Η συγγραφέας Κωνσταντίνα Λιβιεράτου μας συστήνει το νέο της βιβλίο με τίτλο «Φοβού τους έρωτας και δώρα φέροντας» των. Πρόκειται για ένα βιβλίο αποτελούμενο από μία νουβέλα, έξι διηγήματα, μία επιστολή. Με τον ιδιαίτερο αφηγηματικό της τρόπο και με φανερό πάθος για την λογοτεχνία από την νεαρή της ηλικία μας περιγράφει ιστορίες του παρελθόντος, του παρόντος και μέλλοντος αναλύοντας προβλήματα της ζωής που όμως «πάντα ξεκινάει αισιόδοξα», όπως και τονίζει.
Σε ποιους αναγνώστες απευθύνεται αυτό το βιβλίο και τι μηνύματα θέλετε να περάσετε; Κανένα μήνυμα δεν θέλω να περάσω. Εγώ γράφω για τα σκοτάδια των ανθρώπων, τα τραύματα που φέρουν από την νιότη ως τον θάνατο. Γράφω για γυναίκες και άνδρες ευάλωτους, ανυπεράσπιστους, για την οδύνη της ζωής και την ήττα στον έρωτα…Τα μηνύματα τα αφήνω στους πολιτικούς καριέρας και τα ηθικά διδάγματα στο κατηχητικό.
Καθώς γράφατε την νουβέλα τι συναισθήματα ξύπνησαν μέσα σας και ποιες εικόνες σας έκαναν συντροφιά σ’αυτό το συγγραφικό ταξίδι; Στην νουβέλα «τι σ’αρέσει καλύτερα ή… κωκ;» μια πενηντάχρονη γυναίκα μιλάει στη φωτογραφία του νεκρού πατέρα της κι αυτός της απαντάει. Συμβαίνουν δηλαδή όσα δεν θα μπορούσαν να συμβούν στην πραγματικότητα. Οι πεθαμένοι μιλάνε, οι πενηντάχρονες ξαναγίνονται κοριτσάκια, μπόλικο θράσος αθυρόστομα αστεία, ανίερες εξομολογήσεις εκατέρωθεν. Ε, είναι μια αυθαιρεσία εκ μέρους μου, μια χρυσή ευκαιρία ή λογοτεχνική αφορμή να βγάλω τη γλώσσα σε πικρά νεανικά βιώματα της γενιάς μου. Τότε, ξέρετε, δεν μίλαγες για έρωτες με τον μπαμπά σου. Για γάμο,ναι, για σπουδές ναι Σεμνά και «ωραία».
Τι διαφορές παρουσιάζονται στο βιβλίο όσον αφορά στις ιστορίες του παρελθόντος, του παρόντος και μέλλοντος; Oι ιστορίες του βιβλίου είναι σημερινές, με εξαίρεση την τελευταία. «Μία επιστολή-Παρίσι 1780». Όλες όμως αναφέρονται σε γεγονότα του παρελθόντος, σκάβοντας για τη ρίζα του κακού, για το πότε, το πού, το πώς άρχισαν τα χαστούκια, οι διαψεύσεις, οι ανατροπές. Όσο όμορφος είναι ο Θεός Ερωτας… τόσο όμορφα στοχεύει με τα φαρμακερά του βέλη! Πότε ήσουν νέος, όρθιος, δυνατός και πότε βρέθηκες στα πατώματα, γερασμένος, ανήμπορος, μόνος… ούτε που κατάλαβες! Στο παρελθόν, στο σήμερα, στο αύριο, εξάλλου, ζωή χωρίς έρωτα, χωρίς αγάπη, χωρίς συντροφικότητα, χωρίς «μοίρασμα», δεν είναι ζωή γεμάτη.
Το βιβλίο μιλάει σε αρκετά σημεία για την απώλεια και την ερημιά. Στο τέλος δίνεται ένα αισιόδοξο μήνυμα; H ζωή ξεκινάει πάντα αισιόδοξα. Εκτός κι αν γεννηθείς στη Γάζα. Μετά δυσκολεύει, υπόσχεται και δεν τηρεί. Παραπλανά και ματαιώνει. Ο άνθρωπος παλεύει, προσπαθεί να ζήσει όσο πιο όμορφα μπορεί. Τι μερίδιο όμως του αναλογεί; Τι εκπλήξεις κρύβει το DNA του; Τι surprise party του έχει στήσει ο θάνατος; Τι παιδεία έχει λάβει; Τι αυτογνωσία διαθέτει; Πόσο σαφής είναι σ’αυτό που διεκδικεί από τη ζωή, τον έρωτα, τη χαρά; Δεν υπάρχει ανθρώπινη ζωή χωρίς απώλειες και μοναξιά, νομίζω.
Όσο «προνομιούχος» κι αν νομίζεις ότι είσαι… Με εκατό άλλους κι αν συναναστρέφεσαι… Είμαστε μια έρημη χώρα ο καθένας. Από την αρχή ως το τέλος. Θα ήθελα επίσης να πω ότι δεν είναι μεμπτό να ψάχνει ο αναγνώστης για ευχάριστα και αισιόδοξα αναγνώσματα. Δεν θα τα βρει όμως σ’εμένα. Χίλιες φορές ένα Asterix!
Σας αρέσει να αλλάζετε τους αφηγηματικούς τρόπους των βιβλίων σας, να πειραματίζεστε δηλαδή ως προς τη μορφή; Δύο βιβλία έχω μόνο στο ενεργητικό μου. Την «Απαγωγή του Μνηστήρος» και το «Φοβού τους Έρωτας και δώρα φέροντας». Ο λόγος που δεν έχουν πολλές ομοιότητες στη γραφή, νομίζω ότι είναι επειδή η «Απαγωγή» είναι ένα χρονικό, η αληθινή ιστορία της γιαγιάς μου που «έκλεψε» τον παππού μου στις αρχές του 1900, από έρωτα, και έπρεπε να σεβαστώ την εποχή, το ιστορικό πλαίσιο, την πολιτικοοικονομική κατάσταση, το τι σήμαινε τότε οικογένεια, γυναίκα, έρωτας, γάμος κ.λ.π. Αυτό δεν μου επέτρεψε να χρησιμοποιήσω μοντέρνα γλώσσα, σημερινό χιούμορ… Προσπάθησα να υιοθετήσω το ύφος και τον ρυθμό εκείνης της εποχής και του τόπου.
Στο «Φοβού τους Έρωτας» ήμουν ελεύθερη να μιλήσω τη γλώσσα του σήμερα, να κάνω ανατροπές, να μπλέξω σουρεαλιστικές καταστάσεις με αληθινές, να γράψω όπως ονειρεύομαι: με εφιάλτες, ηδονές, καταβύθιση, φαντασιακές εξάρσεις.
Ξεχωρίζετε κάποιο από τα βιβλία σας; Ναι. Το επόμενο.
Ποιο ήταν το έναυσμα για την ενασχόλησή σας με τον κόσμο της λογοτεχνίας, με το αντικείμενο της συγγραφής; Η λατρεία μου για τη λογοτεχνία, κλασική και σύγχρονη, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Ήμουν αναγνώστρια παθιασμένη, γιατί νομίζω εκεί μόνο έβρισκα καταφύγιο από τη μοναξιά και τη λύπη που κουβαλούσα από παιδί. Αυτός ο κόσμος δεν με πρόδωσε ποτέ.
H ιδέα να γράψω ήρθε στην εφηβεία, όταν κατάλαβα πόση αίσθηση έκαναν οι εκθέσεις μου στην τάξη… η σιωπή που επικρατούσε ήταν απίστευτη! Μετά όταν ορισμένοι καθηγητές γινόταν έξω φρενών με την παντελή έλλειψη τήρησης των κανόνων στη δομή του κειμένου, στο χτίσιμο των φράσεων κλπ. Τότε βεβαιώθηκα ότι μάλλον αξίζει τον κόπο να γράψω. Ενήλικη πια, έγραφα σε εφημερίδες και περιοδικά ως δημοσιογράφος και σύντομα πέρασα στο χώρο της Διαφήμισης, όπου δούλεψα επί είκοσι χρόνια ως κειμενογράφος- σεναριογράφος. Ευτυχώς με την Οικονομική Κρίση, βρέθηκα χωρίς δουλειά και αποφάσισα τη βαθειά βουτιά! Βιβλία. Και πήγα στον Κέδρο.
Ποια πιστεύετε ότι είναι τα συστατικά για ένα επιτυχημένο λογοτεχνικά και εμπορικά βιβλίο; Το μυστικό της απόλυτης εμπορικής επιτυχίας το κατέχει η κυρία Χρ. Δημουλίδου και πολλές άλλες κυρίες της ροζ λογοτεχνίας παγκοσμίως. Εγώ, δεν θα ήθελα να μου το αποκαλύψει πάντως. Όσον αφορά, τέλος, την λογοτεχνική ευτυχία, δεν υπάρχει μυστικό. Όλα είναι φανερά στα βιβλία του Φώκνερ, του Φιτζερλαντ, του Καμύ, του Ντοστογιέφσκι, του Καβάφη, της Καρυστιάνη, του Μπουκόφσκι, της Σάρα Κέϊν, της Σύλβια Πλαθ, του Παδούρα… Αυθεντικότητα και ταλέντο.