Κριτική / «Master Class» του Terrence Mcnally: Άρια για μία Casta Diva
Με μια αίσθηση να μαζέψω το βραδινό μου φόρεμα από τα σκαλιά του θεάτρου Αριστοτέλειον αποχώρησα κι εγώ χθες από την παράσταση Master class, η οποία προς στιγμήν με έκανε να πιστέψω ότι βρέθηκα στη διάσημη και επιβλητική Scala του Milano. Πρόκειται για την πολυσυζητημένη sold out παράσταση της χρονιάς με τη Μαρία Ναυπλιώτου να πρωταγωνιστεί στο ρόλο της γνωστής σοπράνο Maria Callas (Μαρία Άννα Σοφία Καικιλία Καλογεροπούλου καθ’ημάς). Σε μετάφραση Στρατή Πασχάλη ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος σκηνοθετεί το έργο του Terrence Mcnally Master Class, το οποίο με φόντο το τελευταίο μάθημα που έδωσε η ντίβα στη μουσική σχολή Juilliard της Νέας Υόρκης διατρέχει την πολυτάραχη μουσική και κυρίως, προσωπική ζωή της μέσα από παράλληλες ακροάσεις αγαπημένων ρόλων που ενσαρκώνουν οι μαθητές (Βάσια Ζαχαροπούλου, Εύα Γαλογαύρου, Λητώ Μεσσήνη, Δάφνη Δαυίδ, Νικόλας Μαραζιώτης, Νίκος Ζιάζιαρης). Τον ρόλο του πιανίστα σε διπλή διαμονή ερμηνεύει επί σκηνής ο Πέτρος Μπούρας και ο Αλέξανδρος Αβδελιώδης, ενώ ως stagehead παρεμβαίνει για να ‘’διακόψει’’ χιουμοριστικά τη ροή του μαθήματος ο Βαγγέλης Δαούσης.
Χωρίς ίχνος υπερβολής, πέρα από το μεγαλείο που φέρει η ίδια η προσωπικότητα για την οποία γράφτηκε το έργο, ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος μας μεταφέρει με φυσικότητα στο σκηνικό μιας ωδιακής αίθουσας. Τα φώτα της πλατείας ανοιχτά, ενοχλώντας την πρωταγωνίστρια, μας επιτρέπουν να αισθανθούμε κι εμείς μέρος του ακροατηρίου στο οποίο απευθύνεται η μεγάλη δασκάλα. Με μια επιβλητική είσοδο, όπως επισημαίνει στους ‘’μαθητές’’ της ότι πρέπει να έχουν, μας κατακλύζει από την πρώτη στιγμή η αριστοκρατική Μαρία Ναυπλιώτου. Όταν, βέβαια, πρόκειται για μία από τις καλύτερες Ελληνίδες ηθοποιούς της νεότερης γενιάς, είναι δύσκολο να περιμένει κανείς κάτι λιγότερο. Ωστόσο, το στοίχημα μεγαλώνει όταν καλείται κανείς να αναπαραστήσει το ζωντανό μύθο μίας κολοσσιαίας μορφής της όπερας, ή καλύτερα μίας αγνής θεάς. Με την ιδιοτροπία και την κυριαρχία μιας μεγάλης καλλιτέχνιδας, αλλά ταυτόχρονα με την ευαισθησία, την μοναξιά, αλλά και την τραγικότητα που κουβαλά ένα πλάσμα τόσο χαρισματικό και ιδιαίτερο, η Μαρία Ναυπλιώτου μας κρατά σε ένα διαρκή παλμό, καθώς δίνει κυριολεκτικά ρεσιτάλ ερμηνείας.
Οι ταυτίσεις είναι συνήθως παρακινδυνευμένες και άστοχες, αλλά βλέποντας κανείς την παράσταση και τον απόλυτα επιτυχημένο ενδυματολογικό κώδικα και μακιγιάζ, νομίζει για μια στιγμή πως οι δύο αυτές συνονόματες- αλήθεια τυχαίο;- μορφές κάπως συναντήθηκαν! Μία παράσταση που μας αποκαλύπτει τις δυσκολίες της ζωής μιας τόσο έντονης προσωπικότητας και μας παρασέρνει σε υψηλές συχνότητες και εντάσεις που δοκιμάζουν τον θεατή. Ανεξάρτητα από το αν κάποιος ακούει ή όχι όπερα, ή αν γοητεύεται από την μοναδική αυτή προσωπικότητα, αξίζει να δει την παράσταση! Είναι ίσως μια πολύ καλή αφορμή να στραφεί κι αυτός προς τα μέσα και όπως η πρωταγωνίστρια, λίγο πριν τη λήξη της καριέρας της, να αναλογιστεί την σχέση του με τις στιγμές και τους ανθρώπους που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ζωή του, αλλά κυρίως με τον ίδιο του τον εαυτό!
Info: Από 15 Μαΐου στο θέατρο Αριστοτέλειον (Τετάρτη-Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο- Κυριακή στις 21:00). Περισσότερα εδώ.