Κριτική / «Η Ψιλικατζού» στον Πολυχώρο Vault: όταν στα ψιλικά ανακαλύπτεις τα μεγαλειώδη
Το ηλεκτρονικό ημερολόγιο της Κωνσταντίνας Δελημήτρου, blogger και ψιλικατζούς, στο οποίο καταγράφει τις ημέρες της στιγμή τη στιγμή, εκδίδεται για να γίνει best seller και στα χέρια του Δημήτρη Καρατζιά μετουσιώνεται σε θεατρική πράξη.
Η «Ψιλικατζού» είναι η ίδια, ένα κορίτσι της διπλανής πόρτας και της γειτονιάς, από αυτά που βομβαρδίζονται καθημερινά από τη μια με πρόσκαιρα και επιφανειακά μηνύματα χειραφέτησης και αυτοδιάθεσης της γυναίκας, και από την άλλη μεγαλώνουν και ωριμάζουν ως γυναίκες-πριγκίπισες στην αναμονή του δικού τους πρίγκηπα, πλάθοντας το δικό τους παραμύθι. Η ψιλικατζού μας, σπουδάζει αισθητικός, για να μη γίνει ποτέ, παντρεύεται τον πρίγκηπά της και αναζητά την ευτυχία της στην ολοκλήρωση της οικογένειάς της με ένα παιδί, το οποίο όμως δεν έρχεται ποτέ.
Το μεγάλο προσωπικό της πρόβλημα, της προσπάθειας της να αποκτήσει παιδί είναι ένα άκρως ευαίσθητο θέμα που παραμένει ταμπού στα ζευγάρια που το αντιμετωπίζουν, ένα θέμα που τίθεται ανοιχτά και απασχολεί τη θεατρική πράξη ίσως για πρώτη φορά. Η συγγραφέας, η οποία δεν το προσεγγίζει απλά, αλλά το ζει «από τα μέσα», καταγράφει τις αγωνίες της και τους αγώνες της, τις διακυμάνσεις και τις μεταπτώσεις της, τη λαχτάρα της και την αγάπη της. Ιατρεία, φάρμακα, επεμβάσεις, γιατροί, πειράματα, όλο αυτό το κυνήγι για την επίτευξη του στόχου που μια γυναίκα υπομένει αποτυπώνεται για πρώτη φορά ρεαλιστικά, ψύχραιμα και ουσιαστικά από το βλέμμα, τη σκέψη και τη ματιά της ίδιας της γυναίκας.
Παράλληλα, αυτό το ίδιο πρόβλημα και με αφορμή το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς, γίνεται η βάση να μιλήσει για την καθημερινότητα και το πραγματικό κοινωνικό πλαίσιο της σύγχρονης ελληνικής γειτονιάς: η φτώχεια, η μετανάστευση, η κρίση, η προσφυγιά, αλλά και ο ρατσισμός, η απομόνωση, η μοναξιά, η κατάπτωση του ανθρώπου, η έκπτωση και συνάμα το μεγαλείο της ψυχής των απλών ανθρώπων.
Γλαφυρότητα, χαμόγελο, πίκρα αλλά και ελπίδα, αισιοδοξία, πείσμα και δύναμη, είναι τα όπλα με τα οποία η συγγραφέας οπλίζει το λόγο της και τον χαρακτήρα της ηρωίδας της.
Ο Δημήτρης Καρατζιάς, αφουγκράστηκε αυτές τις προσωπικές εξομολογήσεις και τις αποτύπωσε με περισσή φροντίδα και αγάπη στη σκηνή του Vault: ολοζώντανες, λαλίστατες, ρεαλιστικές.
Μαζί με τον Μάνο Αντωνιάδη και τον Μάριο Βουτσινά έστησαν ένα πραγματικό ψιλικατζίδικο, δημιουργώντας το κατάλληλο περιβάλλον για την Ελένη Ουζουνίδου να αναπτύξει όλο αυτό το μεγαλείο ψυχής, ανθρωπιάς και δύναμης της ηρωίδας της.
Η επιλογή της Ελένης Ουζουνίδου, προφανώς και δεν υπήρξε τυχαία: είναι μια ηθοποιός που η αμεσότητα είναι το μεγάλο όπλο της πλάι στην υποκριτική της δεινότητα, μια ηθοποιός που γνωρίζει πολύ καλά να επικοινωνεί αυτούς τους σπουδαίους μέσα στην επιφανειακή απλότητα τους, ρόλους των λαϊκών καθημερινών ανθρώπων. Και το ίδιο συμβαίνει και εδώ: η αφήγησή της ξεπερνάει τα πλαίσια της θεατρικής πράξης, και αποκτά τη δυναμική της φιλικής κουβέντας με εξομολογητική διάθεση με το ίδιο το κοινό: είναι αυτά τα βλέμματα της; είναι η ζεστή χροιά της; είναι ο προσηνής τόνος της; Αυτό το «άνοιγμα ψυχής»; Είναι, όλα αυτά μαζί, που καθιστούν την ερμηνεία της ξεχωριστή.
Δίπλα της η Άννα Ψαρρά, με σιωπές, βλέμματα, καίριες παρεμβάσεις αποτελεί σοφά τη βαλβίδα εκτόνωσης όποτε η ατμόσφαιρα βαραίνει ενώ οι μελωδίες του Μάνου Αντωνιάδη χρωματίζουν το λόγο, επιτείνοντας τη συναισθηματική κορύφωση.
Ο Δημήτρης Καρατζιάς, ψάχνει και βρίσκει την ομορφιά μέσα στα απλά, και εν μέσω ψιλικών ανακαλύπτει τα μεγαλειώδη. Η παράσταση του, έχει την εξαιρετική ικανότητα να οδηγεί τη σκέψη στην καρδιά, και να βουτάει την καρδιά στη σκέψη: να ζωντανεύεις το σήμερα στο σήμερα απαιτεί βαθιά παρατήρηση, οξυδερκές βλέμμα και ευαισθησία ψυχής στην πραγματικότητα γύρω σου. Και τα κατέχει και τα τρία.
Πληροφορίες για την παράσταση μπορείτε να βρείτε ΕΔΩ