Απόψε, Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου στις 20:00, λίγο πριν τη δεύτερη παράσταση «Εάλω Θεσσαλονίκη», σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη, στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο στην Αθήνα, ο καταξιωμένος ηθοποιός Θανάσης Δόβρης μίλησε για το έργο, την ιστορία και τον πολιτισμό.
Μία παράσταση που αντλεί ελεύθερα υλικό από «Τα χρονικά των αλώσεων της Θεσσαλονίκης» (εκδ. Άγρα, Αθήνα 2010), δραματοποιώντας επιλεγμένα αποσπάσματα από τις προσωπικές αυτοβιογραφικές ιστορικές αφηγήσεις των ιερέων Ιωάννη Καμινιάτη και Ιωάννη Αναγνώστη.
Πριν κληθείτε να ερμηνεύσετε κάποια από τα αποσπάσματα του βιβλίου, είχατε διαβάσει τις προσωπικές αυτοβιογραφικές ιστορικές αφηγήσεις του ιερέων Ιωάννη Καμινιάτη και Ιωάννη Αναγνώστη;
Η πρώτη μου επαφή με αυτές τις μαρτυρίες έγινε με αυτή την παράσταση. Η μελέτη της Ρούλας Πατεράκη πάνω στο δημιουργικό κομμάτι της παράστασης με έβαλε κι εμένα σ’ αυτά τα ιστορικά ντοκουμέντα, σ’ αυτές τις μαρτυρίες που σου κόβουν την ανάσα.
Ποια η σχέση σας με την ιστορία;
Στο Λύκειο, στις πανελλήνιες που έδινα για να περάσω στη Γυμναστική Ακαδημία, τις χρονιές που έδωσα εξετάσεις, τους καλύτερους βαθμούς μου τους είχα στην ιστορία. Δεν πέρασα ποτέ στο πανεπιστήμιο.
Τι σημαίνει για τη σημερινή κοινωνία «Εάλω Θεσσαλονίκη»;
Ίσως τίποτα πια. Γιατί όλα έχουν αλωθεί. Η μνήμη της ιστορίας όμως είναι αδυσώπητη και θα εκδικηθεί.
Ποια η σκηνοθετική προσέγγιση του έργου;
Η Πατεράκη είναι ηθοποιός, οπότε η προσέγγιση μας είναι να προσπαθήσουμε να πάρουν σάρκα και οστά οι λέξεις και τίποτα άλλο. Αυτό είναι το ζητούμενο της ηθοποιίας. Όλα τα άλλα είναι αισθητικά σουσούμια.
Είναι η πρώτη φορά που συνεργάζεστε με τη Ρούλα Πατεράκη; Ποια εφόδια κρατήσατε;
Είναι η τρίτη φορά που συνεργάζομαι με τη Ρούλα. Τα βρίσκουμε τελικά πάνω στη σκηνή. Είναι μεγάλη μορφή, σπάνια ηθοποιός, αμφιλεγόμενη και αν το παλέψεις πολύ μαζί της, μπορείς να γίνεις λίγο καλύτερος ηθοποιός απ’ ότι συνήθως είσαι.
Η παράσταση χτίστηκε κάτω από την ομπρέλα του Υπουργείου Πολιτισμού της δράσης «Όλη η Ελλάδα ένας πολιτισμός». Είστε ικανοποιημένος με τον τρόπο που αντιμετώπισε η υπ. Λίνα Μενδώνη τους καλλιτέχνες κατά τη διάρκεια της πανδημίας;
Όλες οι παραστάσεις κάτω από κάποια ομπρέλα χτίζονται: ιδιωτική, ιδρυματική, δημόσια, φεστιβαλική, κρατική. Όσον αφορά το δεύτερο σκέλος της ερώτησης σας, η επίσημη πολιτεία αντιμετωπίζει στο σύνολο της τον Πολιτισμό με καθαρά “τουριστικά” κριτήρια.
Πως σχολιάζετε το ελληνικό θεατρικό τοπίο; Είναι ικανό να διατηρήσει τις ισορροπίες του μετά την οικονομική κρίση, παράλληλα με τα σκάνδαλα τα οποία πυροδότησαν το ήδη τεταμένο κλίμα, και τελευταία με τα κλειστά θέατρα covid free;
Το Ελληνικό Θεατρικό τοπίο είναι ακριβώς αυτό που ζούμε τώρα, σήμερα. Στην κοινωνική μας και πολιτική ζωή, εν προκειμένω, στη χώρα που λέγεται Ελλάδα. Είναι προφανές ότι υπάρχει μια πλήρης απαξίωση της Θεατρικής τέχνης στην Ελλάδα. Και γενικά της Τέχνης. Τα “σκάνδαλα” στο θέατρο είναι και ο καθρέφτης της κοινωνίας μας. Ελπίζω σε δημιουργούς που θα πολεμήσουν τη σαπίλα έξω τους για να αποφύγουν τη σαπίλα μέσα τους.
Τι σημαίνει για εσάς θέατρο;
Δεν ξέρω πώς ακριβώς να σου απαντήσω σε αυτή σου την ερώτηση. Ίσως κάποιοι άνθρωποι που αποδείχτηκαν άνθρωποι
Έχοντας μια μακρόχρονη και αξιόλογη θεατρική πορεία, ποια συνεργασία θα ξεχωρίζατε και για ποιο λόγο;
Οι συναντήσεις μου με σπουδαίους ηθοποιούς, είτε παίζοντας μεταξύ μας, είτε προσπαθώντας να τους οδηγήσω, είτε προσπαθώντας να με οδηγήσουν. Κι αυτά παιχνίδια είναι.
Κλείνοντας, ποια φράση κρατήσατε από το κείμενο;
Η φράση του Πεντζίκη,”Μενεξεδί το δειλινό..”