Πρέπει να είναι ποίημα για να κυριολεκτήσει.
-Γέμισαν αίματα τα μάτια μου, μάτια μου.
Πρέπει να είναι ποίημα για να κυριολεκτήσει.
Από φως. Που ντεγκραντάρει. Φως από σκιά φτιαγμένο. Φως που ντεγκραντάρει.
-Βλέπω μια κνήμη μόνο. Τώρα κι ένα τσιγάρο. Πορτοκαλί μαλλιά. Πορτοκαλί μαντήλι. Από κόκκινο φράουλας αίμα νύχτας καμωμένο.
-Γέμισαν αίματα τα μάτια μου.
Κι αυτή του είπε, έλα δω να τα φιλήσω που είναι από αίμα καμωμένα.
Μόνο ήχοι ανάσας.
Μόνο ήχοι ανάσας. Αυτές (οι ανάσες) του κόψανε το πόδι. Γίνεται αυτό το ‘χω δει. Με τα μάτια μου. Αίματα πίδακας. Κακαριστά.
Κακαριστά γέλια.
Γέλια κακαριστά.
Κλάματα είναι.
Κακαριστά είναι.
Στα ψέμματα είναι.
Αίματα είναι.
Ήχοι από κλακέτες είναι.
Κλόουν που φτύνουν πεταλούδες είναι.
Φτυσιές που γίνονται λουλούδια είναι.
Λουλούδι είσαι. Εσύ. Που μόλις σκέφτηκα αλλά δεν θα πω τ’ όνομά σου. Σ’ αυτούς. Ρόδο απλώς θα σε πω. Μυστικό. Μου.
Συντριβάνια που λειτουργούν μόνο με δάκρυα είναι. Πίδακας. Κακαριστά. Γέλια είναι. Σκανταλιά. Συντριβάνια που λειτουργούν μόνο με δάκρυα.
-Μη μ’ αφήσεις ποτέ.
-Δεν θα σ’ αφήσω.
Οι νύχτες μας είναι πιο όμορφες απ’ τις μέρες τους.
Κάποιος σε μια κρεβατοκάμαρα γεμάτη κουνουπιέρες είπε: «Φύγε, Δυσδαιμόνα, φύγε».
Ενώ απ’ έξω από κάποιον άλλο σε κάποιον άλλο κάτι «Σ’ αγαπώ, ψυχή μου, ρούχο μου» έπεφταν σαν κομήτες. Μια στιγμούλα πιο μετά ένα ουρλιαχτό από μωρό σα σκίσιμο βουνού για μια χαμένη κούκλα. Ναι, ναι, είναι γλύκας ο Κορνήλιος. Και είναι πιο ζεστά εδώ. Εδώ πεθαίνει κανείς πυκνότερα και πιο πολύ.
Info: 9 έως 13 Οκτωβρίου στις 21.00 στο Θέατρο Αμαλία (Θεσσαλονίκη) και από 24 Φεβρουαρίου 2020 -Δευτέρα και Τρίτη- σε επανάληψη στο Θέατρο Τέχνης – Υπόγειο (Αθήνα)