δράμας παρουσιάζοντας την μικρού μήκους ταινία «Pendulus». Με αφορμή τη διοργάνωση του Φεστιβάλ και τη συμμετοχή της ταινίας στο διαγωνιστικό μέρος συνομιλήσαμε στο Tetragwno.gr.
Ο σκηνοθέτης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1987 και αποφοίτησε το 2009 από το πανεπιστήμιο του Ντέρμπι, στο προπτυχιακό Arts and Technology on Film Studies and Broadcast Media. Η δεύτερη μικρού μήκους ταινία του, «Spectrum», συμμετείχε στο Φεστιβάλ της Δράμας και σε πολλά διεθνή φεστιβάλ. Διακρίθηκε με Ειδική μνεία στο Interfilm – Berlin International Short Film Festival το 2015. Τον Απρίλιο του 2019 απέσπασε το βραβείο Ιρις Ντοκιμαντέρ Μικρού Μήκους της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου καθώς και τα βραβεία Κοινού στο ShortsShorts Film Festival του Τόκιο και στο Interfilm Short Film Festival του Βερολίνου με τον «Τέταρτο Τοίχο». Η «Βύθιση» είναι το πρώτο του ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, βραβευμένο στο Thessaloniki Pitching Forum του 24ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
Στο φεστιβάλ Δράμας παρουσιάζετε την μικρού μήκους ταινία «Pendulus». Μιλήστε μας για τη συμμετοχή σας.
Η ταινία ξεκινάει τη διαδρομή της σε ένα φεστιβάλ του οποίου η αξία είναι γνωστή, επομένως η συμμετοχή της ταινίας μόνο χαρά μας γεμίζει! Προσωπικά, θα βρεθώ σε ένα να φεστιβάλ που νιώθω πολύ οικεία και με έχει τιμήσει. Ανυπομονώ!
Τι πραγματεύεται η ταινία;
Το «Pendulus» είναι η ιστορία ενός εικοσιτετραώρου από την καθημερινή ζωή του κεντρικού χαρακτήρα της ταινίας. Μετά τα γεγονότα της βραδιάς του ποδοσφαιρικού αγώνα Σερβίας-Αλβανίας, o Άρμπι θα πρέπει να επιλέξει “ταυτότητα”. Η ταινία είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα τα οποία συνέβησαν το φθινόπωρο του 2014. Ο βασικός ρόλος επίσης είναι βασισμένος σε ένα πολύ καλό μου φίλο, τον πραγματικό “Αρμπι”. Ενώ, η κοινωνία απομακρύνεται ή προσπαθεί έστω να απομακρυνθεί από κάθε είδους κατάλοιπα του παρελθόντος, το στίγμα του Αλβανού γιατί πιστεύετε ότι υπάρχει ακόμα;
Δεν είναι μόνο το στίγμα καταγωγής, αλλά οι κοινωνικές διακρίσεις συνολικά. Για να φτάσει η οποιαδήποτε κοινωνία να εξαλείψει όλα τα κατάλοιπα θα πρέπει ο κόσμος συνειδητά να μην κάνει διακρίσεις. Όπως καταλαβαίνετε αυτό θα πάρει πάρα πολλά χρόνια, γιατί αφορά πρωτίστως την παιδεία την οποία λαμβάνουμε. Aν θέλουμε να αλλάξουμε νοοτροπία, τότε θα πρέπει η παιδεία να είναι ίδια και ίση για όλους… χωρίς διακρίσεις. Είναι ακόμα πολύ νωρίς. Μακάρι, κάποια στιγμή οι κοινωνίες να σταματήσουν να πολεμάνε το φόβο προκαλώντας φόβο.
Οι Έλληνες είμαστε ρατσιστές;
Ο ρατσισμός δεν είναι ελληνικό φαινόμενο, άλλα παγκόσμιο. Θα ήταν αυθαίρετο και άδικο ένα γενικό συμπέρασμα. Αυτό που συνέβη, όμως τη δεκαετία της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα ήταν να βγουν στην επιφάνεια τα ειδικά χαρακτηριστικά που έχει το τέρας του φασισμού στη χώρα μας. Tο 2012 για πρώτη φορά μία νεοναζιστική εγκληματική οργάνωση κάνει την είσοδο της στο κοινοβούλιο και το 2013 τα περιστατικά αντιμεταναστευτικής δράσης και ρατσιστικής βίας που καταλήγουν σε δολοφονίες, είναι περισσότερα από ποτέ στη χώρα μας. Το «Pendulus» διαδραματίζεται το 2014 και κουβαλάει αυτό το άγχος, της εποχής εκείνης.
Στην ταινία απαντώνται τα ερωτήματα ή παραμένουν μετέωρα;
Τα ερωτήματα θα παραμένουν μετέωρα όσο δεν αποτάσσουμε τα ελαττωματικά μας χαρακτηριστικά. Ούτως ή άλλως πρόθεση της ταινίας είναι να παρατηρήσει το φαινόμενο της κρίσης ταυτότητας που αντιμετωπίζουν οι μετανάστες δεύτερης γενιάς σε ένα πολύ συγκεκριμένο πλαίσιο. Αν τελικά το ερώτημα είναι που ανήκουμε, τότε την πιο ωραία απάντηση την πήρα από τον Θοδωρή Καλιφατίδη στο βιβλίο του «Μητέρες & Γιοί», στο οποίο αναφέρει πως τελικά η μόνη του πατρίδα είναι η κουζίνα της μητέρας του.
Πως βλέπετε τον κινηματογράφο στην Ελλάδα σήμερα;
Με μεγάλη μου χαρά βλέπω ότι υπάρχει εκπροσώπηση της χώρας μας σε όλα τα μεγάλα φεστιβάλ. Δεν είναι ένα παροδικό φαινόμενο. Ιδίως για τις μικρού μήκους ταινίες αυτό επιβεβαιώνεται, καθώς κάθε χρόνο έχουμε πολύ σημαντικές διακρίσεις. Το να κάνεις βεβαίως ταινία παραμένει δύσκολο. Παρ’ όλα αυτά είμαι αισιόδοξος και υπάρχει όρεξη.
Τι πηγαίνει λάθος και οι αίθουσες δεν γεμίζουν πια;
Αν εξαιρέσουμε την πανδημία και το πως διαμόρφωσε τα δεδομένα για τις αίθουσες, δεν νομίζω πως τελικά είναι θέμα λάθους. Ζούμε μια αλλαγή η οποία προσφέρει το δικαίωμα της επιλογής. Για παράδειγμα μια ταινία κάνει πρεμιέρα στις αίθουσες και στις πλατφόρμες ταυτόχρονα. Οι πλατφόρμες έχουν αλλάξει πολύ τον τρόπο με τον οποίο καταναλώνουμε ταινίες. Παρ’ όλα αυτά η εμπειρία της αίθουσας δεν μπορεί να αντικατασταθεί από κανένα μέσο. Το να πάει κάποιος να δει μια ταινία στο σινεμά είναι πάνω από όλα κοινωνική δραστηριότητα. Από την άλλη μου αρέσει που στο σπίτι, μπορώ να έχω πρόσβαση σε ταινίες που δεν είδα στην αίθουσα ή σε ταινίες που δεν θα έβλεπα ποτέ.
Ο ελληνικός κινηματογράφος αφορά την ελληνική αγορά και το ευρύ κοινό ή έχει αμερικανοποιηθεί πλήρως;
Αν είχε συμβεί αυτό τότε θα έπρεπε να μιλάμε για μία βιομηχανία, η οποία θα είχε καταφέρει να αυτό καταναλώνει τις ταινίες που παράγει. Αν δούμε τα νούμερα από τα εισιτήρια που κάνει μια ελληνική ταινία στις αίθουσες καταλαβαίνει κάποιος πως είμαστε πολύ μακριά από αυτό. Παρ’ όλα αυτά μου αρέσει που τα θερινά ως επί των πλείστον, γεμίζουν κάθε καλοκαίρι από θεατές που στηρίζουν ταινίες εγχώριας παράγωγης.
Έχετε λάβει σημαντικές διακρίσεις, τόσο από την Ελλάδα όσο από τα παγκόσμια φεστιβάλ. Τα βραβεία είναι ένας τρόπος αποδοχής της εργασίας σας;
Πέρα από ηθική ικανοποίηση, που για τον καθένα είναι κάτι προσωπικό, ο σημαντικότερος ρόλος μιας διάκρισης είναι να δημιουργήσει ευκαιρίες και προϋποθέσεις για το επόμενο έργο, ιδίως όταν μιλάμε για ταινίες μικρού μήκους.
Τα επόμενα σχέδια σας;
Είμαι πολύ χαρούμενος διότι προετοιμάζουμε μαζί με την παραγωγό Μίνα Ντρέκη και την Marni Films, τη «Βύθιση», το πρώτο μου μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ. Τον περασμένο Μάρτιο παρουσιάσαμε το πρότζεκτ στο Thessaloniki Pitching Forum του 24ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης όπου το σχέδιο βραβεύτηκε με το βραβείο της ΕΡΤ.
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.
