Η Μήδεια του Μποστ (Μέντη Μποσταντζόγλου) γραμμένη το 1993 αποτελεί μια εκρηκτική κωμωδία, ένα έργο-σταθμό της νεοελληνικής δραματουργίας καθώς θίγει διαμέσου της σάτιρας, της γελοιοποίησης και του σαρκασμού τη σύγχρονη πραγματικότητα της Ελλάδας με εύστοχες αναφορές στην αρχαιότητα και στους μύθους. Απ’ το πρώτο ανέβασμα του έργου της ίδιας χρονιάς στο θέατρο «ΣΤΟΑ», το χιούμορ του Μποστ μετέτρεψε την τραγική ηρωίδα του Ευριπίδη σε μια ιλαροτραγική φιγούρα που σε συνδυασμό με τις αριστοφανικές αναφορές καυτηριάζει τη νεοελληνική πραγματικότητα.
Ο Γιάννης Καλαβριανός σε συνεργασία με την Έρι Κύργια διατηρώντας την στοχαστική οξύτητα του κειμένου προσέγγισαν και επεξεργάστηκαν το πρωτογενές υλικό με μια γκροτέσκα όψη και το προσάρμοσαν μέσω των δραματουργικών παρεμβάσεων και προσθηκών στα μέτρα των σύγχρονων έργων παρεισδύοντας όμως καίρια στη δομή και τη ταυτότητα του έργου. Έτσι συντελέστηκε ένα νέο δράμα στου οποίου την ελεύθερη ζευγαρωτή ομοιοκαταληξία και τον ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο στίχο προστέθηκαν η αργκό, οι ασυνταξίες, τα αθύρματα των ομόηχων λέξεων, τα χορικά με θέμα την ακρίβεια, τη ΔΕΗ, τα δάνεια, την ανεργία, τη λιτότητα, τη δημόσια διαφθορά, τα επιδόματα, τους πνιγμένους πρόσφυγες στα νησιά και φυσικά την παιδεραστία και την παιδοκτονία, προσθήκες που κατέστησαν εν τέλει μια έμμετρη σύγχρονη επιθεώρηση.
Το γεώδες και δισυπόστατο κλέους και παρακμής σκηνικό της Εύας Μανιδάκη, που αποτελούνταν από ολόχρυσα συντρίμμια/ τούβλα και ετοιμόρροπα δωμάτια, ήταν λειτουργικό και παρέπεμπε στον αριστοκρατικό οίκο του Ιάσονα. Σε αυτόν τοω χώρο όλοι οι συντελεστές, ο εκλεκτός εικοσαμελής θίασος και μια ορχήστρα εγχόρδων αποτελούμενη από τέσσερις μουσικούς επί σκηνής, τον Παρασκευά Κίτσο (κοντραμπάσο), τον Θοδωρή Οικονόμου (πιάνο, μουσική διεύθυνση), τον Δημήτρη Χουντή (σοπράνο σαξόφωνο), την Μαρία Χριστίνα Harper (άρπα) μετέτρεψαν το Θέατρο Δάσους στη Θεσσαλονίκη σε ένα ξέφρενο χώρο περιχαρούς διασκέδασης και γέλιου με κυρίαρχο χαρακτηριστικό την παιγνιώδη διάθεση.
Η Γαλήνη Χατζηπασχάλη πληθωρική και ιδιαίτερα κομψή ερμήνευσε με φλογερό ταπεραμέντο, εκπληκτική άρθρωση και ευχέρεια λόγου τη Μήδεια. Η ηθοποιός έμμετρα και με ρυθμική αυτοσυγκράτηση πάλλονταν μεταξύ της παιδικής απλότητας και της «βάρβαρης», νευροπαθούς και ευέξαπτης διάθεσης του ρόλου. Ο Γιώργος Γλάστρας εξαιρετικός ως Τροφός με επιβλητικό ανάστημα συμμερίζεται τα άγχη μιας μητέρας και προσφέρει λύσεις σε ό,τι αφορά στα παιδιά. Η Σύρμω Κεκέ ερμήνευσε την καλόγρια Πολυξένη με καθαρότητα και αβρότητα. Ο Στέλιος Ιακωβίδης με σπιρτάδα, ολκιμότητα και καθαρό λόγο ως Ευριπίδης χάρισε άμετρο γέλιο στους θεατές με αποκορύφωμα την καταπληκτική η σκηνή που κρατά σημειώσεις από τη ζωή της Μήδειας στη λίθινη πλάκα με τη μεταλλική αιχμηρή πρόκα.
Οι Θανάσης Δήμου, ως Οιδίποδας και Άνδρη Θεοδότου ως Αντιγόνη προσέγγισαν ικανοποιητικά τον ρόλο τους και προξένησαν αυθόρμητο γέλιο. Ομοίως οι Θανάσης Ισιδώρου ως ψαράς και Γιώργος Σαββίδης ως ευκίνητος Δίας-Καλόγερος. Κάποιες ενστάσεις για τον τρόπο σκηνοθετικής προσέγγισης του ρόλου του Ιάσονα, που αποδόθηκε από τον Σταύρο Σβήγκο, η οποία καθότι εστίασε αποκλειστικά και μόνο στο παρουσιαστικό του ως φλογερού εραστή, άστατου ερωτύλου, ωραίου και μοιραίου άνδρα περιόρισε την ερμηνευτική λειτουργία του και την καθολική αλληλεπίδρασή με την υπόλοιπη θεατρική συνθήκη με αποτέλεσμα να τον καταστήσει μια αυτόνομη και εκκρεμή μονάδα. Απόλυτα συνυφασμένες με το ύφος της παράστασης η κορυφαία Μαρία Κοσκινά και η Εξάγγελος Φανή Παναγιωτίδου με απευθείας αναφορά στη γνωστή σκιτσογραφημένη ηρωίδα του Μποστ, Ρακένδυτη Ελλάς.
Ο εξαιρετικά μελωδικός χορός αποτελούμενος από τις Μαρία Κωνσταντά, Ειρήνη Μακρή, Λυγερή Μητροπούλου, Ελπίδα Νικολάου, Κατερίνα Πατσιάνη, Ματίνα Περγιουδάκη, Μαριάμ Ρουχάτζε, Θεοδοσία Σαββάκη και Νιόβη Χαραλάμπους ενέτεινε το σύνολο των ψυχολογικών και ηθικών συνθηκών του χώρου δράσης, μέσα από τα ανομοιόμορφα και ετερογενή τραγούδια και την μουσική του Θοδωρή Οικονόμου.
Τα κοστούμια της Βάνας Γιαννούλα αφενός ήταν ενδεικτικά των διαφορετικών εποχών που διένυσε η Ελλάδα με γνωρίσματα από τη λαϊκή φορεσιά και τα σύγχρονα στοιχεία, τα οποία υπογράμμισαν και τόνισαν την προσωπικότητα του κάθε ήρωα αφετέρου όμως δεν λειτούργησαν υποστηρικτικά συμπληρώνοντας την παράσταση, απεναντίας την υπερθεμάτισαν αισθητικά. Το θεατρικό γίγνεσθαι ολοκληρώθηκε με τις χορογραφίες της Μαριάννας Καβαλιεράτου που πρόσθεσαν ρυθμό και θεατρικότητα και με τους φωτισμούς του Νίκου Βλασσόπουλου.
Πρόκειται για μια περιχαρή πλούσια, παραγωγή του Εθνικού Θέατρου που προκάλεσε αβίαστα το γέλιο των θεατών, χωρίς κωδωνοκρουσίες και μεγαλοστομίες. Η παράσταση μέσω της σκηνοθετικού συνδυασμού της ευθυμίας και της τραγωδίας της αρχαίας δραματουργίας ήρθε σε επικοινωνία με το κοινό σε μια ατμόσφαιρα που κατακλυζόταν από εξέχουσες ερμηνείες και ζωντανά, έντονα χρώματα.
Ημερομηνίες επόμενων παραστάσεων: 2-4 και 7-11 Σεπτεμβρίου, Σχολείον της Αθήνας «Ειρήνη Παπά», 16 Σεπτεμβρίου, Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη» & 18 Σεπτεμβρίου, Δημοτικό Θέατρο Ηλιούπολης «Δημήτρης Κιντής»
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.
