Η Μαριάννα Τουμασάτου μας μιλάει για τη νέα παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης, «Ειδικές Περιστάσεις» η οποία περιοδεύει σ όλη την Ελλάδα. Η ηθοποιός με λόγο αιχμηρό και χωρίς να στρογγυλεύει τα λόγια της, τα βάζει με αυτούς που έκλεισαν τα θέατρα και υψώνει τη φωνή της στον αγώνα κατά της έμφυλης βίας και του διχασμού.
Το φετινό καλοκαίρι πρωταγωνιστείτε στις «Ειδικές περιστάσεις» του Μπέρναρντ Σλέηντ σε σκηνοθεσία Βασίλη Μυριανθόπουλου με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης. Πείτε μας δυο λόγια για το έργο.
Η ιστορία μας ξεκινάει με την λήξη ενός μεγάλου πάρτι, αφορμή της επετείου των 15 ετών γάμου του ζευγαριού. Από την πρώτη στιγμή το κοινό έρχεται μπροστά σε μια αντίφαση. Το ζευγάρι είναι ήδη χωρισμένο. Μέσα από τις συναντήσεις τους η Έιμι και ο Μάικλ προσπαθούν να βρουν τις ισορροπίες τους, να δώσουν απαντήσεις στο αν τελικά δυο πρώην σύντροφοι μπορούν να μείνουν ή να γίνουν φίλοι και όλα αυτά με τρόπο κωμικό, ενίοτε τρυφερό, αλλά ποτέ στενάχωρο. Ο Μπέρναρντ Σλέηντ είναι μαέστρος στο να χειρίζεται την πλοκή και το σασπένς, χωρίς, καθόλου να επαναλαμβάνεται και να βαραίνει. Είναι η δεύτερη φορά που παίζω έργο του και είμαι πολύ χαρούμενη για αυτό.
Είστε πάντα πολύ επιλεκτική στις δουλειές σας. Τι είναι αυτό που σας έκανε να πείτε ναι σε αυτή την συνεργασία;
Οι επιλογές γίνονται με βάση των προτάσεων και των αναγκών του κάθε επαγγελματία. Στην προκειμένη περίπτωση μου άρεσε πάρα πολύ η ιδέα της συνεργασίας με τον Βασίλη Μυριανθόπουλο. Έχω συνεργαστεί και στο παρελθόν μαζί του κατά επανάληψη και νιώθω ασφαλής. Καλό είναι στις συνεργασίες μας να υπάρχει χημεία και να περνάμε καλά και αυτό είναι κάτι που συμβαίνει.
Ο Μπέρναρντ Σλέηντ είναι ένας συγγραφέας που κεντάει πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις με έναν τρόπο κωμικοτραγικό. Είναι δύσκολο για έναν ηθοποιό να αναδείξει τις λεπτές αυτές αποχρώσεις που απαιτεί ένα τέτοιο κείμενο;
Νομίζω, πως αν αφεθείς στο κείμενο σε πάει από μόνο του. Ο καθένας μας με τις ικανότητές του θα το αποδώσει διαφορετικά. Αλλά ο Σλέηντ έχει βάλει τα σημάδια στο δρόμο, δεν σε αφήνει ξεκρέμαστο, αρκεί, φυσικά να ξέρεις να τα διακρίνεις και να τα ακολουθήσεις.
Είναι εύκολο μετά από 15 χρόνια γάμου και τρία παιδιά να χωρίσουν δυο άνθρωποι που έχουν μοιραστεί μια μικρή ζωή;
Κανένας, χωρισμός δεν είναι εύκολος, ακόμα κι αν είσαι δεκαέξι ετών. Όταν είσαι ερωτευμένος είτε είσαι έφηβος είτε μεγαλύτερος όλα τα βλέπεις μέσα από αυτό το συναίσθημα. Σαν να είναι η αρχή και το τέλος του κόσμου. Όταν είσαι με κάποιον δεν σημαίνει πως πρέπει να χωρίσεις, αλλά δεν σημαίνει πως απαραίτητα μπορείτε να μείνετε και μαζί. Αλλάζουμε οι άνθρωποι στην διαδρομή των χρόνων. Ακούμε πως χώρισε το τάδε ζευγάρι και αναρωτιόμαστε πως γίνεται μετά από τόσα χρόνια. Φυσικά, και γίνεται, δεν είναι οι ίδιοι άνθρωποι ούτε έχουν τις ίδιες ανάγκες. Όπως, αλλάζουμε εξωτερικά, έτσι, αλλάζουμε και εσωτερικά, αλλιώς θα ήμασταν φωτογραφίες. Μπορεί, λοιπόν, ο εσωτερικές αλλαγές των ανθρώπων να έχουν διαφορετικές κατευθύνσεις, οπότε, ξαφνικά να γίνονται δύο ξένοι.
Είναι δύσκολες οι σχέσεις; Θέλουν πολύ δουλειά για να αντέξουν;
Θέλουν και πολύ δουλειά και να είναι η μοίρα τους να είναι μαζί. Δεν αρκεί μόνο να θέλουμε να είμαστε με κάποιον ή να προσπαθούμε. Μπορεί να είναι διαφορετικές οι εσωτερικές διαδρομές τους ή μπορεί να είναι τόσο κοινές οι προσωπικές αναφορές τους που όλα να γίνονται εύκολα, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Κάποιες σχέσεις είναι για να τα καταφέρουν και κάποιες άλλες όχι.
Το θέατρο επιστρέφει μετά από πολύ καιρό και ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες. Τι σημαίνει για έναν ηθοποιό να του κλείνουν τα θέατρα.
Είναι τραγικό, είναι σαν να σου κλείνουν την βρύση και ενώ διψάς πολύ να μην μπορείς να πιεις νερό. Να σκέφτεσαι πως αφού υπάρχει νερό στην βρύση, γιατί μου την κλείνεις. Οι ηθοποιοί είμαστε κατάφορα αδικημένοι, νιώσαμε προσβεβλημένοι. Δεν μπορείς να μου κρατάς την εκκλησία ανοιχτή με ανθρώπους μεγαλύτερων ηλικιών να μοιράζονται το ίδιο κουταλάκι και να κλείνεις τα θέατρα. Αυτό σημαίνει ότι δεν με σέβεσαι και δεν σε ενδιαφέρω και σε βάθος χρόνου δεν θα με ενδιαφέρεις και εσύ. Κάνω υπομονή μία, δύο, τρεις… όμως, κανείς δεν παραμένει σταθερός σε κάτι που τον θίγει. Δεν ξέρω αν υπήρχε πρόθεση η απλά αδιαφορία από την πολιτεία. Βέβαια, όταν κάτι το εξηγείς συνέχεια και ο άλλος αδιαφορεί, φυσικά, και υπάρχει μεθόδευση. Προτείναμε λύσεις, είχαμε προτάσεις για να ανοίξουν τα θέατρα, αλλά δεν μας άκουσε κανείς.
Κάποιες παραγωγές έχουν ήδη ανακοινώσει πως θα δέχονται μόνο εμβολιασμένους θεατές παίρνοντας θέση στις τελευταίες εξελίξεις. Ποια είναι η δική σας γνώμη;
Εγώ είμαι κάθετα αντίθετη στο διαίρει και βασίλευε. Η Ελλάδα έχει παράδοση, δυστυχώς, σε διχασμούς. Πρέπει να βρεθούν λύσεις. Αυτοί που έχουν αναλάβει τα σκήπτρα, αυτοί που κυβερνούν και καλοπληρώνονται έχουν και την ευθύνη να βρουν λύσεις. Όποιοι κι αν είναι αυτοί. Δεν είναι δική μου δουλειά να δώσω απαντήσεις, είναι δική τους, πρέπει να το καταλάβουν αυτό.
Πως σχολιάζετε τις κακοποιητικές συμπεριφορές που αποκαλύφθηκαν το προηγούμενο διάστημα στο χώρο του θεάτρου;
Μια κοινωνία δεν έχει διαφορετική συνθήκη για τον έναν επαγγελματία και διαφορετική για τον άλλον. Πολύ καλά έκαναν και μίλησαν τα θύματα και πρέπει να τα στηρίξουμε όλοι. Βρήκαν το θάρρος και βοήθησαν κι άλλους ανθρώπους να το πάρουν απόφαση. Χρειάστηκε μεγάλη δύναμη από οποιοδήποτε παιδί βγήκε και είπε τι του συνέβη. Δεν είναι μόνο στο θέατρο αυτή η κατάσταση. Είδαμε το περιστατικό με την πολυκατοικία και τον άλλον να προσπαθεί να μπει μέσα, την δολοφονία στα Γλυκά Νερά, πιο πρόσφατο αυτό με την Ηλιούπολη, όλα αυτά τα πλάσματα που βασανίστηκαν. Η έμφυλη βία είναι παρούσα και έντονη και αλίμονο όποιος δεν το βλέπει. Κι αν δεν κάνουμε κάτι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Μεγαλώνουμε κόρες, γιους, θέλουμε τα παιδιά μας να διακινδυνεύσουν κάτι τέτοιο; Θέλει κανείς να του πάρουν το κορίτσι του και να του το χτυπάνε, να το βιάζουν, να το βασανίζουν και να το σκοτώνουν; Πρέπει να υπάρξουν ουσιαστικές αλλαγές. Να γίνει αυστηροποίηση των ποινών. Όχι, να βγαίνουν σε 2-3 χρόνια έξω. Να ξέρουν πως όποιος τολμήσει και απλώσει το χέρι του κακοποιώντας τον οποιονδήποτε άνθρωπο η κοινωνία θα τον αποβάλλει. Να βγούμε στους δρόμους όλοι και μέχρι να αλλάξει ο νόμος να μην κουνηθεί τίποτα. Εκεί, όλοι μαζί μέχρι να καταλάβουν πως τέτοιες συμπεριφορές δεν γίνονται αποδεκτές. Αν δεν αλλάξει η νομοθεσία δεν θα σταματήσει η έμφυλη βία. Κανείς αλήτης δεν μπορεί να προσβάλει κανένα πλάσμα, δεν επιτρέπεται και δεν πρέπει κανείς να το ανέχεται. Όποιος κι αν είναι αυτός. Πόσα κορίτσια πρέπει να βιαστούν, πόσα κορίτσια πρέπει να πεθάνουν για να αλλάξει ο νόμος;
Ποιο θα είναι το μάθημα που θα διδάξετε στη νέα Δραματική Σχολή «Η Έκτη Τέχνη»;
Δεν θα διδάξω, δεν μπορώ να διδάξω. Εγώ μόνο σεμινάρια θα κάνω. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ικανό να διδάξει, δεν είμαστε όλοι για όλα. Θα προσπαθήσω να μεταφέρω την εμπειρία μου και να πω δυο αληθινές κουβέντες στα παιδιά. Αν μπορέσουν να βοηθηθούν έχει καλώς, αλλιώς ζητώ προκαταβολικά συγνώμη από τους μελλοντικούς μαθητές μου.
Κλείνοντας, πείτε μου έναν αγαπημένο σας στίχο.
«Για δυο πράγματα να μην στεναχωριέσαι, γι’ αυτά που διορθώνονται και γι’ αυτά που δεν διορθώνονται…».
Δευτέρα 19 & Τρίτη 20 Ιουλίου στο Θέατρο Κήπου (Θεσσαλονίκη)
Κλείστε τα εισιτήρια σας ΕΔΩ
Δείτε το πρόγραμμα της περιοδείας ΕΔΩ