Το βιογραφικό του πλούσιο, η θεατρική του εμπειρία τεράστια και ασταμάτητη. Φέτος, σκηνοθετεί πάνω από μία παράσταση, παίζει και παράλληλα είναι στο τιμόνι της καλλιτεχνικής διεύθυνσης του Από Μηχανής Θεάτρου. Ο Δημήτρης Μυλωνάς είναι ένας καλλιτέχνης με ήθος και ψυχή, σε μία συνέντευξη ουσίας.
Φέτος το χειμώνα, σκηνοθετείτε στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, την παράσταση «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω». Μιλήστε μου λίγο για το έργο και την σκηνοθετική σας προσέγγιση σε αυτό.
Το εμβληματικό έργο «Δεν πληρώνω – δεν πληρώνω» του σπουδαίου Ντάριο Φο δεν χρειάζεται συστάσεις. Καταπέλτης για την οικονομική ανισότητα και την ανέχεια, παίχτηκε σε πάνω από 35 χώρες και συντάχθηκε έως και σήμερα με τους κοινωνικούς αγώνες για ένα πιο δίκαιο, πιο αξιοπρεπές αύριο. Είναι όμως και μια υποδειγματική κωμωδία που σε κάνει να γελάς, να γελάς πολύ! Ο Ντάριο Φο υπερασπίζεται το λαϊκό εκτόπισμα του θεάτρου και ντύνει τη γραφή του με τα υπέροχα στολίδια που του προσφέρει η θεατρική κληρονομιά: η commedia dell’ arte, η φάρσα, το παράλογο συναντιούνται με την προφητική κι οξυδερκή πολιτική ματιά και το αποτέλεσμα είναι σαρωτικό. Γιατί όπως λέει και ο ίδιος: «Ένα δυνατό γέλιο τη σωστή στιγμή μπορεί πράγματι να τους θάψει όλους». Σε αυτήν ακριβώς τη ράγα κινήθηκε και η παράσταση. Διατηρώντας στον πυρήνα της όλες τις αποχρώσεις μιας τολμηρής πολιτικής σάτιρας, τίμησε τον καταιγιστικό ρυθμό, την απενοχοποιημένη τρέλα, την πάλλουσα σωματικότητα της φάρσας και της κωμωδίας σε μια επιθυμία να προσφέρει επί σκηνής ένα θέαμα που και διασκεδάζει και ψυχαγωγεί.
Ποια η δική σας σχέση με το χρήμα;
Σκοπός μου είναι να καταφέρω να έχω εκείνο το απόθεμα που θα στηρίζει και θα κάνει βιώσιμη την περιπετειώδη ενασχόλησή μου με το θέατρο αλλά ταυτόχρονα θα παρέχει τη μεγαλύτερη δυνατή ασφάλεια στην οικογένειά μου.
Τι είναι αυτό που σας κάνει να σκηνοθετήσει ένα έργο;
Το θέμα του. Ο πυρήνας του.
Προτιμάτε περισσότερο να παίζετε σε ένα έργο, να σκηνοθετείτε ή και τα δύο μαζί;
Δεν νιώθω πως διχοτομούμαι ούτε πως χρειάζεται να έχω προτίμηση μεταξύ υποκριτικής και σκηνοθεσίας. Οι δύο αυτοί κόσμοι βρίσκονται μέσα μου σε διαρκή συνομιλία, είτε σκηνοθετώ, είτε παίζω, είτε κάνω και τα δύο μαζί.
Μιλήστε μου για τη νέα θεατρική σεζόν στο Από Μηχανής Θέατρο. Ποιο το μήνυμά σας, μετά από 1,5 χρόνο καραντίνας;
Η αναγκαστική αυτή παύση ήταν βίαιη. Ξέρετε, για εμάς τους ανθρώπους του θεάτρου, η δουλειά μας είναι και η ζωή μας οπότε απόντες από τη σκηνή νιώσαμε ορφανοί. Ασφαλώς οι οικονομικές επιπτώσεις της πανδημίας ήταν τεράστιες, όμως αυτή η αίσθηση της αεργίας πραγματικά δεν κοστολογείται. Όμως τώρα κοιτάμε μπροστά. Ανασυγκρότηση, ανανεωμένο ρεπερτόριο, καλές, δημιουργικές συνεργασίες είναι ίσως και ο μόνος τρόπος για να γιατρέψουμε τις πληγές. Εύχομαι ο κόσμος να εμπιστευθεί τα θέατρα, να μη φοβηθεί να προσέλθει καθώς είναι οι πλέον ασφαλείς χώροι ψυχαγωγίας και ίασης και αυτή μας η συνάντηση να παραμείνει άρρηκτη.
Πώς λειτούργησε η περίοδος αυτή της αγρανάπαυσης για εσάς;
Μετά από πολλά χρόνια ασταμάτητης, σκληρής δουλειάς, η παύση αυτή υπήρξε στην αρχή λυτρωτική. Ξεκούραση, περισσότερος χρόνος με τα παιδιά μου αλλά και μια απόσταση από τα πράγματα ώστε να είμαι σε θέση με μεγαλύτερη διαύγεια να τα αξιολογήσω. Όλα αυτά στην πρώτη καραντίνα. Η αλήθεια είναι όμως ότι όταν για δεύτερη φορά μπήκαμε σε περιορισμό, η ματαίωση, η αγωνία, η εργασιακή επισφάλεια έπνιξε τα όποια καλά οφέλη της πρώτης περιόδου.
Το θέατρο τι ρόλο παίζει στη ζωή σας και πόσο σας επηρεάζει;
Το θέατρο είναι η ανάσα μου, ο τρόπος να κατανοώ τον κόσμο, να είμαι μέρος του ενεργητικά αλλά την ίδια στιγμή και να τον υπερβαίνω.
Τι άλλο ετοιμάζετε γι’ αυτή τη σεζόν;
Αυτήν τη σεζόν, εκτός από το «Δεν πληρώνω-δεν πληρώνω» και το «Cavewoman», έναν ξεκαρδιστικό μονόλογο με την Κατερίνα Ζαρίφη, και τα δύο στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, σκηνοθετώ στο Από Μηχανής Θέατρο τις παραστάσεις «Μάκμπεθ, ο κύκλος του στΑΙΜΑτος», μια διασκευή του σαιξπηρικού έργου για τρία πρόσωπα, και το «Όπου κι αν πας να μη χαθείς», μεταφορά του ομότιτλου μυθιστορήματος του Νίκου Σκορίνη για το θέατρο. Τέλος υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του σκηνοθέτη Σωτήρη Χατζάκη, παίζω μαζί του στο υπέροχο έργο του Άντονι Σάφερ «Σλουθ».
Πόσο αδικημένο στέκεται το θέατρο και ο πολιτισμός εν γένει, απέναντι στην αντιμετώπιση του Υπουργείου Πολιτισμού και τι θεωρείτε πως θα έπρεπε να αλλάξει;
Η περιπέτεια της πανδημίας έδειξε πως για την Πολιτεία η υπόθεση του Πολιτισμού δεν βρίσκεται ψηλά στην ατζέντα της. Έπρεπε να υπάρξουν πολλές και συντονισμένες αντιδράσεις του κλάδου ώστε να εισπράξουμε μια ας το πούμε περισσότερο συντονισμένη προσπάθεια στήριξης του. Αν με ρωτάτε, εκείνο που θα έπρεπε να αλλάξει είναι η γενική θεώρηση του Πολιτισμού όχι ως ένα είδος πολυτελείας αλλά ως ένα εργαλείο ταυτότητας, ενότητας, εκπαίδευσης, μια ζωογόνος περιοχή που πάνω της μπορείς να χτίσεις, να γεφυρώσεις τις αντιθέσεις, να ανοίξεις ουσιαστικό διάλογο αλλά και να εξοπλίσεις τον τόπο με μία εξωστρέφεια δημιουργική.
Τι θα άλλαζε ο Δημήτρης Μυλωνάς στην πορεία του ως σήμερα και πώς ονειρεύεται τo μέλλον;
Θα ήθελα να είχα τη δυνατότητα κάποια πράγματα να τα είχα κάνει νωρίτερα ώστε να έχω μπροστά μου μεγαλύτερη διαδρομή. Από την άλλη είναι τόσο μάταιη αυτή η κουβέντα, προφανώς κάθε μας βήμα συμβαίνει όταν έρθει η ώρα του. Σημασία έχει να μην σταματάμε να προχωράμε, ακόμα κι αν πρέπει να ανέβουμε ή να κατέβουμε ανηφόρες και κατηφόρες, ακόμα κι αν σκοντάψουμε ή πέσουμε κάτω, όμως να προχωράμε!
Info: O Δημήτρης Μυλωνάς φέτος σκηνοθετεί τις παραστάσεις «Δεν πληρώνω – δεν πληρώνω», «Cavewoman» με την Κατερίνα Ζαρύφη στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, «Μάκμπεθ-ο κύκλος του στΑΙΜΑτος», «Όπου κι αν πας να μη χαθείς» και πρωταγωνιστεί στο «Σλουθ» στο Από Μηχανής Θέατρο
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook (εδώ), twitter (εδώ) και instagram (εδώ) για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.
