Ένκε Φεζολλάρι: «Στο θέατρο δεν ένιωσα ποτέ ρατσισμό λόγω της καταγωγής μου»
Ηθοποιός και σκηνοθέτης με ήθος και αστείρευτο ταλέντο. Γεννήθηκε στην Αλβανία το 1981 και είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Τα τελευταία χρόνια, τον απολαμβάνουμε κυρίως ως σκηνοθέτη, καθαρά από δική του επιλογή. Οι παραστάσεις που σκηνοθετεί γίνονται «talk of the town» κι όχι άδικα.
Ο Ένκε Φεζολλάρι έχει έναν μαγικό τρόπο, να μιλάει στην ψυχή και αφυπνίζει τα μυαλά των θεατών. Με αφορμή την παράσταση «Η Πόλη» της Λούλας Αναγνωστάκη, που σκηνοθετεί στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, ο ίδιος μου έδωσε μία πολύ ειλικρινή συνέντευξη.
Τι σας ώθησε να σκηνοθετήσετε αυτό το έργο;
Τα έργα κυρίως μας συναντούν. Μαζί με την Βάνα Πεφάνη από τον Νοέμβρη θέλαμε να καταπιαστούμε με το συγκεκριμένο μονόπρακτο. Ήταν και επιλογή η Λούλα Αναγνωστάκη μιας και οι δυο έχουμε καταπιαστεί, εκείνη παίζοντας και εγώ όταν σκηνοθέτησα την «Παρέλαση» το 2011. Είναι ένα έργο που μιλά στην καρδιά μας και φυσικά δεν είναι τυχαίο ότι έρχεται μετά από μια εποχή εγκλεισμού -σε μια περίοδο που μας …τσάκισε η πανδημία.
Ποιο είναι το μαγικό στοιχείο της σκηνοθεσίας που ανακαλύπτετε κάθε φορά, μέσα από τα έργα σας;
Δεν ξέρω αν υπάρχουν μαγικά στοιχεία, σίγουρα ερευνώ σε βάθος τα έργα που καταπιάνομαι κάθε φορά. Η δραματουργία και το έμψυχο υλικό είναι τα εργαλεία μου, μου αρέσει η πρόκληση να ανακαλύπτω νέες φόρμες, να αντλώ νέο υλικό αλλά το νήμα το εσωτερικό παραμένει ίδιο. Η πίστη και η αφοσίωση είναι η σωσίβια λέμβος. Το να ακονίζεις τα εσωτερικά σου εργαλεία και την σκέψη είναι πάντα η ατραπός μας.
Ποια είναι τα στοιχεία εκείνα του έργου που «ακουμπούν» την εποχή μας;
Το έργο φλέγεται μνήμη, τραύμα, αποξένωση, μοναξιά, αδηφάγο παιχνίδι. Έξω από το διαμέρισμα υπάρχει κάτι το εχθρικό, δεν ξέρουμε τον αόρατο εχθρό, μετακίνηση, σπαραγμός, ιστορικότητα, οι ήρωες είναι μετέωροι, εγκλεισμός, πόνος και φυσικά φυγή. Όλα αυτά τα συστατικά συντελούν στο σήμερα και καθιστούν επίκαιρο το έργο. Μην ξεχνάμε ότι το μετέωρο θέατρο της Λούλας είναι χαραγμένο στην ελληνική δραματουργία και είναι εντυπωσιακό πως το έγραψε το 1965, μία γυναίκα συγγραφέας, τολμηρή για την εποχή!
Αναζητάτε την αθωότητα και την ελπίδα σε έναν κόσμο «καμένο»;
Νομίζω ότι ένα κομμάτι της εύθραυστης παιδικής μας ηλικίας, είναι το μόνο που κρατάμε στο χέρι μας. Δεν ξέρω αν αναζητώ ελπίδα και αθωότητα αλλά με τις δικές μου αποσκευές, με τα βιώματα μου, την κουλτούρα μου, τους ανθρώπους που γνώρισα, τις πίκρες και τις χαρές, αυτή ναι! Είναι η φαρέτρα μου να αντέχω σε έναν κόσμο που βουλιάζει δυστυχώς… Μόνο στην προσωπική επανάσταση και στην καλοσύνη ευελπιστώ, και εύχομαι η Τέχνη να λειτουργήσει σε έναν θεατή σαν ιώδιο στις πληγές του, να τον αφυπνίσει. Ναι, σε αυτό έχω ακόμη μια ελπίδα.
Τι σκέψεις κάνει ένας καλλιτέχνης στην Ελλάδα του 2022;
Αδιέξοδα και trends όλα. Δεν ξέρω, υπάρχουν στιγμές που ονειρεύεσαι με περίσσια χαρά το αύριο και μέρες που λες θα πάρω την βαλίτσα να φύγω. Είναι δύσκολο και επίπονο να αγωνίζεσαι και να μοχθείς σε έναν άνισο κόσμο και αυτό έχει να κάνει με όλα τα επαγγέλματα. Ο ταξικός αγώνας, μια άνιση μάχη. Ζούμε σε μια αποτυχημένη καπιταλιστική και προβληματική εποχή. Ένα οικονομικό μοντέλο, αποτυχημένο, όχι μόνο εδώ, αλλά σε όλο τον πλανήτη. Πολιτικές που εξολοθρεύουν τους πολίτες, μια δημοκρατία που δεν ξέρω τελικά αν είναι πραγματική.
Tο θέατρο έχει λειτουργήσει ψυχοθεραπευτικά σε δύσκολες στιγμές της ζωής σας;
Είναι λειτούργημα, άλλοτε σε καρατομεί κι άλλοτε σε λυτρώνει. Η μοναξιά και ο δρόμος του θεάτρου απαιτούν θυσίες προσωπικές. Σίγουρα δεν θα τον άλλαζα αυτόν τον μαγικό τόπο με τίποτα. Αυτή η μαγεία, ναι, θεραπεύει και δημιουργεί ζωές. Υποδύεσαι ανθρώπους, ζεις εποχές ιστορικές, ανακαλύπτεις κόσμους, χώρες, ξεστομίζεις λόγια που έχουν γραφτεί χιλιάδες χρόνια πριν, κατοικούν μέσα σου προσωπικότητες, κατοικούν μέσα σου λόγια ποιητών, αγγίζεις το Θείο ενίοτε… Ποιο άλλο επάγγελμα το κάνει αυτό;!
Γιατί δεν σας απολαμβάνουμε και σαν ηθοποιό, τα τελευταία χρόνια;
Από επιλογή καθαρά. Έκανα τον «Παζολίνι» πριν την πανδημία, που ήταν για μένα μια πολύ ευτυχισμένη στιγμή.
Bιώσατε ποτέ τον ρατσισμό, μέσα στη δουλειά, λόγω της καταγωγής σας;
Στο θέατρο δεν το ένιωσα, στα άλλα επαγγέλματα που έχω κάνει ναι…!!
Έχετε έργα ή ρόλους απωθημένα;
Όχι δεν έχω προς το παρόν.
Σκεφτήκατε ποτέ να κάνετε κάποιο άλλο επάγγελμα, ένεκα ανασφάλειας του επαγγέλματος του ηθοποιού;
Ασχολούμαι τα τελευταία δέκα χρόνια και ως DJ. Kαταπιάνομαι με πολλά.
Έχουν υπάρξει στιγμές, που χρειάστηκε να φύγετε από κάποια δουλειά, λόγω κακής συμπεριφοράς συναδέλφου;
Όχι δεν μου έχει τύχει.
Τι αποτελεί πηγή έμπνευσης για εσάς;
Η οικογένεια μου, οι άνθρωποι μου, οι πατρίδες μου.
Μοιραστείτε δύο λόγια μαζί μας, που εκφράζουν τόσο εσάς, όσο και την εποχή μας.
Να επιβιώσουμε από αυτή την λαίλαπα, την οικονομική και υγειονομική κρίση, να τελειώσει ο πόλεμος θα ήθελα στην Ουκρανία και να αντέχουμε…
Info: Παραστάσεις μέχρι τέλος Μαΐου 2022: Πέμπτη 5/5 πρεμιέρα και κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 21.30 στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Διεύθυνση: Πειραιώς 206, Ταύρος Αττικής 177 78/ Τηλέφωνο: 21 0341 8550).
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.
