Μια γενιά που δυσκολεύεται να ενηλικιωθεί σε μια χώρα που αρνείται να ενηλικιωθεί. Τα χρόνια της κρίσης μετέτρεψαν τους οικογενειακούς δεσμούς σε οικογενειακά δεσμά. Ενήλικες συνεχίζουν να “συγκατοικούν” με τους γονείς τους ή να εξαρτώνται από αυτούς για τις καθημερινές τους ανάγκες αναβάλλοντας τον απογαλακτισμό επ’ αόριστον. Άνθρωποι που μπορεί να έχουν δημιουργήσει δικές τους οικογένειες, χωρίς αυτό να έχει σπάσει αυτή την εξάρτηση. Αντίθετα, συχνά την έχει επιτείνει.
Ταυτόχρονα, η γεροντοκρατία παλαιότερων δεκαετιών τείνει να αντικατασταθεί από μια ξέφρενη νεολαγνεία. Είμαστε παγιδευμένοι σε μια φαντασιακή, αιώνια νεότητα, εκεί που βρίσκονται τα “δυναμικά κοινά” των αγοραστικών στατιστικών και των μετρήσεων τηλεθέασης. Τα σημάδια που αφήνει ο χρόνος στο πρόσωπο και το σώμα θεωρούνται αρρώστια που χρειάζονται θεραπεία, ίαση.
Και μέσα σε όλα αυτά και το ανθρώπινο μυαλό. Που αγαπάει την παιδική ηλικία, τότε που οι πιθανότητες και οι δυνάμεις ήταν άπειρες. Και που μας κάνει να πιστεύουμε ότι επειδή εμείς ήμασταν τότε πιο αθώοι, ήταν και ο κόσμος καλύτερος.
Η παιδική ηλικία. Αυτή η ουτοπία. Ο χρόνος έχει επηρεάσει τόσο πολύ την εικόνα της στο μυαλό μας, ώστε να τη θεωρούμε μια ιδανική εποχή. Δε θυμόμαστε τι φάγαμε χθες, θυμόμαστε όμως πεντακάθαρα τους έρωτες, τις φιλίες και τους τσακωμούς του τότε. Άπειρες ώρες σε ντιβάνια και καναπέδες ψυχαναλυτών για να την αναλύσουμε, να την διυλίσουμε, να την καταλάβουμε. Ίσως τελικά να χρειαζόμαστε μια τέτοια ουτοπία, μια μυστική περιοχή για να καταφεύγουμε όταν η ενήλικη πραγματικότητα γίνεται αφόρητη γύρω μας.
Μια μικρή δόση Ανηλικίωσης για να μπορέσουμε να βγάλουμε τη μέρα.
Info: Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2019 21:00, Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 21:00 και Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 18:30 στο Θέατρο 14 (Καλλιρρόης 10, Νέος Κόσμος-Κουκάκι – 2109210077, 6932195393). Περισσότερα εδώ.