Ελένη Τσιμπρικίδου: «H πατριαρχία μ’ έχει μάθει να απολογούμαι και να μην απαιτώ πάντα τη συμπεριφορά που μου αξίζει»

Το βραβευμένο νεοελληνικό έργο του Γιωργή Τσουρή «170 τετραγωνικά», σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη, ξεδιπλώνει μια ιστορία με πολύ αγωνία, χιούμορ και σκληρό ρεαλισμό, τα βαθιά τραύματα της Ελλάδας του σήμερα, αλλά και τα κατάλοιπα του παρελθόντος.

Η Ελένη Τσιμπρικίδου, με την οποία είχαμε μια πολύ ωραία συζήτηση, μίλησε για τη συμμετοχή της στην παράσταση, την απόφαση της να ασχοληθεί με το θέατρο και τις κακοποιητικές συμπεριφορές, που και η ίδια έχει βιώσει αναφέροντας «Είναι δύσκολό γι’ αυτόν που κακοποιείται στην εργασία του να αντιμετωπίσει τον κακοποιητή και να ξεφύγει την κακοποίηση».

Τρίτη χρονιά, με απανωτά sold out, μια παράσταση που συζητείται πολύ στο θεατρικό τοπίο της Αθήνας. Αναρωτηθήκατε το λόγο αυτής της επιτυχίας; 

Θεωρώ ότι είναι μια παράσταση που πραγματεύεται ζητήματα με τα οποία λίγο πολύ έχουμε υπάρξει όλοι αντιμέτωποι. Οι οικογενειακές σχέσεις είναι γνώριμες σε όλους μας, οπότε ο καθένας βρίσκει κάτι που να τον συγκινεί, βλέπει ένα κομμάτι του εαυτού του.  Συνδυάζει την ένταση και την αμεσότητα με το χιούμορ.

Είχατε παρακολουθήσει την παράσταση την πρώτη χρόνια ως θεατής. Ποιες εντυπώσεις σας είχε αφήσει;

Η σκηνοθεσία μαζί με το κείμενο νομίζω δημιουργούν την αίσθηση πως είσαι παρών σε έναν οικογενειακό καυγά και μάλιστα εγώ ομολογώ πως ένιωσα σχεδόν άβολα ως θεατής! Αυτή ήταν η πρώτη μου αίσθηση μαζί με τις ερμηνείες που μου φάνηκαν τόσο άμεσες που ξεχνούσα πως βλέπω παράσταση.

Σε μια έτοιμη και ολοκληρωμένη πρόταση υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες για έναν ηθοποιό να ενταχθεί; Μπορεί να καθορίσει μια νέα προσθήκη αλλαγές και στη σκηνοθεσία; 

Σίγουρα η προσθήκη η αντικατάσταση ενός ηθοποιού αλλάζει τις ισορροπίες στο θίασο. Καλείσαι ουσιαστικά να δώσεις ζωή σ’ έναν χαρακτήρα, λαμβάνοντας υπόψιν σου την ήδη υπάρχουσα ερμηνεία της συναδέλφου, την σκηνοθεσία και την σύμπραξη όλων των ηθοποιών μαζί. Κι όλα αυτά σίγουρα με το χρόνο να πιέζει, και με περιορισμένο αριθμό προβών. Σίγουρα η σκηνοθεσία σε ένα τέτοιο έργο και γενικότερα πάει χέρι- χέρι με τον ηθοποιό, οπότε θεωρώ αυτονόητες κάποιες μικρές μετακινήσεις που συμβαίνουν για να πετύχουμε το ίδιο αποτέλεσμα ίσως από άλλο δρόμο.

Στην δική σας περίπτωση έγινε;

Στη δική μου περίπτωση υπήρχε μια αρκετά έντονη γραμμή, στην οποία εγώ πάτησα και στη συνέχεια προσπάθησα να δώσω τη δική μου ταυτότητα.

Μιλήστε μας για το ρόλο σας. 

Ο ρόλος μου είναι η γειτόνισσα των πρωταγωνιστριών η Κατερίνα. Γνωρίζεται χρόνια με τις δυο αδελφές, από τη γειτονιά, από το σχολείο. Είναι εξωστρεφής και πληθωρική, αδιάκριτη, αλλά παράλληλα με ενσυναίσθηση και πραγματικό ενδιαφέρον για τους συνανθρώπους της, όταν αυτό είναι απαραίτητο.

Έχει κοινά στοιχεία με χαρακτήρα σας; 

Θέλω να πιστεύω πως το κοινό στοιχείο μας δεν είναι η αδιακρισία! Σε σχέση με την εξωστρέφεια την πληθωρικότητα και το χαμόγελο που την εκφράζει αλλά και την βγάζει πολλές φορές από την αμηχανία της, θα έλεγα πως μπορώ ευκολότερα να δω κάτι δικό μου.

Το έργο πώς θα το χαρακτηρίζατε;

Θα το χαρακτήριζα σύγχρονο οικογενειακό δράμα.

Σε ποια ηλικία πήρατε την απόφαση να ακολουθήσετε το δρόμο της υποκριτικής;

Ως παιδί πάντα με γοήτευε το θέατρο. Πίστευα όμως ότι οι ηθοποιοί δεν ήταν άνθρωποι σαν εμένα, ήταν μια ξεχωριστή κατηγορία, ένα άλλο είδος! Δεν συμμετείχα ποτέ σε θεατρικές παραστάσεις στο σχολείο και δεν είχα καμία επαφή με την υποκριτική. Στο λύκειο άρχισα να αναρωτιέμαι πώς θα ήταν αν ασχολούμουν με το θέατρο, και αν θα μπορούσα να το κάνω. Γύρω στα 21 μου ως φοιτήτρια, αποφάσισα να δοκιμάσω κάποια σεμιναριακού τύπου μαθήματα για «να δω αν το ‘χω».. Ε, πέρασε ένας χρόνος, δεν κατάλαβα τίποτα, και αποφάσισα να γραφτώ σε δραματική σχολή μήπως εκεί βγάλω κάποια άκρη..!

Πιστεύετε στην εκπαίδευση του ηθοποιού ή υποκριτική διδάσκετε πάνω στο σανίδι εμπειρικά;

Βρίσκω χρήσιμη την εκπαίδευση του ηθοποιού που έχει να κάνει με την διερεύνηση και την αναγνώριση των δυνατοτήτων, των εργαλείων και των εκφραστικών του μέσων. Επίσης οι καθηγητές των σχολών και τα μαθήματα λειτουργούν ως έναυσμα πολλές φορές για την προσωπική έρευνα και μελέτη. 

Στην Ελλάδα δεν υπάρχει ακριβές ή ενιαίο πρόγραμμα σπουδών για τις δραματικές σχολές, κι αυτό θεωρώ πως έχει ως αποτέλεσμα μεγάλη διαφορά στο επίπεδο των αποφοίτων διαφορετικών σχολών. Αυτή τη διαφορά καλούνται οι ηθοποιοί να την καλύψουν με επιπρόσθετες σπουδές, μαθήματα, σεμινάρια. Παρ’ όλα αυτά, η εκπαίδευση είναι ένα κομμάτι ξεχωριστό από τη δουλειά μας. Η πραγματική υποκριτική αναγνωρίζεται, έχει υπόσταση και μαθαίνεται, ενώπιον κοινού και σε διάλογο με συναδέλφους και συνεργάτες.

Τι έχετε να θυμάστε από τα χρόνια της δραματικής σχολής; Έχουν μεταβληθεί οι στόχοι σας; 

Τα χρόνια της δραματικής σχολής τα θυμάμαι ως μια άκρως ενδοσκοπική περίοδο της ζωής μου. Αποτελούσε άλλωστε και ίσως αφορμή για την ενασχόλησή μου με την υποκριτική εξαρχής. Ηταν έντονα χρόνια προσωπικά αλλά και διαπροσωπικά. Οι στόχοι μου παραμένουν οι ίδιοι, η διαδρομή όμως έχει φωτιστεί περισσότερο και έχει αποδειχτεί αρκετά διαφορετική απ ότι περίμενα.

Ποια η άποψη σας για το metoo; 

Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα  ποτέ ότι στην Ελλάδα θα καταφέρουμε οι γυναίκες να μιλήσουμε για αυτά τα πράγματα. Η κοινωνια στην οποία ζούμε είναι πατριαρχική και ας προσποιούνται κάποιοι πως αυτό δεν ισχύει. Νιώθω ευγνωμοσύνη για τις γυναίκες που βρήκαν το θάρρος παγκοσμίως και φυσικά και στην Ελλάδα πιο συγκεκριμένα και κοίταξαν το τέρας στα μάτια. Τους οφείλουμε πολλα και πάντα θα πρέπει να είμαστε στο πλευρό τους. Είναι δύσκολο όταν όλοι εθελοτυφλούν εσύ να βρεις το θάρρος να καταδείξεις αυτό που έχουν αποδεχτεί ως το «κακό του χώρου».

Έχετε βιώσει κάποια κακοποιητική συμπεριφορά και πως λειτουργήσατε απέναντι σε αυτό;

Κακοποιητικές συμπεριφορές έχω βιώσει ναι. Όλη αυτή η συζήτηση που ξεκίνησε για την κακοποίηση στο θέατρο δεν θεωρώ ότι θα την εξαφανίσει, απλώς θα μας κάνει να την αναγνωρίζουμε και ίσως και να την καταγγέλουμε. Είναι δύσκολό γι’ αυτόν που κακοποιείται στην εργασία του να αντιμετωπίσει τον κακοποιητή και να ξεφύγει την κακοποίηση. Προσωπικά ως γυναίκα η πατριαρχία μ’ έχει μάθει να απολογούμαι και να μην απαιτώ πάντα τη συμπεριφορά που μου αξίζει οπότε θεωρώ ότι τις στιγμές που ερχόμουν αντιμέτωπη με κακοποιητικές συμπεριφορές ίσως για κάποιο καιρό να μην δρούσα όπως έπρεπε πραγματικά, αλλά όπως πίστευα ότι έπρεπε να κάνω. Δηλαδή να το δέχομαι ρίχνοντας ευθύνες στον εαυτό μου και όχι στον κακοποιητή. 

Info: Παραστάσεις Παρασκευή στις 21:00, Σάββατο στις 18:00, Κυριακή στις 21:00 & Δευτέρα στις 20:00 στο Θέατρο Ιλίσια Βολανάκης (Διεύθυνση: Παπαδιαμαντοπούλου 4, Ιλίσια / Τηλέφωνο: 2107223010). Προπώληση μέσω VIVA.gr και από το ταμείο του θεάτρου.

Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.