Κίτρινα Ποδήλατα: «22 χρόνια μετά, ακόμη διανύουμε τα πρώτα χρόνια του έρωτα μας με τη δημιουργία»
Στο μακρινό 2000, δύο αδέλφια, ο Γιώργος και ο Αλέξανδρος Παντελιάς ένωσαν τις δυνάμεις τους. Σήμερα, 22 χρόνια μετά, αποτελούν ακόμα ένα από τα πιο ιδιαίτερα ροκ συγκροτήματα της εγχώριας μουσικής σκηνής.
Το Σάββατο 26 Νοεμβρίου εμφανίζονται στο Σταυρό του Νότου με τη Παράσταση «Να σε βλέπω να γελάς ΙΙ». Με αφορμή την εμφάνιση τους , συνομιλώ στο tetragwno με τα Κίτρινα Ποδήλατα.
Το Νοέμβριο του 2000 τα Κίτρινα Ποδήλατα ξεκίνησαν τις πρώτες τους «βόλτες» στα απέραντα μουσικά πάρκα του κόσμου. Πως νιώθετε 22 χρόνια μετά;
Νιώθουμε καλά, καταρχάς επειδή συνεχίζουμε και μένουμε προσηλωμένοι στη φιλοσοφία με την οποία εξ αρχής αποφασίσαμε να κάνουμε το ταξίδι αυτό. Και κυρίως νιώθουμε ήρεμοι και δυνατοί, γιατί καμία ανάποδη και αρνητική συνθήκη, καμία δυσκολία, κανένας «πειρασμός» και κανένα απ τα νεόδμητα κάθε φορά «σημεία των καιρών», δεν κατάφεραν να μας αποσυντονίσουν ή να μας βγάλουν απ τη ρότα που επιλέξαμε. Επίσης νιώθουμε ευλογημένοι που έχουμε μια ζωή ολοκληρωτικά μέσα στη μουσική. Δεν μας ενοχλεί, όποιο κι αν μπορεί να είναι κάθε φορά το τίμημα προκειμένου να υπηρετήσουμε όσο καλύτερα μπορέσουμε τη φωτεινή πλευρά –εί δυνατόν- της δισκογραφίας.
Υπήρξαν στιγμές όπου υποχώρησαν η όρεξη και ο ενθουσιασμός και κυριάρχησαν η ρουτίνα και η έλλειψη δημιουργικότητας;
Ειλικρινά όχι. 22 χρόνια μετά, νιώθουμε ακόμη να διανύουμε αιωνίως τα πρώτα χρόνια του δυνατού έρωτα μας με τη δημιουργία, με τα συναισθήματά και τη μαγεία της. Μάλιστα, όσο περισσότερο διευρύνουμε τις γνώσεις μας και όσο περισσότερο αποκτούμε εμπειρία και παραστάσεις, τόσο περισσότερο νιώθουμε πως η φλόγα μέσα μας δυναμώνει.
Μεγαλώνουμε με τη μουσική μας, έχουμε αφιερωθεί σχεδόν ασκητικά σε αυτήν, αντιμετωπίζουμε τα πολλά δύσκολα, απολαμβάνουμε τα λιγότερα όμορφα, τα χιλιόμετρα ολοένα και γράφουν, μα ο «αφόρητος» έρωτας δεν έχει γίνει μια ήρεμη, βαθιά κι άφλεκτη αγάπη ακόμη.
Η αντιπροσωπευτική στιγμή σας στη δισκογραφία;
Δεν νιώθουμε κάποια τόσο μα τόσο ισχυρή, ειδική, ξεχωριστή και σημαντικότερη στιγμή στη δισκογραφία μας. Υπάρχει κάθε φορά εξέλιξη, πρόταση, αναζήτηση νέου ήχου, νέας έκφρασης. Οι όποιες «ξεχωριστές» στιγμές, έρχονται πολύ φυσιολογικά, ως αποτέλεσμα συνέπειας, σκληρής δουλειάς, εξέλιξης, αδιάκοπης δημιουργίας και πειραματισμού. Κάθε δίσκος μας έδωσε χαρά, περισσότερη εμπειρία και ευκαιρία να εξελιχθούμε. Κάθε φορά επίσης, που κάποιος μας κάνει την τιμή να θεωρεί ένα τραγούδι μας, ως σημαντικό για εκείνον, είναι η σημαντικότερη στιγμή μας.
Οι πολλοί και σπουδαίοι άνθρωποι του χώρου επίσης, που μας αγκάλιασαν, μας εμπιστεύτηκαν και έβαλαν τη σπουδαία υπογραφή τους δίπλα στο όνομά μας, είναι αντιπροσωπευτικές, ξεχωριστές, ιδιαίτερες στιγμές μας. Ένας, δύο ή περισσότεροι τίτλοι τραγουδιών, δε μπορούν να εκπροσωπήσουν 22 χρόνια ακατάπαυστης προσπάθειας. Αν παρόλα αυτά βέβαια, πρέπει οπωσδήποτε να ξεχωρίσουμε μια, τότε αυτή θα είναι η επόμενη στιγμή μας.
Το Σάββατο 26 Νοεμβρίου εμφανίζεστε στο Σταυρό του Νότου με τη Παράσταση «Να σε βλέπω να γελάς ΙΙ». Τι αναμένεται να ακούσουμε;
Ο τίτλος της νέας μας παράστασης Να σε δω να γελάς ΙΙ, προδηλώνει την εξέλιξη και ανανέωση των περυσινών εμφανίσεων μας στο club του Σταυρού του Νότου. Παραστάσεις τις οποίες ευχαριστηθήκαμε πραγματικά στο έπακρο, κάτι που νιώσαμε πως συνέβη με όλους όσοι μας τίμησαν με την παρουσία τους. Ζητούμενο βασικό είναι, μετά το πέρας της κάθε βραδιάς, να φεύγουμε όλοι μας πιο δυνατοί εσωτερικά, με ανάταση ψυχολογίας και ανανεωμένη πίστη σε μια νέα δυνατή επόμενη μέρα.
Μουσική, χιούμορ και ανοιχτή διάθεση, μπορούν να το πετύχουν αυτό αν επιστρατευτούν με λόγο και αιτία. Ευελπιστούμε να γίνουμε όλοι μια μεγάλη παρέα, γύρω από τραγούδια αγαπημένα και να καταφέρουμε να αφήσουμε πίσω όλα όσα μας βάρυναν, όσα μας έκαναν άτολμους και αναβλητικούς, κρατώντας μόνο τη «σοφία» που μπορεί κάποιος να αποκτήσει από δύσκολες καταστάσεις. Το ρεπερτόριο, τις επιλογές και την εξέλιξη του προγράμματος, θα μας επιτρέψετε να τα φυλάξουμε ως έκπληξη, μόνο για όσους αληθινούς φίλους μας κάνουν την τιμή να εμπιστευτούν σε εμάς κάποιο ή κάποια από τα Σαββατόβραδα τους!
Έχει ανάγκη ο μέσος άνθρωπος το χαμόγελο; Ζούμε σε μια γκρίζα εποχή;
Όχι απλώς το έχει ανάγκη, αλλά αποτελεί το βασικό συστατικό που θα τον κρατήσει δυνατό για την επόμενη μέρα. Τολμούμε να λέμε καιρό τώρα, πως το ροκ των εποχών, είναι να καταφέρουμε να επανακτήσουμε το αληθινό μας χαμόγελο, να μπορέσουμε να κρατήσουμε τη ψυχολογία μας ακέραιη, κόντρα στη περιρρέουσα τοξικότητα που μεταλλάσει χρόνο με το χρόνο τους ανθρώπους σε φοβισμένα, αμήχανα, άτολμα και αγέλαστα όντα. Σκεφτείτε το τι εμπεριέχει ως φιλοσοφία η ροκ και τι συμβαίνει τριγύρω. Και ίσως να συμφωνήσετε μαζί μας. Αν μας θέλουν στο σκοτάδι, ας παλέψουμε για φως. Αν δεν μας «στερήσουν» το χαμόγελο, τότε δεν έχουν καταφέρει να αλλοιώσουν τις ψυχές μας, δεν έχουν πραγματικά καταφέρει καμιά «εξουσία» επάνω μας. Όποιοι κι αν το προσπαθούν.
Ο λόγος που έχουν γίνει δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις και η επικοινωνία μεταξύ μας;
ίσως οι ανθρώπινες σχέσεις να έχουν δυσκολέψει, επειδή γενικότερα διανύουμε εποχές ολοένα και περισσότερο ηθικά αλλοιωμένες, αποδομημένες σε πολιτισμό και αξιοπρέπεια. Εποχές τις οποίες διαμορφώνουν οι «επιταγές» του ρηχού, του γρήγορου, του εύκολου στην αυτοκρατορία της «εικόνας» και του φαίνεσθαι. Ίσως πάλι να φταίει το πόσο δύσκολες και σκληρές έχουν γίνει οι συνθήκες επιβίωσης πια. Γεγονός που απομακρύνει τους ανθρώπους από την αναζήτηση ποιοτικών, «δυσκολότερων» επιλογών. Επιλογές, οι οποίες θα αναδείξουν τα καλά, ποιοτικά στοιχεία κάθε ανθρώπου και θα καταλαγιάσουν τις βαθύτερες ενστικτώδεις κακές συμπεριφορές και φόβους του.
Ίσως τελικά βέβαια, τα παραπάνω να είναι δύο μόνο από τις άπειρες δικαιολογίες-εξηγήσεις. Και τελικά, ίσως και να φταίμε εμείς οι ίδιοι με τις επιλογές μας και την άκριτη, δυσκίνητη, αμέτοχη στάση μας απέναντι στη γενική κατρακύλα. Ίσως να φταίμε, που πολλές φορές μας βολεύει να βάλουμε τα πάντα στον «αυτόματο» και να αποφύγουμε να κοπιάσουμε για τις σχέσεις μας και τα αληθινά συναισθήματα. Κάποτε, κάτι ωραίοι τύποι έλεγαν: τα αγαθά κόποις κτώνται.
Και οι εποχές αυτές, δυστυχώς ή ευτυχώς, απαιτούν να ξεκουνήσουμε, να προσπαθήσουμε και να κουραστούμε παραπάνω για όσα αξίζουν. Φτάνει το άγονο κρυφτό πίσω από δικαιολογίες. Οι ανθρώπινες σχέσεις συνήθως είναι πολύ δύσκολες, ακριβώς επειδή είναι πολύ απλές. Τόσο απλές που είναι εξαιρετικά δύσκολο να συνειδητοποιήσεις πόσο απλές είναι σε μια τόσο πολύπλοκη εποχή.
Νιώθετε αισιόδοξοι με το τέλος της πανδημίας και το άνοιγμα των μουσικών σκηνών;
Νιώθουμε αισιόδοξοι πάντα. Έτσι και τώρα. Θα προσπαθήσουμε να κρατήσουμε όσα, τέλος πάντων «διδάγματα» μπορεί να αποκομίσαμε και από την πανδημία, όπως και από κάθε κρίση που εμφανίζεται μέχρι την επόμενη. Θα πάμε για μια επόμενη μέρα με το μυαλό όσο σοφότερο γίνεται μεν, αλλά χωρίς να γυρίζουμε πίσω το βλέμμα μας. Και όποτε νιώθουμε πως λυγίζουμε, θα εμπιστευόμαστε τους ανθρώπους που αγαπούμε και μας αγαπούν, με αλήθεια και με μειωμένους εγωισμούς, ώστε να συνυπάρξουμε, να νιώσουμε λιγότερο μόνοι, να ζητήσουμε και να δώσουμε βοήθεια.
Οι παρέες πάνε μπροστά με μεγαλύτερη ασφάλεια. Και όλα θα πάνε καλά. Η ζωή μας γενικότερα είναι που ανοίγει ξανά. Είτε αυτό λέγεται «μουσική σκηνή», είτε για κάποιους λέγεται «σπουδές», είτε για κάποιον λέγεται πχ «οικογένεια» κλπ. Να σκεφτούμε όλοι πιο ανοιχτά Να σκεφτούμε «για όλους» και όχι άλλο «για την πάρτη μας» πια. Να σκεφτούμε επίσης επιτέλους «για το αύριο» που θα παραδώσουμε και όχι πια μόνο «για το τώρα» που το θέμα μας είναι να περάσει να βολευτούμε εμείς και όλα οκ.
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.
