Πέγκυ Ζήνα: «Δεν είμαι από αυτούς που αποκηρύσσουν το παρελθόν τους. Το τιμώ και εξελίσσομαι!»
Λίγες ημέρες, πριν, την συναυλία στην Τεχνόπολη με τίτλο «Κάτω από την ομπρέλα σου» η ερμηνεύτρια Πέγκυ Ζήνα μας μιλάει για την συνεργασία της με τον Νίκο Τουλιάτο και την πρόκληση να παντρέψουν διαφορετικά είδη μουσικής. Μας εξομολογείται στιγμές από την μέχρι τώρα καλλιτεχνική της διαδρομή και μοιράζεται μαζί μας τα σχέδια της. Ακούγοντας την διαπίστωσα αυτό που μου είπαν όλοι όσοι την γνωρίζουν προσωπικά. Πως πρόκειται για ένα πολύ καλό παιδί. Αυτό που εγώ θα προσθέσω είναι πως δεν ανήκει ούτε στο λαϊκό ούτε στο έντεχνο, όπως κάποιοι επιμένουν να διαχωρίζουν. Η Πέγκυ Ζήνα ανήκει στο καλό ελληνικό τραγούδι.
Την Δευτέρα 28 Ιουνίου, στην Τεχνόπολη θα παρουσιάσετε παρέα με τον Νίκο Τουλιάτο την μουσική παράσταση «Κάτω απ’ την ομπρέλα σου», μαζί σας θα είναι και η ομάδα κρουστών ΗΧΟΔΡΑΣΗ. Τι ακριβώς να περιμένουμε να ακούσουμε
Θα ακούσετε γνωστά αγαπημένα τραγούδια που όλος ο κόσμος έχει αγκαλιάσει συν κάποια κομμάτια της Ηχόδρασης που ανήκουν στην προσωπική τους δισκογραφία. Θα πλημμυρίσουμε από την μαγεία των κρουστών, αυτό που κάνει μοναδικά ο Νίκος Τουλιάτος με την ομάδα του. Μην ξεχνάμε πως από την αρχαιότητα ο ήχος των τυμπάνων είναι ο ήχος των πρώτων οργάνων. Η μουσική παράσταση που έχουμε ετοιμάσει είναι μια συρραφή, ένα πάντρεμα από λαϊκά και έντεχνα τραγούδια που έχουν ακουστεί από την δική μου φωνή, αλλά και από άλλους σπουδαίους καλλιτέχνες δοσμένα με έναν διαφορετικό τρόπο. Μην ακούει ο κόσμος παράσταση και πάει το μυαλό του σε θέατρο, για αυτό κιόλας τονίζουμε το «μουσική παράσταση». Για να το πω ακόμα πιο σωστά αυτό που θα συμβεί θα είναι μια αφορμή να γίνουμε όλοι ένα δείχνοντας πως μπορούν να συνυπάρξουν διαφορετικά είδη μαζί. Χωρίς, στεγανά και χωρίς προκαταλήψεις.
Πως προέκυψε αυτή η συνεργασία;
Η πρωτοβουλία και η ιδέα ήταν του Νίκου Τουλιάτου ο οποίος ακούγοντάς με σε διάφορα αφιερώματα δημιουργών που και ο ίδιος έχει συνεργαστεί, όπως ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μάριος Τόκας, ο Σταμάτης Κραουνάκης θέλησε να συνεργαστούμε σε αυτήν την πολύ όμορφη πρόταση. Η κοινή μας σκέψη ήταν και είναι να δέσουμε τραγούδια που δεν θα περίμενε κανείς να ακούσει στον ίδιο χώρο και αυτό είναι από μόνο του μια πρόκληση. Σκεφτείτε τραγούδια να μπλέκονται κάτω από τις ενορχηστρώσεις του Γιώργου Ζαχαρίου, τα κρουστά του Νίκου Τουλιάτου και, φυσικά, την δική μου ερμηνεία και να αλλάζουν συμπεριφορά διατηρώντας τον στίχο και την μουσική, όμως, ταυτόχρονα να αναγεννιούνται μέσα από καινούργιες διασκευές.
Στην ουσία πρόκειται για μια μουσική συνάντηση τριών δημιουργών που προέρχεστε από διαφορετικούς χώρους. Ήταν δύσκολο να βρείτε κοινή καλλιτεχνική αφετηρία;
Μπορεί να φαντάζει σε κάποιους δύσκολο εμείς όμως τα βρήκαμε από την πρώτη μας συνάντηση. Με αφορμή την αγάπη μας για την μουσική και την κοινή πεποίθηση πως από όποιο είδος κι αν προέρχεται ο κάθε καλλιτέχνης ανήκει στην μεγάλη οικογένεια της τέχνης. Το μόνο που πρέπει να μας ενδιαφέρει είναι να δουλεύουμε σκληρά με τιμιότητα και αξιοπρέπεια και να κάνουμε σωστά την δουλειά μας. Όλα τα άλλα, οι διαχωρισμοί και οι ταμπέλες είναι πράγματα ξένα για εμάς τους καλλιτέχνες, το τονίζω, από όποιο μουσικό χώρο κι αν προερχόμαστε. Επιμένω στην λέξη αξιοπρέπεια, γιατί κάποιοι στίχοι απαιτούν αξιοπρέπεια και καθαρότητα για να τους αφηγηθείς. Έχουν μια ποιητικότητα, όπως, παράδειγμα οι στίχοι της Λίνας Νικολακοπούλου που πρέπει να σταθείς με σεβασμό μπροστά τους. Οπότε, η απάντηση είναι, πως δεν δυσκολευτήκαμε καθόλου αντιθέτως ταιριάξαμε πολύ όμορφα κι αυτό φαίνεται από το αποτέλεσμα. Υπομονή έως την Δευτέρα 28 Ιουλίου που θα το μοιραστούμε μαζί σας.
Λέτε στο εισαγωγικό σημείωμα πως η μουσική είναι η γλώσσα του Θεού. Μου έβγαλε τρυφερότητα αυτή σας η σκέψη. Θα ήθελα να μου το σχολιάσετε.
Είμαι ένας άνθρωπος που αντλώ μεγάλη δύναμη από τον Θεό. Πιστεύω στο Θεό. Η μουσική είναι η γλώσσα του θεού γιατί η μουσική είναι θεραπεία. Ο Θεός είναι η αγάπη που χρειαζόμαστε όλοι. Οπότε, δεν θα μπορούσε η μουσική να διαχωρίζεται. Είναι αυτό που λέει η Νικολακοπούλου στους στίχους της «Ανθρώπων Έργα». Η μουσική φανερώνει την ανάγκη των ανθρώπων για ένωση και αν θέλετε να πάω και λίγο παραπέρα την σκέψη μου και η πανδημία αυτό μας δίδαξε. Μας έδειξε ότι απειλούμαστε από τον ίδιο εχθρό, ότι είμαστε όλοι ίδιοι και μόνο η αποδοχή και η αλληλεγγύη μπορεί να μας σώσει. Αν δεν σώσουμε το σώμα μας, τουλάχιστον, να μπορέσουμε να σώσουμε την ψυχή μας.
Αν σας ζητούσα να μου αναφέρετε στιγμές στην καριέρας σας που σας επηρέασαν και, ίσως, σας διαμόρφωσαν ποιες θα διαλέγατε;
Στην πορεία μου υπήρξαν καλές και δύσκολες στιγμές. Εγώ δεν προέρχομαι από μουσική οικογένεια ούτε είχα πλάτες στην αρχή της καριέρας μου. Δούλεψα πολύ, δούλεψα σκληρά, δεν ήμουν η ανιψιά ή η κόρη κάποιου γνωστού δημιουργού. Στην αρχή τουλάχιστον ίσως υπήρξε απειρία στις επιλογές μου. Με θεωρούσαν λόγω εμφάνισης κυρίως ποπ ερμηνεύτρια και μου έδιναν ανάλογα τραγούδια. Αυτό που έχει σημασία είναι να εξελίσσεσαι. Εδώ κολλάει και αυτό που σου είπα πριν για αξιοπρέπεια και σκληρή δουλειά. Όμως, δεν είμαι από αυτούς που αποκηρύσσουν τον παρελθόν τους. Το παρελθόν μας μας συντροφεύει, μας καθορίζει κατά κάποιον τρόπο. Και το καλό και το κακό. Έτσι, και εγώ μετά από 15χρόνια, περίπου σε αυτή την δουλειά βρέθηκε στην ζωή μου ο σπουδαίος Δημήτρης Μητροπάνος και νιώθω ευλογημένη για αυτό. Μου επηρέασε, εκτός, καλλιτεχνικά και τον τρόπο σκέψης. Μου φέρθηκε με γενναιοδωρία και τρυφερότητα για αυτό και θα τον θεωρώ πάντα οικογένειά μου. Μετά τον Δημήτρη Μητροπάνο άρχισαν να συμβαίνουν στην ζωή μου μαγικά πράγματα τα οποία δεν ήρθαν να ακυρώσουν όλα όσα είχα κάνει μέχρι τότε, αλλά να με πάνε ένα βήμα παρακάτω, να με εξελίξουν. Ύστερα, συναντήθηκα με τον Γιάννη Σπάνο, άλλο μεγάλο κεφάλαιο της ελληνικής μουσικής. Ο Κώστας Χατζής σε μια υπέροχη συνεργασία και φυσικά ο Μίκης Θεοδωράκης. Ένας από αυτούς του σημαντικούς δημιουργούς είναι και ο Νίκος Τουλιάτος που δεν ανήκει σε κάποια συγκεκριμένη σχολή αντιθέτως έχει δημιουργήσει δική του. Προχτές, είχε τα γενέθλια του και όλως τυχαίως συνέπεσαν με την Παγκόσμια Ημέρα Μουσικής και μαζευτήκαμε να γιορτάσουμε. Μας έβαλε, λοιπόν, να παράγουμε ήχους με διάφορα υλικά που είχαμε μπροστά μας. Κούπες, κουτιά και άλλα αντικείμενα. Το αποτέλεσμα ήταν μαγικό. Κλείσαμε τα μάτια και, ειλικρινά, νιώσαμε εφορία ψυχής. Και με αφορμή αυτή μας την συζήτηση θέλω να τον ευχαριστήσω που ήρθε στην ζωή μου.
Από το ελαφρολαικό και το λαϊκό τραγούδι την τελευταία δεκαετία έχετε ερμηνεύσει πιο ιδιαίτερες μουσικές φόρμες. Από Θεοδωράκη μέχρι Χατζηδάκη κι άλλους, σπουδαίους δημιουργούς. Πόσα μεσολάβησαν σε αυτήν την διαδρομή;
Εγώ ξεκίνησα τραγουδώντας σύγχρονα τραγούδια, της εποχής μου. Περνώντας ο καιρός προσπάθησα να κάνω πιο σοφές επιλογές προσεγγίζοντας συνθέτες που εκτιμώ και είναι συνεχιστές των μεγάλων λαϊκών συνθετών μας. Από τον Τσιτσάνη και τον Ζαμπέτα μέχρι τον Αντώνη Βαρδή, τον Γιάννη Πλέσσα, τον Γιώργο Θεοφάνους που για εμένα είναι πολύ σημαντικοί δημιουργοί. Πάντα στην ζωή μου έψαχνα το παραπάνω, ακόμα και όταν στην αρχή μου έδιναν πιο «ελαφριά» τραγούδια, όπως κάποιοι, θέλουν να τα βαφτίζουν. Με την γνώση ήρθε και η πείρα και άρχισα να δίνω μεγαλύτερη βάση στον στίχο. Στην συνέχεια στράφηκα περισσότερο στο λαϊκό τραγούδι και σε αυτό με πίστεψε και με στήριξε ο Δημήτρης Μητροπάνος. Σε αυτή την διαδρομή συνέβη και κάτι άλλο, έγινα μαμά. Αυτό ήταν κάτι που με ολοκλήρωσε, αισθάνθηκα μια γλυκιά ευθύνη για το τι θα παραδώσω στην κόρη μου. Με έκανε πολύ ευτυχισμένη και συνάμα πιο επιλεκτική. Οτιδήποτε κάνω σαν άνθρωπος και σαν καλλιτέχνης έχει, πλέον, διπλή βαρύτητα. Θέλω να είναι η κόρη μου να είναι περήφανη και για εμένα και για τον πατέρα της. Πολλοί έκαναν λόγο για στροφή στην καριέρα μου άλλοι έγραφαν για μεγάλες αλλαγές. Όχι, δεν έγινε καμία στροφή, δεν μου αρέσουν οι στροφές με ζαλίζουν προτιμώ τις ανηφόρες κι ας είναι πιο δύσκολες. Αυτό που έγινε είναι ότι μέσα από την δουλειά μου ωρίμασα, είδα και αφουγκράστηκα. Τα λέω αυτά ως μια μικρή εξομολόγηση, γιατί όταν με καλούν να τραγουδήσω Μίκη Θεοδωράκη, Μάριο Τόκα, Γιώργο Ζαμπέτα, και φωνές όπως Βίκυ Μοσχολιού, Τζένη Βάνου, αυτά για εμένα είναι γαλόνια που κερδήθηκαν με σκληρή δουλειά. Στην τελική, ο κόσμος είναι εκείνος που κρίνει και ξέρει να κρίνει και εμένα και όλους μας.
Λέγοντας σε φίλους μου μουσικούς, κυρίως από την νέα γενιά, ότι θα μιλήσω μαζί σας εισέπραξα αγάπη και εκτίμηση για το πρόσωπο σας και η αλήθεια είναι πως είστε από τα καλά παιδιά του χώρου. Που πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό; Είναι δύσκολο να επιβιώσεις σε αυτό το επάγγελμα;
Είναι δύσκολο να επιβιώσεις, γιατί είναι ένα ανταγωνιστικό επάγγελμα και γεμάτο σειρήνες. Όσο και να προσπαθείς θα υπάρχουν πάντα εκείνοι που θα σου λένε πως δεν το κάνεις καλά. Θα σε υποτιμήσουν, θα σου βάλουν εμπόδια, θα σε πικράνουν. Αυτοί δεν είναι οι δημιουργοί. Σίγουρα δεν ταιριάζουμε με όλους και όλοι θέλουμε να πετύχουμε, αλλά οι καλλιτέχνες δεν θα φερθούν έτσι γιατί ξέρουν και οι ίδιοι πόσο δύσκολη δουλειά είναι. Άλλοι είναι, λοιπόν αυτοί που θέλουν προσοχή. Εμένα με βοήθησε πολύ να βρω τις ισορροπίες μου ο σύζυγός μου, ο σύντροφός μου τα τελευταία 26 χρόνια. Ήμουν πολύ μικρή όταν μπήκα σε αυτόν τον χώρο, όταν γνωρίστηκα μαζί του με γλίτωσε από πάρα πολλές κακοτοπιές. Στάθηκε ασπίδα και προστάτης μου και με άφησε πάρα πολλές φορές να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα τραβώντας εκείνος όλα τα δύσκολα. Να αφοσιωθώ στην τέχνη μου, να έχω από πολύ νωρίς σπουδαίους μουσικούς, σπουδαίους τεχνικούς στον ήχο, εξασφαλίζοντας μου τους καλύτερους και το πιο σημαντικό με προστάτεψε. Πέρασα από πολλούς δρόμους που δεν διάλεξα και δεν αγάπησα, αλλά τους τιμώ γιατί με βοήθησαν σε αυτό που έχω καταφέρει σήμερα. Γιατί κάποιο θα σταθούν στην μικρή σου ηλικία, στην τραγούδια που θα ερμηνεύσεις που όμως αφορούν μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή, στην εμφάνισή σου. Εμένα πολλοί παραγωγοί και δισκογραφικές εταιρείες βάση της εμφάνισης μου με κατέταξαν σε ένα στυλ πιο ποπ, αυτό είχαν ανάγκη εκείνη την δεκαετία. Και ξέρεις όταν είσαι νέος σε αυτόν τον χώρο τα πράγματα δεν τα ορίζεις πάντα εσύ. Πιστεύω πως όσοι διαβάσουν την συνέντευξη θα καταλάβουν τι εννοώ.
Σε μουσική Χρήστου Παπαδόπουλου και στίχους Χάρη Ρώμα κυκλοφόρησε, πριν, λίγες ημέρες η μπαλάντα «Αν Χαθείς Ξανά», καθώς, και η επανεκτέλεση του τραγουδιού «Ανατροπή» για τα 20 χρόνια της στιχουργού Ελεάνας Βραχάλη. Ποια είναι τα σχέδια σας για τον χειμώνα; Ετοιμάζετε κάποια καινούρια δουλειά;
Αυτό που κάνουμε είναι να ψάχνουμε να βρούμε ωραία τραγούδια. Το «Αν Χαθείς» του Χρήστου Παπαδόπουλου και του Χάρη Ρώμα ήταν το soundtrack για την σκηνή του χωρισμού στο «Καφέ της Χαράς». Όταν με πλησίασε ο καλός μου Χάρης Ρώμας και μου ζήτησε να το πω δέχτηκα αμέσως με μεγάλη μου χαρά. Μες στην καραντίνα με πήραν μια ημέρα τηλέφωνο και προσεκτικά πήγα στο σπίτι του Χρήστου και το ηχογραφήσαμε. Δεν βγήκε ως προσωπική μου δισκογραφία. Όπως, επίσης, και το τραγούδι «Ανατροπή» από την συνεργασία μου με την Ελεάνα όπου όλοι όσοι έχουμε συνεργαστεί μαζί της κάναμε έναν δίσκο και λέμε ό ένας έλεγε κομμάτι του άλλου. Είναι όλα διασκευές και έχει πολύ ενδιαφέρον.
Μου δώσατε πάσα με αυτό που είπατε ότι ψάχνετε ωραία τραγούδια. Μετά, από 25 χρόνια καριέρας είναι εύκολη υπόθεση η επιλογή νέων τραγουδιών για εσάς; Σας πλησιάζουν νέοι δημιουργοί για να σας δείξουν την δουλειά τους;
Είναι πολύ εύκολο να με πλησιάσει κάποιος. Είτε μέσω δισκογραφικής, είτε με μέηλ και social media, ακόμα και να έρθουν απευθείας και να με βρουν στον χώρο που τραγουδάω είναι εύκολο να μου δώσουν ένα στικάκι με το υλικό τους. Πιο εύκολο, βέβαια, είναι όταν έχουμε ολοκληρωμένα τραγούδια, δηλαδή, μελοποιημένους στίχους. Η επιλογή, όμως, είναι κάτι δύσκολο, γιατί τα τραγούδια που γράφονται σήμερα δεν ξέρω ακριβώς τι εξυπηρετούν. Προορίζονται για να τα παίζουν τα ραδιόφωνα; Άλλοι γράφουν βιωματικά, άλλοι θέλουν να εξυπηρετούν την εικόνα της κοινωνίας μας η οποία αυτή την στιγμή είναι άνθρωποι μονάχοι με ένα κινητό στο χέρι -για να παραφράσω και τους στίχους του Γιάννη Καλαμίτση-. Είναι δύσκολο με τέτοια απομόνωση να γραφτούν τραγούδια που να ενώνουν τον κόσμο. Τώρα αν πεις καλημέρα σε περνάνε για γραφικό. Για να επιλέξω ένα τραγούδι πρέπει να αγγίξει την ψυχή μου, αλλά να ξέρω πως θα μείνει και στο χρόνο, αυτή είναι η δική μου δυσκολία. Αλλιώς, χαριτωμένα τραγουδάκια υπάρχουν πολλά. Το θέμα είναι τι θέλουμε να κάνουμε. Να γράψουμε όμορφα τραγούδια. Η δική μου γενιά στάθηκε λίγο πιο τυχερή, και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε οι παλιότεροι, σε σχέση με την νέα γενιά που αντιμετωπίζει πολλές δυσκολίες. Τα τωρινά παιδιά έχουν ένα δικαιολογημένο άγχος, προσπαθούν να γράψουν πιο ποιητικό στίχο, αλλά δυστυχώς δεν τους δίνει κανείς σημασία. Τα κατηγοριοποιούν και τα θεωρούν τραγούδια για τους λίγους στερώντας τους την ευκαιρία που χρειάζονται και από την άλλη είναι οι ίδιοι που βρίσκουν κάποια άλλα τραγούδια εύπεπτα και πάλι τα ακυρώνουν. Είναι περίεργη η εποχή μας και δύσκολη για τα νέα παιδιά.
Info: «Κάτω απ’ την ομπρέλα σου», Νίκος Τουλιάτος & Πέγκυ Ζήνα, 28/06 στην Τεχνόπολη. Κλείστε τα εισιτήρια σας ΕΔΩ!