Ο Ένκε Φεζολλάρι μετά την επιτυχημένη σκηνοθεσία του στην «Παρέλαση» και η Βάνα Πεφάνη μετά το «Διαμάντια και Μπλουζ» που έπαιξε δίπλα στις Τζένη Καρέζη και Ζωή Λάσκαρη, επιστρέφουν στην σημαντική Λούλα Αναγνωστάκη και στο εμβληματικό έργο της «Πόλη», από την τριλογία της Πόλης.
Υπόθεση έργου:
Ο Κίμων και η Ελισάβετ στο διαμέρισμα ή, αν θέλετε, Εμείς σε κατάσταση Άμυνας. Η πόλη έξω από το διαμέρισμα ή, με άλλα λόγια, οι Άλλοι στην Επίθεση. Όσο ο διάλογος του ζευγαριού προχωρά αποσπασματικός, ελλειπτικός, αγωνιώδης, ένας διάχυτος φόβος ρευστοποιεί τα όρια και το «Τέρας», που μαίνεται απέξω, δεν είναι πια διακριτό, δεν εντοπίζεται και δεν ελέγχεται. Εντός, κάθε υποψία επικοινωνίας πνίγεται στην αμφισβήτηση, την εχθρότητα, τον εκφοβισμό. Οι σχέσεις συνύπαρξης με τον Φίλο κι ακόμα πιο βαθιά με τον Εαυτό, προκύπτουν βίαιες, στρεβλές, αδύνατες. Μόνη ελπίδα, κι εχέγγυο ψυχικής ισορροπίας, είναι να επαληθευτεί ο Άλλος στο πρόσωπο του επισκέπτη Φωτογράφου.
Όμως ο Άλλος δεν είναι παρά μια εκ των έσω αφήγηση, μια ύπαρξη διαμεσολαβημένη από τον τρόμο του ζευγαριού κι ο φοβισμένος Φωτογράφος δεν δύναται να ανταποκριθεί στις προσδοκίες ενός Αντιπάλου. Κι ωστόσο η κατάσταση είναι εμπόλεμη. Γιατί πως αλλιώς να δικαιολογηθεί η συστηματική βία που εφαρμόζεται από το κάθε πρόσωπο της παράστασης προς όλους τους άλλους με τη μορφή είτε της επίθεσης είτε της άμυνας; Πως αλλιώς μπορεί να εκληφθεί, μέσα από τα τρικ του Φωτογράφου, η εμπορευματοποίηση του πολέμου και η εξοικείωση με τα αποτελέσματά του; Πως αλλιώς μπορεί να επαληθευτεί το στήσιμο ενός παιχνιδιού-παγίδα που συνθλίβει αδιακρίτως όλους τους παίκτες του;
Η Λούλα Αναγνωστάκη έχει πει: «Δεν ανήκω στους δημιουργούς που ακολουθώντας μια διαλεκτική διαδικασία συνθέτουν ένα έργο με ανάγλυφα αίτια και αιτιατά. Εγώ βλέπω μόνο το αποτέλεσμα». Ένα αποτέλεσμα, ωστόσο, που όχι μόνο μας αφορά, αλλά μας εμπεριέχει.
Η συγγραφέας, σκιαγραφεί την εικόνα της μεταπολεμικής Ελλάδας, δίνοντας μεγάλη βάση στα τραύματα, τις ενοχές, τη μοναξιά, τις ήττες, την εσωτερική πάλη και τα συναισθήματα των ηρώων.
Ο Ένκε Φεζολλάρι καταπιάνεται για ακόμη μία φορά με την αιχμηρή και ευφυή γραφή της Λούλας Αναγνωστάκη, αποτυπώνοντας τις σκέψεις και τους προβληματισμούς της, στις συνειδήσεις του φιλοθεάμονος κοινού. Τοποθετεί τους ηθοποιούς σε μία «Πόλη που καίγεται» κι αυτό φαίνεται, στα πρόσωπά τους, στην ψυχοσύνθεση τους αλλά και στο κατεστραμμένο, πολεμικό σκηνικό, που θυμίζει πεδίο μάχης. Ιαχές πολέμου ακούγονται στα πρώτα λεπτά και η εμβληματική «Πόλη» παίρνει σάρκα και οστά. Η σκηνοθεσία κερδίζει σε αλήθεια, ειλικρίνεια και ένταση. Οι ηθοποιοί δεν χάνουν την επαφή μεταξύ τους, αλλά ούτε και με τη σκηνή. Υπάρχουν εναλλαγές που σε βοηθούν να καταλάβεις, τι συμβαίνει και πώς, χωρίς ο θεατής να χάνει την επαφή με την σημαντικότητα του έργου.
Η Βάνα Πεφάνη, με την άξια και δυναμική της ερμηνεία, υποδύεται την πρωταγωνίστρια του έργου, Ελισάβετ. Την γυναίκα που νιώθει μόνη, άδεια, χωρίς αγάπη, τρυφερότητα και συναίσθημα. Τριγυρνάει σε αυτή την συννεφιασμένη και βροχερή πόλη, κατηγορεί τον άντρα της ότι την παραμελεί, ενώ αναφέρει ότι έχει ξαναέρθει σε αυτήν την πόλη και κάθε της σημείο, κάτι της θυμίζει. Η ηθοποιός με μεγάλη ευκολία, μεταπηδά από το δράμα, στις λίγες κωμικές στιγμές που έχει, αντιδρά, το σώμα της ακολουθεί πιστά τα συναισθήματα της και αναβλύζει από πάθος και υποκριτική δεινότητα!
Ο Βασίλης Αφεντούλης, υποδύεται με μεγάλη επιτυχία τον σύζυγό της, ο οποίος δεν έχει βγει ποτέ έξω από το σπίτι για να δει και να γνωρίσει αυτή την πόλη. Ο διττός χαρακτήρας του, που ξετυλίγεται πάνω στην σκηνή, τον κάνει ενδιαφέρων και εντυπωσιακό στα μάτια του κοινού.
Στον ρόλο του ήρεμου, φιλήσυχου και ανθρώπινου φωτογράφου, απολαμβάνουμε τον ηθοποιό Δημήτρη Μπούρα, σε μία καλοδουλεμένη και μεστή ερμηνεία. Μέσα από τις έντονες και γεμάτες συναίσθημα και πόνο, αντιδράσεις του, βλέπουμε τον εαυτό, κάθε ανθρώπου που έχει ανάγκη να μοιραστεί και να επικοινωνήσει τα προβλήματα και τις σκέψεις του! Ρόλος απαιτητικός που ο ηθοποιός τον φέρνει εις πέρας!
Τα κοστούμια που έχει επιμεληθεί η Μάγδα Καλορίτη, αποτυπώνουν άρτια το ύφος και το κλίμα της εποχής, ενώ το λιτό, αλλά πολλά υποσχόμενο σκηνικό του Γιώργου Λυντζέρη ευωδιάζει πόλεμο, άνισες μάχες, εσωτερική πάλη και μοναξιά, τοποθετώντας τον θεατή στον αντίστοιχο χωροχρόνο. Τέλος, οι φωτισμοί της Σεμίνας Παπαλεξανδροπούλου δημιουργούν την ανάλογη ένταση και αγωνία που απαιτείται.
Αξίζει να δείτε αυτή την παράσταση γιατί θα κατανοήσετε ότι η γραφή της Αναγνωστάκη είναι τόσο διαχρονική, ενώ και οι ήρωες του έργου είναι άνθρωποι που κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Η «Πόλη» ίσως να είναι κι ένα παράθυρο ψευδαισθήσεων στα μπαλκόνια του ωραίου, ίσως όμως και να είναι μία ακόμη φυλακή στα εσωτερικά και εξωτερικά δεσμά του ανθρώπου. Ας δώσει ο καθένας, την δική του ταπεινή ερμηνεία, μόλις «πέσει» η αυλαία της σκηνής…
Βαθμολογία: 4,5/5*
Info: Παραστάσεις μέχρι τέλος Μαΐου 2022, κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 21.30 στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Διεύθυνση: Πειραιώς 206, Ταύρος Αττικής 177 78 / Τηλέφωνο: 21 0341 8550). Προπώληση εισιτηρίων στο mcf.gr & ticketservices.gr.
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.
