Υπάρχουν εκείνα τα έργα του θεάτρου τα οποία εφαρμόζουν την τέχνη του ρεαλισμού με τρόπο άμεσο και δεικτικό. Έργα τα οποία εμπλουτίζουν την φιλολογία, υπερβαίνοντας χρονικά και χωρικά πλαίσια, τέμνοντας κάθετα την συνείδηση και το πέπλο εξωτερικής ισορροπίας που αυτή επιβάλει, ενώ, παράλληλα, εξαναγκάζουν το φιλοθεάμον κοινό να «βουτήξει» σε μία ετεροχρονισμένη πραγματικότητα, με το ίδιο πρωταγωνιστή να εναλλάσσεται σε θέση θύτη και θύματος, δίχως δυνατότητα αυτοκριτικής.
Ολοένα να «βουλιάζει» στα διαδραματιζόμενα γεγονότα και να αναζητά λύση, όχι στις συνθήκες του εξωτερικού περιβάλλοντος (δεδομένου ότι τα συνθετικά στοιχεία αυτού είναι εξίσου ένοχα με τις ενέργειες των προσώπων), αλλά στις εσωτερικές αθέατες όψεις της ψυχικής του απόληξης. Ένα τέτοιας δυναμικής και νοηματικής εμβέλειας έργο είναι η «Βαθιά γαλάζια θάλασσα» του Τerence Rattigan. Στη μεταπολεμική βρετανική κοινωνία, τα συμπλέγματα κοινωνικού περιορισμού, στιγματισμού του δημοσίου λόγου και εγκλωβισμού των επιθυμιών στα ασφυκτικά πλαίσια των κοινωνικών συμβάσεων, λειτουργούν με όρους γραφειοκρατικής αποδοχής, τάξης και πειθήνιας αναπαραγωγής.
Η Έστερ (τον ρόλο υποδύεται η Φωτεινή Τεντολούρη) εκπροσωπεί το θύμα μίας κοινωνίας βαθιά συντηρητικής, επιφανειακά πειθαρχημένης στα σύμβολα του ατομικού ακρωτηριασμού και στεγνά προσηλωμένης στις αντιφάσεις του καθωσπρεπισμού (και του εικονικού ενδιαφέροντος για τον πλησίον). Έχει διαζευχτεί τον πρώην δικηγόρο και νυν δικαστή Σερ Ουίλλιαμ Κόλλυερ (τον ρόλο υποδύεται ο Αλέξιος Κοτσώρης) κι έχει ερωτευθεί τον Φρέντι Πέιτζ (τον ρόλο υπηρετεί ο Τάσος Προβιάς) με τον οποίο έχουν συνάψει σχέση.
Ο Αλέξιος Κοτσώρης, πέραν του ρόλου (βλ. Σερ Ουίλλιαμ Κόλλυερ), σκηνοθετεί την παράσταση. Η σκηνοθεσία ενέχει όλα τα στοιχεία εποχής. Ένα δωμάτιο λιτό, επιπλωμένο και επενδυμένο με τα υλικά πορίσματα της συμβολικής ξεδίπλωσης των στιγμών που ακολουθούν, υπό την οπτική των Κατερίνας Θεωδορέλου και Ειρήνης Παστρικού, και τις ενδυματολογικές επιλογές της Nora Ponti, καθρεφτίζει την αφαίρεση ως ενοποιητικό σύνδεσμο της γυναικός ανάμεσα σε δύο πραγματικότητες, οι οποίες αλληλοαποκλείονται
Ο σκηνοθέτης επενδύει στην ψυχογραφική ανάδειξη της δυναμικής στην οποία ενσκήπτει η ηρωίδα. Πόσο κοντά και συνάμα πόσο μακριά βρίσκεται η ανθρώπινη απογοήτευση απ’ την άρνηση της ζωής; Είναι ένα εκ των ερωτημάτων τα οποία ο Αλέξιος Κοτσώρης θέτει και διαπερνά το μήνυμα με εκκωφαντικό ήχο. Διότι, δεν επεξεργάζεται τα πρόσωπα ως συμβαλλόμενα μέρη μίας τριγωνικής ερωτικής εμπλοκής, αλλά αντιπαραβάλει τις κοινωνικές νόρμες ως μοχλούς ενσωμάτωσης, χειραγώγησης και ολοκληρωτικής άρνησης εαυτόν.
Το υποκείμενο νοείται μέσα σε αποδεκτά, για τη συλλογική ταυτότητα, πλαίσια και τα όρια τα οποία αυτή η τεχνητή πραγματικότητα προτάσσει είναι όρια εξιδανίκευσης της υποκριτικής αποδοχής του έτερου συνομιλητή στο δημόσιο λόγο. Επομένως, η ψυχολογική πτυχή των ηρώων και οι διαβαθμίσεις της προσωπικής στάσης έναντι των γεγονότων, στην σκηνοθετική ματιά του Αλέξιου Κοτσώρη, επιχειρούν να καταδείξουν την κενότητα των αξιακών προταγμάτων, την αδιέξοδη κατηγορία των προμελετημένων ηθικών αρχών και την πρόδηλη αποξένωση των υποκείμενων μερών απ’ τις συναισθηματικές διαπλάσεις της συλλογικής εξωστρέφειας.
Η Έστερ είναι μία ακόμη καταδικασμένη στην αφάνεια προσωπικότητα. Η Φωτεινή Τεντολούρη μεγαλουργεί. Στο θεατρικό σανίδι ξεδιπλώνει αριστοτεχνικά τις ψυχογραφικές προεκτάσεις της γυναίκας, η οποία μένει δέσμια των επιλογών τις οποίες τρίτα πρόσωπα ενήργησαν για την ίδια, μένοντας θεατής στα οδυνηρά αποτελέσματα αυτών. Δεν ερμηνεύει απλώς, αλλά εμβαθύνει στο ρόλο της ηρωίδας μέσα από την συνειδησιακή σύγκρουση, την συναισθηματική κορύφωση και την παθολογική κοινωνική μετάπλαση του χαρακτήρα της. Οι εκφάνσεις του προσώπου, οι θέσεις του σώματος, οι κινήσεις της τυλιγμένη με τις ενδυματολογικές επιλογές της Nora Ponti σε μία ατέρμονη εναλλαγή συναισθηματικής συνενοχής και ψυχολογικής έκρηξης, φανερώνουν την ενσυναίσθηση της ηθοποιού με την οποία εκλαμβάνει τη θέση της στο χώρο.
Την ίδια εκρηκτική μαγεία ταλέντου και αφοσίωσης στις απαιτήσεις του ρόλου επέδειξε με αποκαλυπτική δεινότητα ο Τάσος Προβιάς. Με ενέργεια ζηλευτή επί σκηνής, χαρακτήρα εμποτισμένο με ενδιαφέροντα στοιχεία διακριτής αισθητικής, για τις ανάγκες έντασης που ο ρόλος επέβαλε εκ των προτέρων και προσωπικότητα που στιγματίζει τις αντοχές της ατομικής απόστασης από την ηρωίδα, ο ηθοποιός Τάσος Προβιάς καθηλώνει. Ο δε τρόπος με τον οποίο συνδέει και αξιοποιεί την χρήση του οινοπνεύματος με την εκδήλωση των συναισθηματικών του αποκαλύψεων είναι δομημένα άριστος.
Στο δίδυμο των πρωταγωνιστών εισάγεται ο Αλέξιος Κοτσώρης, αυτή τη φορά στο ρόλο του πρώην συζύγου. Διεκδικεί ως ιδιοκτησία την Έστερ. Η επαναφορά της στα κοινωνικά πρότυπα του έγγαμου βίου, όπως το σύνολο ορίζει, αποτελεί γι’ αυτόν την ύστατη μάχη για την ατομική επιβίωση. Ακόμη και στην περίπτωση της δημόσιας καταξίωσης μέσω της επαγγελματικής οδού, η αισθητική της ιδιοκτησίας σχετίζεται και με τις τελευταίες όψεις της προσωπικής επιβολής επί τρίτου ατόμου. Η γυναίκα για τον ίδιο είναι η αντικειμενική πλευρά των σχέσεων εξουσίας και αυτοεκτίμησης. Μολονότι περιβάλλεται από ψευδαισθήσεις για την ποιότητα των κοινωνικών ταυτοτήτων, δεν παύει να αγωνίζεται για την επιτυχή ολοκλήρωση της οικογενειακής εικόνας. Όταν αυτή η προσπάθεια αποτυγχάνει, τότε αποχωρεί.
Ο Αλέξιος Κοτσώρης ερμηνεύει με ωριμότητα. Υποδύεται ρόλο μεστό νοημάτων, στον οποίο προσδίδει το κύρος και την ποιοτική διαφοροποίηση (εκλέπτυνση) των εξωτερικών συστατικών του ήρωα. Η προσέγγιση του έργου εκ μέρους του, τόσο σκηνοθετικά όσο και υποκριτικά, είναι ισορροπημένη και ουσιαστική. Με σεβασμό στο κείμενο και τις προεκτάσεις του.
Το σύνολο της παράστασης χαρακτηρίζεται από ομοιομορφία στην απόδοση και τη δυναμική. Ο Γιάννης Οικονόμου, στο ρόλο του επιστήθιου φίλου του Φρέντι, είναι ανεπανάληπτος. Με εμφάνιση αντάξια της ενέργειας την οποία καταθέτει επί σκηνής προσδίδει γνωρίσματα της βρετανικής κοινωνίας, με το αυθόρμητο να διακρίνει τον χαρακτήρα του. Ενώ, απ’ την πλευρά του, ο Γιώργος Ζώης, υπηρετεί το ρόλο του με συγκροτημένη και σοβαρή πρόσληψη, γεγονός το οποίο αποτυπώνεται ανάγλυφα στην θεατρική του παρουσία.
Τέλος, η Μαρία Καρακίτσου, υπό μία έννοια συμπληρώνει τον χαρακτήρα του Γιάννη Οικονόμου με την υποκριτική της παρέμβαση, εκφράζοντας με χαρακτηριστική άνεση τα κοινωνικά πρότυπα της εποχής, το αποστασιοποιημένο ενδιαφέρον και την ειρωνική, προς τρίτους, διάθεση κριτικής. Η επιλογή δραματολογίου – μετάφρασης της Μαργαρίτας Δαλαμάγκα – Καλογήρου και οι μουσικές επιλογές του Φάνη Κακοσαίου, προσδίδουν υπεραξία στο θεατρικό εγχείρημα. Μία υπέροχη παράσταση.
Βαθμολογία: 4/5*
Info: Παραστάσεις κάθε Τετάρτη στις 19:00 & Πέμπτη στις 20:00 στο Αγγέλων Βήμα – Τόπος Συνάντησης Ανατολής-Δύσης Α.Μ.Κ.Ε [Διεύθυνση: Σατωβριάνδου 36, Ομόνοια (πίσω από το Εθνικό Θέατρο Τσίλλερ)]. Αγορά εισιτηρίων στα aggelonvima.gr & viva.gr. Πληροφορίες-Κρατήσεις στο 210-5242211.
Ακολουθήστε το tetragwno.gr στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης facebook, twitter και instragram για να ενημερώνεστε άμεσα για όλες τις πολιτιστικές ειδήσεις.
