Ο Κοραής Δαμάτης είναι ένας σκηνοθέτης που χρόνια τώρα μας εντυπωσιάζει με την επιμονή του στις καλές δουλειές. Με αφορμή την σκηνοθεσία της παράστασης «Το υπέροχο μου διαζύγιο» που παίζεται στο Μικρό Χορν, μας μιλάει για την ανασφάλεια που νιώθουμε μπροστά στο καινούριο και την ανάγκη για ένα θέατρο που δηλώνει παρών στα κοινωνικά προβλήματα, εμπνέοντας το κοινό.
Πριν λίγες ημέρες η παράσταση «To υπέροχό μου διαζύγιο» σε σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη είχε επίσημη πρεμιέρα στο «Μικρό Χορν» Ένα έργο που θα λατρέψουν όλες οι γυναίκες. Πείτε μας δυο λόγια για την παράσταση.
Μια σκηνή γεμάτη κούτες με κολλημένες ετικέτες που γράφουν, Εύθραυστόν, και Υπό Μετακόμιση…και πάνω τους ριγμένα πρόχειρα κάποια απομεινάρια ρούχων… Η Άντζελα Κέννεντι Λίπσκυ, μία γυναίκα γύρω στα σαράντα πέντε, τριγυρίζει ανάμεσα τους μονολογώντας, τριγυρίζει ανάμεσα στις μνήμες της, ανάμεσα στα δεδομένα της, προσπαθώντας να κατανοήσει τις αλλαγές που συνέβησαν ξαφνικά κι αναπάντεχα στη ζωή της κι ανάτρεψαν τα μέχρι τώρα. Σύζυγος και μοναχοκόρη την εγκαταλείπουν για να ζήσουν όπως αυτοί θέλουν αδιαφορώντας για το τι προκαλούν με τη φυγή τους στην σχεδόν σαρανταπεντάχρονη σύζυγο και μητέρα… Εγκατάλειψη και πώς την αντιμετωπίζουμε… Κι αρχίζει ο αγώνας να ξαναβρεί τον εαυτό της, να ξαναθυμηθεί τα θέλω και τα μπορώ της νεότητάς της, να παραδεχτεί τα λάθη της και να προχωρήσει παρακάτω…
Στο έργο παρακολουθούμε μια γυναίκα που στα σαράντα πέντε της, όλος της ο κόσμος γκρεμίζεται. Όλη η κανονικότητα της, της γυρίζει την πλάτη. Οι άνθρωποι είμαστε προετοιμασμένοι για τέτοιες ανατροπές; Τι μας φοβίζει στο καινούριο και διστάζουμε;
Πολλά πράγματα μάς φοβίζουν… Μη χάσουμε την υποτιθέμενη ασφάλειά μας, τις συνήθειες, τη βολή μας με τον άλλον άνθρωπο -έχουμε μάθει τα θέλω του, τις παραξενιές του, τις ανασφάλειές του- φοβόμαστε μη χάσουμε ακόμα και τη βαρετή ρουτίνα μας… Θέλουμε να πιστεύουμε ότι, εντάξει, δεν είμαστε όπως πρώτα, αλλά δεν βαριέσαι…με έναν τρόπο, πολύ ιδιαίτερο και αρκετά παράδοξο, είμαστε ευτυχισμένοι…
Το κοινό έχει λατρέψει την παράσταση. Τι είναι αυτό που κάνει τους θεατές να ταυτιστούν με την Άντζελα, την ηρωίδα του έργου;
Η αλήθεια της. Οι περισσότεροι θεατές έχουν τις ίδιες, ή, παρεμφερής σκέψεις κι αντιδράσεις στο ξαφνικό γεγονός που συνέβη στην Άντζελα. Ακόμα και ο θεατής που δεν του έχει προκύψει κάποιος χωρισμός…σκέφτεται πως, αν του συνέβαινε, έτσι θα αντιδρούσε. Κι αυτό οφείλετε στο έργο. Η συγγραφέας Τζέραλντιν Αρον, ψυχογραφεί εξαιρετικά την Άντζελα, την ηρωίδα του έργου. Έργο έξυπνα γραμμένο, αληθινό, άμεσο, γλυκόπικρο κι απόλυτα σύγχρονο.
Στην παράσταση ακούγεται το τραγούδι «Οι παλιές οι μέρες» σε στίχους δικούς σας και μουσική-ερμηνεία της Δήμητρας Γαλάνη. Πείτε μας για αυτή την όμορφη συνάντηση.
Η συνάντηση με τη Δήμητρα έχει γίνει εδώ και κάποια χρόνια. Όχι πολλά, έξι επτά ίσως,…αλλά είναι σαν να γνωριζόμαστε δεκαετίες… Η Φίλη μου η Δήμητρα είναι απ’ τα καλά της ζωής μου! Όσο για το τραγούδι, ήξερε ακριβώς τι ήθελα, ήξερα ακριβώς τι ήθελε… και έτσι χαρήκαμε και οι δυο το αποτέλεσμα!
Πολύς λόγος γίνεται τώρα τελευταία για τον εκφυλισμό της οικογένειας και γενικότερα των ανθρώπινων σχέσεων. Ματαιώσεις και όνειρα που αναβάλλονται. Χωρίς, αλίμονο, να υπάρχουν μαγικές συνταγές, τι πιστεύετε πως φταίει; Και ποιος ο τρόπος να αλλάξει αυτό;
Δεν νομίζω ότι μπορεί να αλλάξει αυτό, και δεν χρειάζεται να αλλάξει, εννοώ με τον τρόπο που εξαναγκάζουμε τους εαυτούς μας να σκεπάζουμε βαθιές πληγές με πρόχειρες γάζες… Εδώ και κάποια χρόνια η τεχνολογική επανάσταση, η διαδικτυακά εύκολη πρόσβαση, οι πανταχού οθόνες, η αυτοκρατορία της εικόνας, κι όποια άλλη “επανάσταση” θα φέρει αυτός ο αιώνας, μοιραία θα αλλάξει τα πριν, όπως ακριβώς έγινε σε κάθε μεγάλη αλλαγή. Απλά πιστεύω πως από δω και πέρα, πολλοί θεσμοί θα διαταραχθούν, -έχουν ήδη φανεί τα αποτέλεσμα αρκετών αμφισβητήσεων- θα αλλάξουν σιγά-σιγά μορφή οι ανθρώπινες σχέσεις, θα αλλάξει η τέχνη της προσέγγισης σε πολλά παγιωμένα, και θα επαναπροσδιοριστούν αξίες και ήθη με τα καινούργια δεδομένα.
Δεν μπορώ να μην αναφερθώ και στις άλλες παραστάσεις που έχετε σκηνοθετήσει την φετινή θεατρική χρονιά. Ο λόγος για τον «Άνθρωπο Ελέφαντα» και το «Κατανόησε με ή σε καταβροχθίζω» σε συνεργασία με την ομάδα Ανδρομέδα. Όλες διαπραγματεύονται κοινωνικά θέματα. Διαφορετικότητα, αποκλεισμός, κακοποίηση. Η τέχνη οφείλει να πάρει θέση σε τέτοια ζητήματα;
Διαφορετικότητα, αποκλεισμός, κακοποίηση. Ένας απ’ τους σκοπούς της της τέχνης είναι να παίρνει θέση σε τέτοια ζητήματα και είναι επιλογή του κάθε ανθρώπου που ασχολείται με την τέχνη αν τον ενδιαφέρει ή όχι. Και, βέβαια, παίρνω θέση δε σημαίνει σου κουνώ το δάχτυλο, απλά σου θυμίζω κι αν θέλεις έλα μαζί μου.
Σε συνεργασία με την Αθηναϊκή Σκηνή Κάλβου – Καλαμπόκη, έχετε συστήσει μια θεατρική ομάδα ενηλίκων. Μια ομάδα που δεν λειτουργεί μόνο ψυχαγωγικά, αλλά ο στόχος της είναι να παρέχει και ουσιαστική επιμόρφωση για τους συμμετέχοντες. Πείτε μας για αυτό το εγχείρημα.
Είναι χαρά να βλέπεις ανθρώπους με διαφορετικές δουλειές ο καθένας -και πολύ ενδιαφέρουσες- με διαφορετικές ηλικίες και διαφορετικά ενδιαφέροντα, να θέλουν να γνωρίσουν και να περπατήσουν μαζί στο δρόμο του θεάτρου. Η προσπάθεια και η πειθαρχία των περισσοτέρων είναι συγκινητική.
Τι είναι αυτό που σας θυμώνει στην σημερινή εποχή; Που θα σας κάνει να πείτε «Φτάνει».
Δεν είναι ένα! Είναι πολλά!
Κλείνοντας, αν είχατε την δυνατότητα να μεταφερθείτε στις σελίδες ενός βιβλίου και να γίνετε ο ήρωας, ποιο θα ήταν αυτό και γιατί;
Στο βιβλίο του πρωτοπόρου της επιστημονικής φαντασίας, Ιουλίου Βερν, Ταξίδι στο κέντρο της γης, τον καθηγητή Λίντενμπροκ…για να δω όλα τα ονειρικά πλάσματα που περιγράφονται στο βιβλίο…
Info: «Το υπέροχο μου διαζύγιο» κάθε Σάββατο στις 18:00 και Κυριακή στις 20:30 στο Μικρό Χορν (Αμερικής 10, Κολωνάκι / 211 1826479)