Ο Νίκος Κουρής συνεργάζεται φέτος για τρίτη φορά με την σκηνοθέτιδα Κατερίνα Ευαγγελάτου που δημιούργησε ένα σύμπαν μιας παράξενης και ιδιαίτερης φάρσας στο κείμενο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, σε νέα μετάφραση Δημήτρη Καψάλη. Η Κωμωδία των παρεξηγήσεων είναι η δεύτερη κωμωδία που επιχείρησε γράψει ο ποιητής το 1593.
Μετά τις επιτυχημένες παραστάσεις στην Αθήνα και το θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου, η παράσταση ανεβαίνει το Σάββατο 13 και την Κυριακή 14 Απριλίου 2019 στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης.
Ο ταλαντούχος ηθοποιός μίλησε για την παράσταση, για την εκτίμηση που τρέφει στο πρόσωπο της Κατερίνας Ευαγγελάτου, για το τι έχει αλλάξει από τα χρόνια της Δραματικής Σχολής στο θέατρο Εμπρός, καθώς και για την καλοκαιρινή περιοδεία του Δον Ζουάν, σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη.
Φέτος, πρωταγωνιστείτε στην παράσταση «Η κωμωδία των παρεξηγήσεων» του Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου. Είναι η πρώτη φορά που καταπιάνεστε με το συγκεκριμένο έργο και μάλιστα σ’ έναν ρόλο διαφορετικό απ΄ όσους σας έχουμε συνηθίσει. Ποια πιστεύετε πως είναι η ξεχωριστή ερμηνεία της Ευαγγελάτου και πως σας βοήθησε να ενταχθείτε στο πλαίσιο μίας φάρσας; Με την Κατερίνα είναι η τρίτη φορά που συναντιόμαστε για να δουλέψουμε πάνω σε ένα έργο, έχουν προηγηθεί ο Φάουστ του Γκαίτε και το 1984 του Όργουελ, κάθε φορά νομίζω ότι η σχέση μας βαθαίνει και νομίζω ότι αυτό είναι το κύριο συστατικό της επιθυμίας μας να δουλέψουμε μαζί! Προφανώς, είναι μια σκηνοθέτις που εκτιμώ και αγαπώ! Μου αρέσει το βλέμμα της , η καθαρότητα των σκηνικών επιλογών της , το χιούμορ της αλλά και η συγκρότηση της σκέψης της. Στο συγκεκριμένο έργο δουλέψαμε με πολλούς αυτοσχεδιασμούς πάνω σε όλα τα είδη της κωμωδίας και της φάρσας μαζί με την Πατρίσια Απέργη που η βοήθεια της, είναι για μένα καθοριστική και της χρωστάμε όλοι οι ηθοποιοί ένα μεγάλο ευχαριστώ! Η Κατερίνα με βοήθησε με την εμπιστοσύνη που μου έδειξε, με την αληθινή αγάπη της που στο θέατρο μεταφράζεται σε τεταμένη προσήλωση, με τις καίριες παρατηρήσεις της, με το γούστο της φυσικά και τέλος με αυτό το σύμπαν που δημιούργησε, ένα σκηνικό σύμπαν που αγάπησα πολύ.
Ο Δρόμιος Συρακούσιος αναφέρει στο έργο πως «Τα βιβλία εμφανίζονται στους ανθρώπους σαν άγγελοι που είναι φτιαγμένοι από φως· το φως είναι από φωτιά και η φωτιά καίει». Η κοινωνία, σήμερα, πιστεύετε ότι μπορεί ν’ αντέξει τόσο φως; Δεν θα διακινδυνεύσω να πω, αν η κοινωνία είναι σε θέση να αντέξει τόσο φως, αλλά ούτε και να κάνω συγκεκριμένη ανάλυση του στίχου. Ξέρετε, η τέχνη και η ποίηση είναι για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά κι αυτό ο Σαίξπηρ το έχει πει μέσα από ένα άλλο έργο του τον Αμλετ, κι αυτή είναι μια εκκωφαντική αλήθεια. Υπό αυτήν την έννοια όλα είναι πιθανά! Γιατί ο Σαίξπηρ υπερτονίζει με μια απλή φράση και εξίσου δυνατή το αυτονόητο.
Εσείς, πως αντιμετωπίζετε τις δικές σας σκοτεινές διαδρομές; Προσωπικά μου αρέσουν οι σκοτεινές διαδρομές. Έτσι κι αλλιώς έχουν πολύ ενδιαφέρον, ακονίζουν τη φαντασία. Δεν τις αντιμετωπίζω, ούτε τις πολεμώ, κυκλοφορώ μέσα στο σκοτάδι, όπως και στο φως. Ενίοτε, φοβάμαι, αλλά μου αρέσει να φοβάμαι.
Μέσα από τη σκοτεινιά μπορεί ένας ηθοποιός να επαναπροσδιορίσει τον ρόλο της επαγγελματικής του υπόστασης; Ποιος είμαι, τι κάνω, και αν όντως αυτό που κάνω μου αρκεί; Αν η σκοτεινιά είναι ο φόβος για το μέλλον, δηλαδή για όσα δεν μπορείς να δεις και άρα να προβλέψεις και να οργανώσεις τη στάση σου, τότε πρέπει να σκεφτούμε ότι το μέλλον, δηλαδή, η κάθε επόμενη στιγμή, είναι σκοτεινό γιατί είναι άγνωστο, δηλαδή απρόβλεπτο, όπως και η προέλευση της επιθυμίας η οποία ξαφνικά σε εγκαταλείπει χωρίς καμία προειδοποίηση. Το θέμα, λοιπόν, για μένα δεν είναι αν μου αρκεί αυτό που κάνω, αλλά πώς θα κρατήσω την επιθυμία μου ζωντανή! Δηλαδή, με απλά λόγια μου αρκεί να επιθυμώ το οτιδήποτε, όταν επιθυμώ κάτι, έχω λόγο, βρίσκω νόημα και αυτό με κάνει δημιουργικό και όταν είμαι δημιουργικός, είμαι ευτυχής!
Έχοντας παίξει αρκετούς ρόλους τόσο στο θέατρο, όσο και στον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Υπήρξε κάποιος ρόλος που, ενώ τον έχετε επιθυμήσει, δεν ευτυχίσατε ακόμα να τον υποδυθείτε; Δεν έχω κανενα απωθημένο για κανέναν ρολό θα ήμουν και αχάριστος, εξάλλου η ζωή είναι μπροστά.
Από το 1996 που αποφοιτήσατε από τη Δραματική Σχολή μέχρι και σήμερα, τι πιστεύετε πως έχει αλλάξει καθοριστικά στη θεατρική σκηνή της χώρας; Έχουν αλλάξει πολλά, γιατί έχει αλλάξει και η εποχή, το κυριότερο και πιο σοβαρό είναι ο χρόνος που αφιερώνουμε για να ανεβεί μια παράσταση, είναι πια ελάχιστος .Για ένα πράγμα είμαι σίγουρος, το θέατρο έχει δικούς του χρόνους και δικούς του ρυθμούς άλλους από την έξω πραγματικότητα, αλλιώς δεν έχει νόημα. Δεν εννοώ ότι για να γίνει μια καλή παράσταση πρέπει να αφιερώσεις πολύ χρόνο. Όχι, το αποτέλεσμα μιας παράστασης είναι και θέμα τύχης, μπορεί να κάνεις μια πολύ ωραία παράσταση σε πολύ λίγο χρόνο. Όλα συμβαίνουν στη ζωή, απλά εμένα δεν μου αρέσει να κάνω την δουλειά μου έτσι!
Τι περιμένετε από τις επόμενες γενιές και ποια η δική σας συμβουλή; Δεν μου αρέσουν οι συμβουλές, άλλωστε όταν αντιλαμβάνεσαι το νόημα μιας συμβουλής είναι πάντα λάθος χρόνος, δηλαδή πάντα εκ των υστέρων. Επίσης, είναι σχεδόν πάντα βαρετά διδακτικές. Όσο πιο πολύ αντιστέκεσαι στην έμφυτη συνήθεια να δίνεις συμβουλές τόσο καλυτέρα είναι. Ας αφήσουμε τις επόμενες γενιές να ζήσουν τη ζωή τους ελευθέρα όσο γίνεται, οι νέοι χρειάζονται τα δικά τους λάθη και τις δικές τους ανακαλύψεις. Αυτές περιμένω.
Κλείνοντας, ήδη έχει ανακοινωθεί πως θα πρωταγωνιστείτε στην καλοκαιρινή περιοδεία του έργου «Δον Ζουάν» σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη. Πείτε δυο λόγια γι’ αυτό. Αυτό το καλοκαίρι θα ταξιδέψουμε με το έργο Δον Ζουαν του Μολιέρο, σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη. Θα είμαστε μια ομάδα εξαίρετων ηθοποιών και κάλων φίλων, Μάκης Παπαδημητρίου, Ζέτα Μακρυπούλια, Ηρώ Μπέζου, Μιχάλης Τιτόπουλος, Δημήτρης Καραμπέτσης, Ελίζα Σκολίδη… Ο Δον Ζουαν είναι ένα συναρπαστικό έργο που ξεκινά ως κωμωδία, αλλά στη συνέχεια μετατρέπεται σε ένα σκοτεινό φιλοσοφικό κείμενο που επιδέχεται πολλές αναγνώσεις. Ο Δον Ζουάν ήταν για μένα από τα χρόνια της σχολής ένα από τα αγαπημένα μου έργα, γιατί ο μύθος του είναι άκρως γοητευτικός .Ο Δον Ζουαν δεν είναι ένας Καζανόβας που εξαπατά τις γυναίκες, είναι ένα πρόσωπο που αποτολμά όσα όλοι θα θέλαμε, να είναι συνεπής στην επιθυμία του, να μην υποτάσσεται σε καμιά κοινωνική, θρησκευτική ή άλλη επιβολή και να διεκδικεί το δικαίωμα να είναι ελεύθερος, να είναι συνεχώς ερωτευμένος, να ζει τη ζωή στα κόκκινα, να ανατρέπει και να ξεσκεπάζει κάθε προκατάληψη, να επαναστατεί απέναντι σε κάθε θεσμό και κάθε έτοιμη ιδέα! Για μένα είναι ένας γνήσιος επαναστάτης που η κοινωνία δεν τον χωράει και δεν θα τον δεχτεί ποτέ, πάντα θα την γοητεύει και πάντα θα τον τιμωρεί.
Info: «Η Κωμωδία των Παρεξηγήσεων» σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης στις 13 & 14 Απριλίου 2019 στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης. Περισσότερα εδώ.