Γεωργαλής, Διαμαντούδης, Κρητικόπουλος μιλούν για τον «Ιππόλυτο» του Εθνικού Θεάτρου
Οι τρεις «κυνηγοί» του «Ιππόλυτου» – Κωνσταντίνος Γεωργαλής, Χρήστος Διαμαντούδης και Μάριος Κρητικόπουλος – μιλούν για την απόλυτη επιτυχία του καλοκαιριού σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου στο Tetragwno.gr
Πριν ολοκληρωθεί ο τελευταίος κύκλος του «Ιππόλυτου» του Ευριπίδη, της μεγάλης παραγωγής του Εθνικού Θεάτρου, που άνοιξε το φετινό Φεστιβάλ Επιδαύρου, οι τρεις ηθοποιοί Κωνσταντίνος Γεωργαλής, Χρήστος Διαμαντούδης και Μάριος Κρητικόπουλος που συμμετέχουν στον χορό των κυνηγών μίλησαν στο tetragwno.gr για την παράσταση.
O Χρήστος Διαμαντούδης με σπουδές στη Δραματική σχολή του ΚΘΒΕ και στο Τμήμα Θεάτρου του ΑΠΘ έκανε την παρθενική του εμφάνιση φέτος στην Επίδαυρο. «Μια πολύ ωραία εικόνα που κρατάω είναι καθώς τελειώναμε μια από τις γενικές πρόβες και έχουμε μια δράση στην οποία αποχωρούμε ομαδικά από την σκηνή, γυρνάω προς τη μεριά των θεατών και βλέπω ακριβώς στο μεσαίο διάζωμα να έχει υψωθεί η πανσέληνος. Και μια ακόμα είναι το γεματο θέατρο την ώρα που κάνουμε την παρέλαση. Και οι δυο ομολογώ ότι μου έκοψαν την ανάσα».
«Κρατάω μέσα μου την εβδομάδα προετοιμασίας σε αυτόν τον χώρο, την πρώτη στιγμή που αντικρίζεις το θέατρο γεμάτο κόσμο, που ήρθε από διαφορετικά μέρη εδώ, για να παρακολουθήσει μια ιστορία να ξετυλίγεται μπροστά του, την ανυπομονησία στα μάτια των συναδέλφων μου πριν την έναρξη. Βλέπω το θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου σαν μια αγκαλιά. Κάθε φορά φεύγω από αυτόν τον τόπο με μια ευχή. Να μπορέσω να επιστρέψω», απαντά ο Κωνσταντίνος Γεωργαλής, απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, για την τρίτη του εμφάνιση, μετά την «Άλκηστη» της Κατερίνας Ευαγγελάτου και τον «Προμηθέα Δεσμώτη» του Άρη Μπινιάρη.
Ο Μαριος Κρητικόπουλος συμμετείχε για δεύτερη φορά. Η πρώτη του εμφάνιση ήταν το 2017 με τη «Μήδεια» της Μαριάννας Κάλμπαρη, μετά την αποφοίτηση του από τη Δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης. «Η πιο ωραία εικόνα που κρατάω κι από την πρώτη φορά αλλά και τώρα από τον «Ιππόλυτο» είναι το μαγικό δέσιμο που συμβαίνει ανάμεσα σε όλους τους συντελεστές για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Και φυσικά η συγκίνηση μου, που την δεύτερη φορά ήταν ακόμα μεγαλύτερη από την πρώτη».
Ο «Ιππόλυτος» στέφθηκε με απόλυτη εισπρακτική επιτυχία και πλέον δεν υπάρχουν εισιτήρια για τις τελευταίες παραστάσεις. Ωστόσο, οι κριτικές από τον Τύπο ήταν διφορούμενες. Ποια είναι η γνώμη σας για την κριτική;
Κ.Γ. Κάθε άποψη και κριτική είναι για μένα ευπρόσδεκτη. Αυτό που έχει μεγάλη σημασία είναι ο σεβασμός τόσο ως προς τους καλλιτέχνες, εντός και εκτός σκηνής, όσο και προς τους ίδιους τους θεατές που έχουν έρθει να παρακολουθήσουν και να συμμετέχουν στη θεατρική πράξη. Ίσως είναι σημαντικό να σταθούμε για λίγο και να αφουγκραστούμε τις ιδέες του εκαστοτε δημιουργού πριν προσπαθήσουμε να φορέσουμε τις δικές μας ιδέες και απόψεις πάνω στο δημιούργημά του. Βλέπω το θέατρο σαν μια μεγάλη ευκαιρία για έναν ανοιχτό διάλογο πάνω σε θέματα που απασχολούν όλους τους ανθρώπους.
Χ.Δ.: Θεωρώ ότι κάθε κριτική είναι καλοδεχούμενη και μπορούμε να πάρουμε πράγματα από αυτές, εάν γίνονται εμπεριστατωμένα και με σκοπό τον έμμεσο διάλογο με τους συντελεστές της παράστασης και όχι για άλλους λόγους.
Μ.Κ.: Η κριτική είναι η υποκειμενική άποψη ενός ανθρώπου με σπουδές στο αντικείμενο αυτό κι όταν λαμβάνει υπόψιν τις προθέσεις των δημιουργών και είναι εποικοδομητική είναι καλοδεχούμενη. Κριτής άλλωστε είναι και ο κόσμος που γεμίζει κάθε βράδυ ένα θέατρο χωρίς να χρειάζεται να αποτυπώσει την άποψη του σε μια κόλλα χαρτί. Αποφεύγω να διαβάζω κριτικές όσο παίζω μία παράσταση, εγώ κάνω τη δουλειά μου όσο καλύτερα μπορώ και προσπαθώ να εξελίσσομαι μέσα από αυτήν ανεξάρτητα αν το αποτέλεσμα αρέσει ή όχι.
Ως νέοι ηθοποιοί, πιστεύετε στην ανανέωση της ανάγνωσης των κειμένων της αρχαίας ελληνικής γραμματείας και στους πειραματισμούς που γίνονται στο Αργολικό θέατρο;
Κ.Γ.: Πιστεύω ότι είναι σημαντικό οι δημιουργοί να αισθάνονται ελεύθεροι να διαβάσουν και να δουν με μια άλλη ματιά αυτά τα έργα. Την προσωπική τους. Ο κόσμος που ζούμε σταδιακά αλλάζει, έχουμε νέες προσλαμβάνουσες , καινούργια ερεθίσματα. Πως γίνεται αυτό να αφήσει ανεπηρέαστο έναν καλλιτέχνη; Με την έννοια αυτή όλες οι παραστάσεις είναι ένα πείραμα. Το πως θα πάει το πείραμα αυτό είναι ένα άλλο θέμα που σε μεγάλο βαθμό έγκειται και στο πως θα το προσλάβει ο κάθε θεατής.
Μ.Κ.: Το θέατρο της Επιδαύρου αποτελεί ίσως μια από τις πιο διάσημες σκηνές ανοιχτού αρχαίου θεάτρου στο κόσμο! Είναι σπουδαίο από πολλές απόψεις! Κατά τη γνώμη μου δεν παύει να είναι μια σκηνή θεάτρου που μπορεί να δεχτεί όλα τα είδη θεάτρου κι όχι μόνο αρχαία κείμενα. Οπότε κάθε έργο που παίζεται εκεί θα έπρεπε, για μένα, να κρίνεται με γνώμονα το κατά πόσον συνομιλεί με την εποχή που ανεβαίνει, είτε παρουσιάζεται με πειραματισμούς και σύγχρονα κοστούμια είτε με χλαμύδες και κοθόρνους.
Χ.Δ: Νιώθω οτι κάθε προσπάθεια ανάγνωσης τέτοιων κειμένων είναι ένας πειραματισμός, που μπορεί να σε οδηγήσει σε διαφορα μονοπάτια. Το αποτέλεσμα είναι ένα άλλο κομμάτι, άλλες φορές πετυχαίνει άλλες όχι.
Οι κλασικές αναγνώσεις είναι μέρος μιας ξεπερασμένης εποχής;
Κ.Γ.: Νομίζω ότι είναι σημαντικό να ορίσουμε τι εννοούμε όταν λέμε “κλασική ανάγνωση”. Το να έχει η παράσταση μια πιο αρχαιοελληνική αισθητική; Το “μέγεθος” στον τρόπο παιξίματος; Την απουσία μικροφώνων και κάμερας; Τις συγχρονισμένες κινήσεις και συνεκφωνήσεις του Χορού;
Ότι κι αν σημαίνει κλασικό ανέβασμα, για μένα φυσικά και έχει χώρο όταν προκύπτει από την ανάγκη του δημιουργού και μπορεί να επικοινωνηθεί σε ένα μέρος του κοινού.
Μ.Κ. Δε ξέρω τι ορίζουμε κλασική ανάγνωση. Γιατί δε ξέρουμε ακριβώς πως έπαιζαν αυτά τα κείμενα τον 5ο αιώνα π.Χ. Εκτός κι αν εννοούμε την πρόταση του σπουδαίου Δημήτρη Ροντήρη πάνω στο αρχαίο Δράμα. Αυτό που θεωρώ εγώ σημαντικό σε μια παράσταση είναι ο θεατής να μπει μέσα στην «ιστορία» της.
Χ.Δ.: Όπως προανέφερα δεν θεωρώ ότι υπάρχει συγκεκριμένος τρόπος ανάγνωσης, αλλά ένα διαφορετικό όραμα του κάθε καλλιτέχνη.
Ο Ιππόλυτος γίνεται έρμαιο της θεάς Αφροδίτης και παρ’ όλο που είχε τη δυνατότητα να ομολογήσει την αλήθεια στον πατέρα του, επέλεξε τη σιωπή. Αυτές οι αρετές αναγνωρίζονται σήμερα;
Μ.Κ.: Το θέμα του όρκου για τον Ιππόλυτο είναι κάτι ιερό και γι’ αυτό αποσιωπά την αλήθεια προς τον πατέρα του. Η υπόσχεση είναι υπόσχεση! Ο όρκος σήμερα ενδεχομένως να μην είχε τόση βαρύτητα όσο είχε στην αρχαιότητα. Θα ήταν ωραίο πιστεύω να είχαμε ένα μέρος της αγνότητας και της αθωότητας που έχει ο Ιππόλυτος.
Χ.Δ.: Πιστεύω ότι ζούμε περισσότερο σε μια εποχή του φαίνεσαι και όχι του είναι. Επομένως αυτές οι αρετες περνάνε κάπως απαρατήρητες.
Κ.Γ.: Θα σου απαντήσω με μια ερώτηση. Σε μια εποχή που όλα τείνουν να γίνουν δημόσια υπάρχει κάτι πιο σημαντικό από τη διαφύλαξη ενός όρκου, μιας υπόσχεσης, ή ενός μυστικού;
Πώς αντιλαμβάνεστε το έργο;
Μ.Κ.: Θα πω καλύτερα πως αντιλαμβάνομαι την παράσταση μας: Ένα παιχνίδι της θεάς Αφροδίτης με μαριονέτες τους θνητούς και τις αδυναμίες τους. Ο κάθε ήρωας ξεχωριστά, έρμαιο της μοίρας του. Δανείζομαι και μια φράση από τα λόγια της τροφού που κάνει τα πράγματα ακόμα πιο ρευστά: «Μια σύμπτωση μας ορίζει τι είμαστε».
Κ.Γ.:Σκέφτομαι την τραγωδία αυτή του Ευρυπίδη, σαν το “πελώριο κύμα” που αναφέρει ο Αγγελιαφόρος λίγο πριν το τέλος του έργου. Μοιάζει σαν το κύμα αυτό να έχει ξεκινήσει να δημιουργείται από την αρχή αυτού του έργου και σταδιακά να παρασέρνει μέσα του όχι μόνο τον ίδιο τον Ιππόλυτο (όπως συμβαίνει στην τραγωδία και τον οδηγεί στο χαμό του), αλλά και όλα τα άλλα πρόσωπα του έργου.
Χ.Δ.: Το βλέπω σαν ένα ποτάμι που καταλήγει σε καταρράκτη. Ξεκινάει με έναν ωραίο γάργαρο ρυθμό ο οποιος μετά την αποκάλυψη του έρωτα της Φαίδρας για τον Ιππόλυτο, γίνεται καταιγιστικός και παρασύρει τους πάντες και τα πάντα ρίχνοντας τους από έναν καταρράκτη.
Μιλήσετε μου για τη συνεργασία σας με την Κατερίνα Ευαγγελάτου. Είναι μια πολυσχιδής προσωπικότητα που φέτος είχε να διαχειριστεί πολλαπλές καταστάσεις.
Χ.Δ.: Η συνεργασια μας ήταν άψογη. Ένιωσα εξαρχής ένα σεβασμό και προς την δουλειά, αλλά και προς τους συνεργάτες. Καθαρή σε αυτό που ζητάει και στο πλαίσιο που θέλει να βάλει την παράσταση. Μια συνεργασία που εκτίμησα και θα ήθελα να ξανασυμβεί στο μέλλον.
Κ.Γ.: Αυτή είναι η δεύτερη συνεργασία μας με την Κατερίνα Ευαγγελάτου, οπότε αυτό ίσως απαντάει ήδη στο ερώτημα . Εκτιμώ πολύ στην ίδια ότι δημιουργεί έναν κόσμο με δικούς του κανόνες και λογική και σε καλεί μέσα σε αυτόν να ταξιδέψεις και να δοκιμάσεις τα όρια του.
Μ.Κ.: Η συνεργασία μας με την κυρία Ευαγγελάτου, με τον χορογράφο μας αλλά και με όλους τους συντελεστές υπήρξε πάρα πολύ καλή. Το πιο σπουδαίο σε αυτή την παράσταση είναι ότι η σκηνοθέτις έφτιαξε μια ομάδα: ένα παζλ , του οποίου το κάθε κομμάτι προσφέρει το καλύτερο του για την παράσταση. Νιώθω ευγνώμων που είχα την τύχη να είμαι στην ίδια ομάδα με αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους.
Η τραγωδία για να είναι επιτυχημένη, εκτός από τους βασικούς χαρακτήρες, εξαρτάται κι έναν συντονισμένο και δεμένο χορό. Ποιες δυσκολίες είχατε να αντιμετωπίσετε;
Κ.Γ.: Σίγουρα ένα μεγάλο στοίχημα ήταν οι κινησιολογικές απαιτήσεις που είχε ο συγκεκριμένος Χορός, αλλά η μεγαλύτερη πρόκληση για μένα είναι πως μπορείς να καταφέρεις να κάνεις τα ετερόκλητα μέλη ενός Χορού να γίνουν “ένα σώμα”. Η βοήθεια του χορογράφου μας, Αλέξανδρου Σταυρόπουλου μέσα από την καθοδήγηση της Κατερίνας Ευαγγελάτου, αλλά και τα ίδια τα μέλη που επιλέχθηκαν και απαρτίζουν τον Χορό του Ιππόλυτου έπαιξαν για μένα καθοριστικό ρόλο στην επίτευξη αυτού του στόχου.
Μ.Κ.: Ο Χορός πιστεύω είναι ακόμα ένας ρόλος μέσα στη τραγωδία. Η δυσκολία ή καλύτερα η πρόκληση είναι να βρεθεί το σημείο συνάντησης ανάμεσα στο Χορό και τους Ήρωες του έργου, έτσι όλα μετά κυλάνε σαν το νερό στο ποτάμι. Δοκιμάσαμε πάρα πολλά, πετάξαμε άλλα τόσα, αλλά με την καθοδήγηση του χορογράφου μας του Αλεξάνδρου Σταυρόπουλου και τις σκηνοθέτιδος μας, πιστεύω ότι το αποτέλεσμα μας δικαίωσε.
Χ.Δ.: Για εμένα από την μία είχαμε τις κινησιολογικές απαιτήσεις και από την άλλη το πως δεκαοχτώ σώματα θα καταφέρουν να γίνουν ένα σώμα και μία φωνή. Θεωρώ όμως πως με την σωστή καθοδήγηση της Κατερίνας Ευαγγελάτου και του Αλέξανδρου Σταυρόπουλου φτάσαμε σε ένα όμορφο αποτέλεσμα.
Φοβηθήκατε την έκθεση του γυμνού σώματος στη σκηνή;
Μ.Κ.: Επειδή συνέβη σε ένα προστατευμένο περιβάλλον και μέσα από τη συγκεκριμένη συνθήκη της παράστασης, ήταν πιο εύκολο από όσο το φανταζόμουν, ένιωθα, αν και γυμνός, ότι φοράω απλώς ένα άλλο κοστούμι.
Χ.Δ.: Για να φτάσουμε σε αυτή την έκθεση δημιουργήθηκε πρώτα ένα πολύ ασφαλές περιβάλλον στην πρόβα και η διαδικασία που ακολουθήθηκε έγινε με μεγάλο σεβασμό και διακριτικότητα, με αποτέλεσμα να μην δημιουργηθεί φόβος για αυτό.
Κ.Γ.: Αν στην εποχή που ζούμε φοβόμαστε ακόμα την έκθεση του γυμνού σώματος στο θέατρο, κάτι έχουμε κάνει πολύ λάθος. Αλλά για να γίνω πιο σαφής η διαδικασία για να φτάσουμε σε αυτό μέσα στη πρόβα έγινε με πολύ σεβασμό και λεπτότητα από όλες τις πλευρές. Δημιουργήθηκε ένα προστατευμένο πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορούσαμε όλοι να λειτουργήσουμε, να αισθανθούμε άνετα και να συνεργαστούμε.
Τι σημαίνει για εσάς θέατρο;
Χ.Δ.: Προσωπικά κάνοντας θεατρο, ανακαλύπτω κομμάτια του εαυτού μου, μέσα από τους διάφορους χαρακτηρες, τα οποία πιθανό να μην τα έβρισκα και ποτέ. Επίσης νιώθω και πάλι την χαρά του παιχνιδιού που έχουμε ως παιδιά και σιγά σιγά όσο μεγαλώνουμε την χάνουμε.
Κ.Γ.: Το θέατρο είναι για μένα μια συνάντηση. Ξεκινάς από το μηδέν την πρώτη μέρα της συνάντησης αυτής και έχεις στα χέρια σου ένα κείμενο, μια ιδέα, έναν ήρωα που καλείσαι να του δώσεις σάρκα και οστά. Μια δεύτερη συνάντηση με τους συναδέλφους και τους συνεργάτες μιας παράστασης που καλείστε από κοινού να πείτε μια ιστορία, να δημιουργήσετε έναν νέο κόσμο. Και στη συνέχεια η συνάντηση με τον θεατή. Μια πρόσκληση για να ταξιδέψει για λίγο μέσα σε αυτόν τον κόσμο και ίσως κάπου εκεί να συναντήσει ο ίδιος τον εαυτό του. Μου αρέσει να σκέφτομαι το θέατρο σαν “μια συνάντηση με τον εαυτό μας”, έναν τρόπο να αφουγκραστούμε καλύτερα τη φύση μας και το πως θέλουμε να υπάρχουμε στο δικό μας κόσμο.
Μ.Κ.: Πως απαντάς ένα τέτοιο ερώτημα, όταν βρίσκεσαι μέσα σε αυτό που αγαπάς από μικρός και τώρα έχει γίνει το επάγγελμα σου;! Για μένα σημαίνει πολλά πράγματα: αγάπη, ανασφάλεια, έρωτας, άγχος, έμπνευση, αγωνία, χαρά, στεναχώρια, δουλειά ! Όλα συνυπάρχουν, αυτή όμως είναι και η γοητεία του.
Ποια τα επόμενα σχέδια σας;
Μ.Κ.: Αυτή την περίοδο βρίσκομαι σε πρόβες με το Εθνικό Θέατρο για το έργο «Ευαγγελισμός» σε συνσκηνοθεσία Άγγελου Τριανταφύλλου, Δημήτρη Σταυρόπουλου και Ορέστη Σταυρόπουλου. Στη συνέχεια θα είμαι στο «Σαλό: 120 μέρες στα Σόδομα» σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη, που έχει πρεμιέρα τον Φεβρουάριο του 2024 στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ. Και τέλος τον Απρίλιο του ‘24 θα ανεβάσουμε με την ομάδα μου, τους RODEZ, το έργο του Θανάση Τριαρίδη «Η μουγγή καμπάνα» στο θέατρο Μπέλλος.
Κ.Γ.: Αυτή τη περίοδο έχω ολοκληρώσει τα γυρίσματα για τη συμμετοχή μου στη σειρά “Ψυχοκόρες” σε σκηνοθεσία Μιχάλη Χαραλαμπίδη και έχω ξεκινήσει πρόβες για την παράσταση “Συρανό Ντε Μπερζεράκ” σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη στο θέατρο Αλκυονίς.
Χ.Δ.: Έχω ξεκινήσει ήδη γυρίσματα για την 2η σεζόν του «Κάνε ότι κοιμάσαι» και τον χειμώνα θα είμαι στην παράσταση, «Το αγόρι με τις δυο καρδιές», σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργια, στο θέατρο Άλμα. Είναι η δεύτερη φορά που συνεργάζομαι με τον κ. Τζαμαργια, και είμαι πολύ χαρούμενος για αυτή την συνεργασία, τόσο για τους συντελεστές, όσο και για το έργο.
INFO: Τελευταίες παραστάσεις 14/09, 15/09, 16/09 & 17/09 21:00 στο Σχολείον της Αθήνας – Ειρήνη Παππά.
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στο Google News και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.